AferyPrawa.com

Najkrótsza linia kolejowa w Polsce - do Księgi Guinnessa!

Od kilkunastu lat przechodzę obok znaków drogowych ustawionych przy skrzyżowaniu ul. Waszyngtona i ul. św. Piotra w Gdyni. Zwykle są w zachlapanym stanie i wymagają ustawicznego mycia oraz wymiany w razie uszkodzenia - a to przez przejeżdżające wielkie tiry, a to przez zirytowanego przechodnia. Znaki te (parowóz i wykrzyknik oraz krzyż św. Andrzeja) ostrzegają nas przed pociągiem mogącym przejechać przez niestrzeżony przejazd kolejowy. Szkopuł jednak w tym, że od dziesięciu lat nie przejechał przezeń żaden nawet... wagon. Z prostego powodu - wprawdzie szyny jeszcze leżą, ale są zasypane ziemią i zarośnięte zielskiem, częściowo są zdemontowane, zaś tor od pół roku wchodzi pod... trotuar!

Przez wiele lat każdy kierowca szanujący prawo, z szacunkiem właściwym powadze uczestnictwa w ruchu drogowym, powinien zwiększyć uwagę na odcinku pomiędzy owymi znakami a kolejowym szlakiem. Mieszkańcy okolicznych domów, ich znajomi oraz codzienni tranzytowi kierowcy wiedzą, że te znaki to bujda na (kolejowych) resorach, jednak pozostali użytkownicy tego fragmentu ulicy zwiększają czujność, co niepotrzebnie ich stresuje, zwłaszcza kiedy spostrzegą, że zrobiono ich w konia (niemal mechanicznego, choć teraz moce podajemy nie w KM, ale w kilowatach - kW).
Gdyby policjanci chcieli wręczać mandaty za niezatrzymywanie się przed torami, to zarobiliby fortunę (oczywiście dla swej firmy...), bo obeznani z sytuacją kierowcy ignorują te bezsensowne blaszyska. Urzędniczy beton zapewne powie - dopóki tory leżą, dopóty znaki są poprawnie ustawione. No to sytuacja jest patowa - kilkanaście znaków stoi, straszy i rdzewieje, kierowcy zaś stawiają swe auta wprost na omawianych torach! Rozsądni policjanci nie wystawiają mandatów, choć nagminnie i z tupetem łamane są zasady ruchu drogowego! Kto i kiedy zakończy tę farsę?

Wskażmy także na aspekt psychologiczny - jeśli kierowca widzi zbędnie a niefrasobliwie ustawione znaki drogowe, to kiedyś popełni błąd i zignoruje podobne, lecz bardzo ważne dla życia oznakowanie. I cóż napiszemy mu na klepsydrze? Że zbagatelizował istotną wskazówkę po uznaniu, że urzędnicy setki razy zlekceważyli go jako obywatela i użytkownika drogi wprowadzając go w błąd?
Można jeszcze dodać, że w skali kraju rokrocznie z naszego budżetu idzie spora kwota na wytwarzanie, naprawy i na kosmetykę tysięcy podobnie zbędnych znaków. Czy mamy nadmiar pieniędzy? Są kraje, w których demontuje się nawet rozsądnie ustawione znaki i stan bezpieczeństwa tam... wzrasta, ale u nas stoją całkiem zbędne znaki! Jak długo jeszcze?
Opisaną linię kolejową proponuję uznać za najkrótszą w Polsce i zgłosić do Księgi Guinnessa w dziedzinie "Najkrótsze linie kolejowe w Europie". Gdynia ma szansę znowu być sławnym miastem, znanym nie tylko z planszy Monopoly...

Znaki drogowe straszące parowozami, wykrzyknikami i krzyżami (czyżby to były krzyże na drogę?) nie wystawiają dobrego świadectwa ani Policji, ani Urzędowi Miejskiemu w Gdyni. Podnoszą one nastrój dramatyzmu i wyzwalają większą adrenalinę, jeśli przyjdzie nam złamać kodeks drogowy. W jakiej wysokości przewidziane są mandaty za łamanie zasad ruchu drogowego w bezsensownej sytuacji?
Zdjęcia w portowym rejonie trzeba wykonywać z ukrycia, bo i teren kolejowy, i pobliskie zakłady straszą znakami "fotografowanie wzbronione" (zapewne terroryści planują zamach na... wyzłomowaną linię kolejową).

Po wyremontowaniu budynku (teraz jest to piękny hotel) położono przy nim trotuar.

Uczyniono to jednak łamiąc opisane znaki drogowe, bowiem chodnikiem zakryto kilkudziesięciometrowy odcinek torów kolejowych biegnących do portu i to od zarania miejskiej historii Gdyni. Firma kładąca kostkę zapewne nie otrzymała mandatu za wjechanie z robotą na tory, choć nieopodal stoją wspomniane znaki ostrzegające przed pociągiem mogącym zajechać im drogę. Może po niniejszym artykule w końcu ktoś wlepi mandat za parkowanie trotuaru na torach, choć trudno sobie wyobrazić, aby inwestor odjechał do swej bazy z dawno ułożonym już chodnikiem... Byłby to chyba pierwszy mandat za wjazd nieruchomości na równie nieruchawy tor.

Ze strategicznej linii kolejowej pozostało kilkadziesiąt metrów pomiędzy końcem hotelowego chodnika a zardzewiałą bramą straszącą przy słynnym klubie "Ucho". Ucho można przykładać do szyn i znanym sposobem wsłuchiwać się w stukot pociągu - bezskutecznie (jednak niewykluczone, że policjant wypisze nam mandat za majstrowanie przy torach albo za ignorowanie znaków...). Za bramą widać zerwane podkłady kolejowe, które sugerują, że szyny wiodące do portu to już historia i wsad miły każdemu hutniczemu piecowi. A swoją drogą - dlaczego owa linia nie została zaliczona do zabytków naszego miasta? A może ta muzealna resztka linii to właśnie efekt decyzji o ochronie obiektu szczególnie cennego dla historii naszego miasta? Albo po prostu koszty wyrwania szyn z asfaltu oraz jego załatanie po ekstrakcji przewyższają cenę oferowaną przez składnicę złomu?

Szkoda, że na tym odcinku toru nie zaanektowano parowozu, którego maszynista wyszedł (podczas ostatniego przetaczania) do pobliskiego pubu - mielibyśmy cenny pojazd na historycznym torze. Byłaby murowana (choć ze stali) atrakcja turystyczna, zwłaszcza że widok na nią byłby z innej wysokiej atrakcji - ze słynnych gdyńskich wieżowców Sea Towers.

PS Okazuje się, że owa linia kolejowa, która została zabudowana hotelową infrastrukturą, ma swój kolejny odcinek! Otóż tory odradzają się po ok. dwustu metrach na ich skrzyżowaniu z ul. Węglową, aby ponownie "zapaść się pod ziemię" po dalszych kilkuset metrach i ujawnić się (w okolicach WTC Gdynia i siedziby lokalnej telewizji kablowej) przed kolejnym nibyprzejazdem... Nie przeszkadzają nikomu kolekcje znaków, które ostrzegają kierowców przed (wirtualnymi?) ciuchciami na tych wszystkich skrzyżowaniach? Może kogoś jednak pociągnąć do odpowiedzialności, skoro pociągi nie mają tam niczego do ciągnięcia? Ciekawostką jest i to, że słupki (a właściwie słupy) niosące krzyże św. Andrzeja są wykonane z solidnych kawałków... szyn kolejowych. A jeszcze większą niespodzianką jest i to, że na planach miasta (także w internecie) omawiane szlaki kolejowe widnieją w pełnej swej krasie!

Niewłaściwy dobór wariantów sondy
W sondzie, jeśli jest więcej możliwości do wyboru, należy określić pola wyboru jako zbiory niezachodzące na siebie (oczywiście wówczas, jeśli można oznaczyć tylko jeden wariant), gdyż wówczas część uczestników może myśleć podobnie, ale z powodu niejednoznaczności dokona wyboru na zasadzie rzutu monetą.
Autorzy sondy (http://uwaga.onet.pl) wzięli na tapetę temat "Nie lubię niepełnosprawnych!" (naklejki z tym sloganem trafiają na szyby samochodów, które parkują w miejscach zarezerwowanych dla niepełnosprawnych) i z pytaniem "Co sądzisz o tej akcji?" z trzema możliwościami:
- kontrowersyjna akcja,
- popieram ten pomysł,
- słowa mogą zostać mylnie odebrane jako atak na niepełnosprawnych.
Nie wzięli jednak pod uwagę, że można akcję uznać za kontrowersyjną a jednocześnie ją popierać. Uznano, że jeśli "popieram pomysł", to pozostałe dwie możliwości oznaczają brak poparcia. Podczas układania tekstu sondy oraz podczas głosowania nie należy filozofować, ale dawać najprostsze możliwości do wyboru. W Polsce większość akcji to kontrowersyjne akcje (i na tym polega szokujące oddziaływanie pomysłodawców na społeczeństwo). Należało zatem zignorować pierwszą możliwość (można było ją wpleść w objaśnienie sondy) i poprzestać na dwóch wariantach - "popieram pomysł" oraz "nie popieram pomysłu". Trzecia możliwość także jest niejednoznaczna, bowiem można przecież uznać, że słowa mogą być wprawdzie uznane za atak, jednak (biorąc wszystkie za i przeciw) ostatecznie poparlibyśmy propozycję.
Tekst sondy mógłby brzmieć -
Prosimy o uczestnictwo w sondzie oceniającej kontrowersyjną akcję dotyczącą niepełnosprawnych, nawet jeśli słowa mogą być mylnie zinterpretowane:
- popieram pomysł,
- nie popieram pomysłu.
Jednak określenie "kontrowersyjna" powinno być pominięte, bowiem sugeruje stanowisko autorów sondy (takie jedno słowo może "położyć" obiektywizm testu).
Ale co zrobić, jeśli autorzy koniecznie chcą wpleść to określenie? W takim przypadku ostateczny tekst sondy mógłby mieć "kształt":
- popieram akcję, choć jest kontrowersyjna,
- popieram akcję, choć może zostać mylnie odebrana jako atak na niepełnosprawnych,
- nie popieram akcji, bowiem jest kontrowersyjna,
- nie popieram akcji, bowiem może zostać mylnie odebrana jako atak na niepełnosprawnych.
Jeśli autorzy uznają, że możliwości jest zbyt wiele, a ponadto, że kontrowersyjność akcji wynika z możliwości jej zinterpretowania jako ataku na niepełnosprawnych, to wówczas redukujemy tekst do dwóch wariantów:
- popieram akcję, choć jest kontrowersyjna i może zostać mylnie odebrana jako atak na niepełnosprawnych,
- nie popieram akcji, bowiem jest kontrowersyjna i może zostać mylnie odebrana jako atak na niepełnosprawnych.
Ponieważ są plany przeprowadzenia referendum, niech ten przykład uświadomi autorom (politykom) i wyborcom (obywatelom), że wadliwie ułożony tekst ośmieszy nas wszystkich i nie da wiążącej jednoznacznej odpowiedzi w znacznie ważniejszej sprawie. No i będzie sporo kosztować!

Czy rozmawiać z dziećmi o homoseksualiźmie?
To tytuł dyskusji toczonej w programie "Dzień dobry TVN" (23 listopada 2008). Goście i prowadzący roztrząsali modny (choć zainteresowanie publiki marszami równości cokolwiek przygasa) temat homoseksualizmu, który - jeśli zanadto traci powiew świeżości - jest podgrzewany przez kolejne wydarzenia, w tym literackie.
Tym razem omawiano bajkę o dwóch panach pingwinkach zakładających rodzinę (z powierzonego im jaja). Być może publikacja ta uprzyjaźni młodemu pokoleniu mniej radosne strony homoseksualizmu i spowoduje sympatyczniejsze nastawienie dorastającego pokolenia wobec ludzi skrzywdzonych przez los (moim zdaniem mamy trzy rodzaje inwalidztwa - fizyczne, umysłowe i seksualne), zatem to pewien plus tej akcji.
Popierając ten literacki sposób krzewienia wiedzy, można jednak zaniepokoić się, czy za 20 lat statystyki nasze nie odnotują nie tylko obniżenia poziomu uprzedzenia do ludzi zmagających się z piętnem losu, ale także odnotują procentowy wzrost osób deklarujących odmienność seksualną...
Idąc wszak zaproponowanym "bajkowym" tropem, można wydać bajki o wiewiórkach, które za ofiarowane orzeszki są gotowe podnosić kity przed przygodnie napotkanymi wiewiórami. Sympatyczne zwierzątka, które zamiast w znoju zbierać owoce w łupinkach, potrafią na wesoło urządzić się w luksusowych dziuplach (w przeciwieństwie do rudych "mało zaradnych" koleżanek urobionych pracą po pędzelki na uszach) a zatem mogą być wzorcem dla panienek (z dobrych i gorszych domów oraz... przedszkoli), które po kilkunastu latach gremialnie zasilą szeregi najstarszego zawodu na świecie...
Kiedyś bajka Disneya o wesołym koniku polnym a obiboku oraz o mrówkach pracusiach, ukazywała dzieciom ogólnie akceptowany kierunek wychowania. Ale obyczaje się nam poluzowały, zatem i bajki są i będą pisane pod coraz "nowocześniejszą" publikę poczynając już od przedszkolnej dziatwy...
Jednak aby rozmawiać z dziećmi o homoseksualiZmie, należałoby redaktorów odpowiedzialnych za język polski uświadomić, że należy poprawnie pisywać, zatem nie o homoseksualiŹmie, bowiem dziatwa szkolna chłonie wiedzę z teleekranów nie tylko metodą foniczną, ale i optyczną... Czyżby nie posiadano komputerowego programu sprawdzającego ortografię?
PS Tegoż dnia odbył się kolejny turniej "Tańca z gwiazdami". I tu pomysł - może w kolejnej edycji wystąpiłoby kilka par nawiązujących swymi skłonnościami do nowoczesnej bajki o pingwinach? TVN chwalebnie zapisałaby się w walce z homofobią, a i telefoniczna frekwencja byłaby rekordowa.