AferyPrawa.com

opublikowano: 26-10-2010

Malbork. Smród w sądzie, czyli o tym, jak sędziowie z „łapanki” skompromitowali Sąd Okręgowy w Gdańsku.

Organizatorem „łapanki,”czyli „naganiaczem” był Prezes Sądu Rejonowego w Malborku II Wydziału Karnego.

Samozwańczego prezesa sądu Andrzeja Iwanowskiego i jego poczynania mieliśmy okazje poznać w poprzedniej publikacji, który podobnie, jak SSR Beata Błaszczyk nie dopełniając obowiązków, działali na szkodę interesu publicznego i prywatnego. Nie dopełniając obowiązków sędziowie pozbawili pokrzywdzonego - Konstytucyjnego i ustawowego prawa do sądu, jakie daje każdemu Art.45 Konstytucji R.P. w związku z Art.330 § 2 i Art.55 k.p.k. Oznacza to, że pokrzywdzony miał prawo wnieść do sądu zastępczy (subsydiarny) akt oskarżenia, ale tego prawa został pozbawiony. Naruszając prawnie chroniony interes pokrzywdzonego –sędziowie udaremnili wykrycie i pociągnięcie do odpowiedzialności karnej osób, które dopuściły się popełnienia zbrodni zabójstwa. Sędziowie, którzy w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej sprawują wymiar sprawiedliwości, świadomie naruszyli - przyjętą, potwierdzoną i ratyfikowaną przez Polskę Europejską Konwencję o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, która w Art. 6 gwarantuje, że: „Każdy ma prawdo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą,..itd.”

Przypomnijmy – w dniu 21.01.2004 r. Sąd Rejonowy w Malborku na podstawie Art. 329 k.p.k. rozpoznawał zażalenie pokrzywdzonego na postanowienie prokuratora Ds. 2692/03 o umorzeniu śledztwa w sprawie, o czyny z Art. 155, 162 § 1 i 207 § 3 k.k. Istotnym w sprawie jest fakt, że postępowanie przygotowawcze w sprawie o w/w czyny było pozornym działaniem prokuratury, której obowiązkiem było umorzenie tego postępowania na podstawie Art. 17. § 1. pkt 1 k.p.k.- „czynu nie popełniono”

oraz wszczęcie postępowania przygotowawczego w sprawie o czyn z Art.148 § 1 k.k. – zabójstwo człowieka. Jednak czynności tej nie wykonano, bo zadaniem malborskiej prokuratury i sądu było „ukręcenie” sprawy.

Dążąc do skierowania sprawy na właściwy tor postępowania przygotowawczego, dzień wcześniej, bo w dniu 20.01.2004 r. pokrzywdzony złożył w Sądzie Rejonowym w Malborku wniosek w którym domagał się, aby sąd działając na podstawie Art. 35. § 1. k.p.k. stwierdził swą niewłaściwość do orzekania w sprawie o czyny z Art.155, 162 § 1 oraz Art. 207 § 3 k.k. i przekazał sprawę wraz z aktami prokuratora do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku, który na podstawie Art. 25. § 1. pkt 3. k.p.k. jest sądem właściwym do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji. Składając wniosek pokrzywdzony wierzył jeszcze wówczas w niezależność sądów i niezawisłość sędziowską oraz zwykłą przyzwoitość SSO w Gdańsku. Wprawdzie Sąd Rejonowy w Malborku rozpoznawał „tylko” zażalenie na postanowienie prokuratora o umorzeniu śledztwa, to warto wiedzieć, że zgodnie z Art. 306. § 2. k.p.k.( zdanie ostatnie) – zażalenie rozpoznaje sąd właściwy do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji (art.329 § 1 k.p.k.), a więc ten sąd, który byłby właściwy po wpłynięciu aktu oskarżenia. Właściwość sądu jest jedną z podstawowych gwarancji procesowych dla pokrzywdzonych i oskarżonych. Kwestię tą reguluje Art. 45. Konstytucji R.P. oraz Art.24–39 k.p.k. i mają charakter gwarancyjny. Każdemu obywatelowi przysługuje prawo nie do jakiegoś abstrakcyjnego sądu, lecz do tego, na który wskazuje ustawa. Istotnym jest również i to, że sąd działając na podstawie Art.329.§ 1 k.p.k. dokonywał – kontroli instancyjnej postanowienia prokuratora w związku z zaskarżeniem w trybie zażalenia. Sąd nie rozstrzygał o meritum sprawy, czyli o winie i ewentualnej karze, bo aktu oskarżenia oskarżyciel publiczny do sądu nie wniósł. Zatem sąd, który w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej sprawuje wymiar sprawiedliwości nie miał możliwości orzekania na podstawie zasady określonej w Art. 7 k.p.k. tj. wg. swojego uznania, czy „sumienia”. Miał natomiast Konstytucyjny (Art.178) i ustawowy obowiązek zastosować się do przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Niezawisły sąd, gdyby taki orzekał - miał trzy alternatywne możliwości, które byłyby zgodne z prawem.

Pierwsza –sąd znając przepis Art. 439 § 1. k.p.k. miał ustawowy obowiązek - uchylić zaskarżone postanowienie prokuratora z dnia 29.11.2003 r. w części dotyczącej pkt I i II postanowienia tj. o czyn z Art. 155 i Art.207 § 3 k.k. z uwagi na fakt, że postanowienie prokuratora zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tych samych czynów tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone, zatem Sąd Rejonowy w Malborku działając, jako sąd odwoławczy na posiedzeniu, (Art.329 k.p.k.) na podstawie Art.330 § 1 k.p.k. miał obowiązek uchylić postanowienie prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wskazać, jako powód uchylenia - Art.439 § 1 pkt 8 k.p.k. – „postanowienie zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone.” (tzw.- bezwzględna przyczyna odwoławcza).

Druga - sąd działając na podstawie Art.35 § 1 k.p.k. miał obowiązek przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku z uwagi na fakt, że postanowienie prokuratora dotyczyło między innymi czynu z Art.207 § 3 k.k. zwłaszcza, że pokrzywdzony złożył w tej sprawie stosowny wniosek.

Trzecia -sąd działając na podstawie Art.330 § 1 k.p.k. miał obowiązek uchylić postanowienie prokuratora i nakazać prokuratorowi dalsze prowadzenie postępowania przygotowawczego - celem wyjaśnienia wszystkich zarzutów, jakie pokrzywdzony podniósł w zażaleniu na postanowienie prokuratora.

Jednak sąd, którego zadaniem było zatuszowanie zbrodni zabójstwa uznał, że „nie dla psa kiełbasa”.

O takim potraktowaniu strony postępowania przygotowawczego (Art. 299. § 1. k.p.k.) świadczą dwa dokumenty - protokół posiedzenia sądu z dnia 21.01.2004 r. oraz postanowienie Sądu Rejonowego w Malborku z dnia 21.01.2004 r. str. 1. i druga strona postanowienia.

Przedstawione dokumenty wskazują, że postanowieniem z dnia 21.01.2004 r. Sąd Rejonowy w Malborku zamknął drogę do wydania wyroku. Oznaczało to, że zabójcy mojego syna mieli pozostać bezkarni. Na to mojej zgody nigdy nie będzie.

Na „szczęście” ustawodawca przewidział taką sytuację i w Art. 459 § 1. k.p.k. ustanowił, że: „Zażalenie przysługuje na postanowienie sądu zamykające drogę do wydania wyroku, chyba że ustawa stanowi inaczej.”

Sprawdźmy, zatem co i jak stanowi ustawa?
Ustawa - w Art.426. § 1. k.p.k. stanowi, że: „Od orzeczeń wydanych przez sąd odwoławczy na skutek odwołania nie przysługuje środek odwoławczy.”

Tak ustanowione prawo ma rację bytu wówczas, kiedy orzeczenie wydane przez sąd jest zgodne z prawem oraz wówczas, kiedy w sprawie orzekają sędziowie, którzy są godni sprawowania tego urzędu.

W tym przypadku orzekali ignoranci, a nawet gorzej i na takie orzeczenie ustawodawca przewidział środek odwoławczy – Art.35. § 3. k.p.k., który stanowi, że: „Na postanowienie w kwestii właściwości przysługuje zażalenie.”

Na tej podstawie prawnej - postanowienie Sądu Rejonowego w Malborku z dnia 21.01.2004 r. Sygn. akt II Ko¹ 273/03 pokrzywdzony zaskarżył zażaleniem z dnia 02.02.2004 r. do Sądu Okręgowego w Gdańsku za pośrednictwem Sądu Rejonowego w Malborku.

Podstawą zaskarżenia postanowienia Sądu Rejonowego w Malborku z dnia 21.01.2004 r. były przepisy Art.459 § 1 i 3 k.p.k. w związku z Art.35 § 3 k.p.k. który stanowi, że: „Na postanowienie w kwestii właściwości przysługuje zażalenie.”

Oznacza to, że pokrzywdzony z mocy ustawy miał prawo i obowiązek - zaskarżyć postanowienie sądu, które zostało wydane z naruszeniem przepisów k.p.k.

Oczywistym jest, że zgodnie z Art.463 § 1 k.p.k. Sąd Rejonowy w Malborku, na który złożono zażalenie mógł je uwzględnić.

Prezes Sądu Rejonowego w Malborku II Wydziału Karnego zarządził jednak, że zażalenie jest niedopuszczalne i odmówił przyjęcia środka odwoławczego. Zarządzenie „prezesa” zmierzało do tego, aby skompromitować jak największą ilość sędziów po to, aby trudniej było wznowić postępowanie karne. Identyczne zabiegi w stosunku do prokuratorów Prokuratury Okręgowej w Gdańsku stosowała Prokuratura Rejonowa w Malborku.

Samozwańczy prezes uznał, że w demokratycznym państwie prawnym- prawo służy wybrańcom, czyli równiejszym wobec praw zagwarantowanych w Konstytucji R.P., –pomimo, że Art.30 Konstytucji stanowi, iż: „Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych”.

Stanowisko Prezesa Sądu Rejonowego w Malborku II Wydziału Karnego – podzielili i potwierdzili „doświadczeni” sędziowie z V Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w Gdańsku - postanowieniem z dnia 8 marca 2004 r. Sygn. akt Kz 210/04.

Pobieżna analiza tego dokumentu wskazuje, że w Sądzie Okręgowym w Gdańsku w dniu 8 marca 2004 r. hucznie świętowano Dzień Kobiet. Sąd miał widoczne trudności w wyznaczeniu składu orzekającego, więc do postanowienia sądu dopisano sędziów z „łapanki”. Kolejny raz okazało się, że byłem naiwny. Bezpodstawnie wierzyłem w przyzwoitość sędziów.

Z postanowienia sądu wynika, że w sprawie „brał udział” Prokurator Okręgowy w Gdańsku. Mam wątpliwości, ale może i tak było? Ponadto sędziowie Sądu Okręgowego w Gdańsku enigmatycznie stwierdzają, że Sąd Rejonowy w Malborku był właściwym do rozpoznania przedmiotowej sprawy, ale jakiej, tego postanowienie sądu nie zawiera, pomimo, że przepis Art. 94 § 1 k.p.k. tego wymaga. Sędziowie w postanowieniu przywołują przepis Art. 25 § 1. pkt 2 k.p.k., ale przemilczają przepis Art. 25 § 1 pkt 3 k.p.k., który z mocy Art. 207 § 3 k.k. powoduje, że sąd okręgowy jest sądem właściwym do orzekania w pierwszej instancji w sprawie o czyn z Art.207 § 3 k.k. Sędziny coś „bełkoczą” o 5 latach pozbawienia wolności, ale do k.k. nie zajrzały i nie sprawdziły, jaką karę przewidział ustawodawca za popełnienie czynu z Art.207 § 3 k.k.(12 lat) No cóż, orzekały kobiety w dniu swojego święta i tak zrobiły, jak postanowiły.

Nie godząc się na bezkarne zabójstwo mojego syna, postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku Sygn. Akt Kz 210/04 z dnia 08.03.2004 r. zaskarżyłem zażaleniem z dnia 17.03.2004 r. do Sądu Apelacyjnego w Gdańsku.

Miałem nadzieję, że władze Sądu Okręgowego zorientują się, iż zaskarżone postanowienie to wielki „przekręt” sędziów dokonany z okazji - Dnia Kobiet.

Nie myliłem się. W Sądzie Okręgowym w Gdańsku zaśmierdziało. Sposób usuwania przykrych zapachów regulują przepisy Art. 463 i Art. 467 k.p.k. na które powołałem się w zażaleniu. Sąd Okręgowy w Gdańsku wynalazł jednak inny - wprawdzie bezprawny, ale bardzo skuteczny środek na usuwanie smrodu. Pozbył się sprawy, o czym był uprzejmy poinformować pokrzywdzonego - dwoma pismami L.dz. 310/04 z dnia 19.03.2004 r.

W ten oto sposób - zabójstwo człowieka dokonane na terenie działalności Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku oraz Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, dzięki niezależnym prokuratorom i niezawisłym sędziom zostało - zatuszowane.

Sprawcy zabójstwa mojego syna oraz ich poplecznicy - mają się dobrze.

Moja rodzina i ja – NIE.

cdn.

"Bądźmy niewolnikami prawa, abyśmy mogli być wolni."
Cyceron (Cicero Marcus Tullius, 106-43 p.n.e.)

Lech Łosicz, na razie, ale do czasu, obywatel R.P. - IV kategorii.

Do wiadomości:
Prezes Rady Ministrów
Minister Sprawiedliwości – Prokurator Generalny
Krajowa Rada Sądownictwa

Jak SSR Andrzej Iwanowski zmieniał obowiązujące prawo, aby zatuszować zbrodnię zabójstwa i ochronić przestępców.

Pieniądze dla miłościwie panującej władzy, a rodzicom walka o sprawiedliwość i ustalenie prawdy.

Jaki pan taki kram, czyli ciąg dalszy pytania - korupcja, czy niekompetencja malborskich sędziów i prokuratorów?

MALBORK - czyli o tym, jak skorumpowana S.S.R. Beata Błaszczyk, nie blondynka, „robiąc idiotę” z pokrzywdzonego naruszyła Konstytucję i ustawę, a czynem tym dopuściła się zachowania o znamionach określonych w ustawie karnej, czyli przestępstwa. Zatuszowała zbrodnię zabójstwa.

Zagadkowa sprawa "zabójstwo samobójcze" Piotra Łosicza, czy kolejny dowód korupcji i niekompetencji prokuratorów i sędziów z Malborka?

Krytyka wyroków sądowych nie jest godzeniem w niezawisłość sędziowską. Nadmiar prawa prowadzi do patologii w zarządzaniu państwem - Profesor Bronisław Ziemianin

Polecam sprawy poruszane w działach:
SĄDY PROKURATURA ADWOKATURA
POLITYKA PRAWO INTERWENCJE - sprawy czytelników

Tematy w dziale dla inteligentnych:
ARTYKUŁY - tematy do przemyślenia z cyklu: POLITYKA - PIENIĄDZ - WŁADZA

WSZYSTKICH INFORMUJĘ ŻE WOLNOŚĆ WYPOWIEDZI I SWOBODA WYRAŻANIA SWOICH POGLĄDÓW JEST ZAGWARANTOWANA ART 54 KONSTYTUCJI RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.

zdzichu