AferyPrawa.com

Usuwanie usówania

Od kilku lat TVN24, poza informacjami przekazywanymi w klasycznej formie, zamieszcza u dołu ekranu ruchome teksty z najważniejszymi nowin(k)ami (niusy/newsy). Do niedawna napisy przesuwały się z prawa na lewo (taki ruchomy pasek to bodaj skrol/scroll). Ponad rok temu zaprzestano stosowania małych liter - pisano całe teksty wielkimi/dużymi literami, dzięki czemu spadła liczba popełnianych błędów (z oczywistych powodów). Niedawno zarzucono metodę skrolu/skrola na rzecz pionowego wstawiania całych zdań u dołu ekranu. Jednocześnie powrócono do stosowania małych liter (oczywiście zdania są rozpoczynane wielkimi/dużymi literami, takoż nazwy własne).
Metoda skrolu/skrola pozostała jednak niewzruszona w telestacji TVN Meteo. I cóż tam przetaczało się (oprócz burz i trąb powietrznych) 30 września 2007? Czytamy - Obfite opady w centralnej części Niemiec doprowadziły do powodzi. W Saksonii strażacy pracowali przy usówaniu skutków ulew przez 24 godziny.
Owo usówanie wykonało kilkanaście skrolowych tur, nim ktoś rezolutny a rozsądny zdecydował się poprawić błąd... Google notują kilkanaście tysięcy błędnie napisanych form tego słowa (także w odmianach). Zapewne zasugerowano się cząstką ów/owa...
Ale tamże również podano - Wybuchł wulkan Mount Ruapehu na Nowej Zelandii. Jest największym wulkanem na Północnej Wyspie.
Krótka informacja i dwa błędy - jeśli nazwa państwa leżącego na wyspach (a nie na jednej wyspie) jest w liczbie pojedynczej, to stosujemy inny przyimek - wszak nie na Japonii, na Indonezji, na Wielkiej Brytanii, ale w Nowej Zelandii. No i wyspa nie nazywa się Północna Wyspa, lecz Wyspa Północna (Morze Bałtyckie, nie Bałtyckie Morze). Owszem, można napisać, że Wyspa Północna jest północną wyspą, zaś Wyspa Południowa (Nowa Zelandia leży na obu tych wyspach oraz na szeregu pomniejszych wysp) jest południową wyspą; podobnie można napisać, że Morze Czerwone bywa czerwonym morzem.
Skoro już o tym kraju, który leży niemal dokładnie pod nami i dlatego stąd jest nam tam najdalej... Obywatele tego państwa (wg mnie Nowozelandzi) mają stolicę o nazwie Wellington. Czytamy ją z angielska (jak Washington), jednak jeśli myślimy o spolszczeniu, to napisalibyśmy Welington (jedno l) wymawiając po polsku (jak Waszyngton). Podróżujemy do Welingtonu i do Waszyngtonu, ale myśli kierujemy do Wellingtona oraz do Washingtona (lub do Waszyngtona). Jedynie to drugie nazwisko zostało spolszczone (nazwisk z reguły się nie spolszcza), jednak nazwy geograficzne (jeśli jest to językowo możliwe) można przyswajać do naszej mowy.
Zresztą angielskojęzyczny świat opisuje drzewo mamutowe jako wellingtonia tudzież kalosze jako wellingtons z oczywistym [ł], jednak my, Polacy, określamy je kolejno - welingtonia oraz welingtony z oczywistym [w].
3 października 2007 Onet cytuje (chyba niezbyt dokładnie) aktorkę Jane Seymour (tytułowa rola w serialu "Doktor Quinn") wspominającą swą właśnie zmarłą matkę - Przyjaciele i rodzina byli najważniejsi w jej życiu. Często napinała swoje córki: "Kiedy życie jest ciężkie, zrób coś, by pomóc innym, a twoje problemy zmaleją. Zawsze jest ktoś, komu jest gorzej niż tobie". Szlachetna sentencja, ale napinanie kojarzy się raczej z Pudzianowskim (najsilniejszy człowiek świata), którego motto brzmi - Nigdy nie odpuszczam i zawsze walczę do końca.
Szanowni klawiszowcy piszący teksty - nie odpuszczajcie szefowi i walczcie do końca o zainstalowanie programu sprawdzającego błędy ortograficzne (pierwszy przypadek) oraz napominajcie swoich kolegów, aby ponownie czytali tekst przed edycją (drugi przypadek).

W końcu Niemcy płacą za krew Polaków - płaćmy i my!
Gorzki chichot historii? Od wieków mawiano o konieczności zapłaty przez najeźdźców za polską krew i... spełniają się odwieczne polskie postulaty. Pewnie jednak nie w oczekiwanym stylu - nie o takiej formie zadośćuczynienia myślano. Od miesiąca jest dość głośno, że tuż za Odrą Niemcy skupują polskie osocze i... krew. Od Polaków, którym brakuje na ciuchy czy piwo i pewnie na setki innych spraw. U nas mogliby liczyć na kilka tabliczek czekolady.
Polki i Polacy od wielu lat wyjeżdżają do Niemiec (mimo doznanych licznych krzywd przez nasz Naród) sprzedawać swoją pracę, rozum, ciało i teraz... krew. Zapewne wielu naszych rodaków jest zniesmaczonych (a nawet oburzonych) tą sytuacją. Na bodaj każdej płaszczyźnie Niemcy są lepsi i nawet nie muszą się z tym specjalnie obnosić - to widać. No, może w jakiejś rękodzielniczej dziedzinie by coś się znalazło na naszą korzyść (jak na styku Indianie - przybysze zza wielkiej wody). Również w tematach zdrowa żywność oraz ciężka fizyczna praca lub praca uchodząca za niegodną dla Niemca. O, w tych dziedzinach jesteśmy w stanie być lepszymi od naszych zachodnich przyjaciół i sojuszników... A technika to nie wszystko; nawet w rozwiązaniach socjalnych (także opieka zdrowotna, szkolnictwo, kultura) są lepsi od nas, bo i kasa większa i umiejętności organizacyjne na wyższym poziomie. Specjalnością, która może przynieść nam chwałę, choć raczej niewielkie pieniądze, to nasza muzyka. Jest bardziej melodyjna od niemieckiej i z niej istotnie możemy być dumni.
Oczywiście, sami poszczególni Niemcy są w większości przyjaźni i "do rany przyłóż", jednak jeśli nasi przodkowie patrzą na nas z nieba, to co czują? Ale taki jest los każdej biedniejszej nacji marzącej o lepszym życiu, a graniczącej z innym a bogatszym narodem. Nie wojną zostali rodacy złamani, ale kuszeniem dobrobytem. Wczujmy się w sytuację, kiedy to my bylibyśmy na miejscu Niemców. A przecież taka sytuacja istnieje na styku Polacy - wschodni Słowianie. Lepiej czuje się naród wiedzący, że jest ważniejszy od innego... Z pewnością żaden znany Polak czy Niemiec nie przyzna się do takich spostrzeżeń - ma usta pełne sympatycznych frazesów typu "wszyscy są równi", "każdy naród ma coś do zaoferowania"...
Podczas okupacji wyzyskiwano ekonomicznie naszych rodaków, po wojnie sami starali się o wyjazd do Niemiec Zachodnich (a teraz po prostu - do Niemiec). Eksport żywego towaru sprowadzającego się do roli przedmiotu jest charakterystyczny na styku państw o znacznej różnicy w zamożności i o sporych różnicach płacowych. Listę eksportową obejmującą rozum, ręce i ciała poszerzyliśmy o krew. Z powodu znacznych różnic cenowych towarów i usług w Polsce i na Zachodzie, wywozimy już niemal wszystko - papierosy, narkotyki, alkohole oraz cenne historyczne pamiątki, które ocalały przez wieki zawirowań wojennych. Do nas przyjeżdżają oszczędni ludzie Zachodu do lekarzy, zwłaszcza stomatologów, fryzjerów i warsztatów samochodowych oraz po zdrową żywność polską.
Może należy płacić w Polsce i w innych krajach za krew, osocze, czy organy pobierane do przeszczepów? Może skończyć z idealizmem, skoro obaliliśmy system podobno bardziej ludzki (tak nam wmawiano) niż kapitalizm, a tenże wymaga płacenia za wszystko? Skoro pieniądz wymyślono dawno i wszystko można wymieniać na brzęczącą (a nawet na szeleszczącą) mamonę, to dlaczego nie krew? Poszanowanie kupionych towarów i usług jest większe niż szacunek dla darowanych albo przekazanych za pół ceny. Niech każdy wspomni choćby leki przekazywane w darach w stanie wojennym albo otrzymywane bezpłatnie w ramach przywilejów (kombatanci, kolejarze...). A jak szanowano leki wystane godzinami w aptekach albo kupione na rynku za socjalistyczne złotówki przeliczone po czarnorynkowym kursie wraz z koszmarną marżą? I z pewnością marnotrawstwo krwi (już będącej w gestii szpitali) się zmniejszy.
Kiedyś sport (w tym olimpiady) miał być ideowy, czyli wolny od pokus finansowych. Couberten sobie wymyślił i przez jakiś czas nawet ta idea jakoś funkcjonowała (jak socjalizm przy kapitalizmie). Ale kiedy amatorstwo zaczęło przegrywać z zawodowstwem, to nastąpił upadek szczytnych zasad. I powrócono do zamierzchłej konstatacji - wszystko opiera się na pieniądzu. Klęskę poniosły ideały owego Francuza, który nie tylko uważany jest za odnowiciela igrzysk olimpijskich po kilkunastu wiekach przerwy, ale także za etyka domagającego się stuprocentowego amatorstwa w sporcie. Pod koniec lat 80. XX wieku zerwano z dotychczasową doktryną amatorstwa, zapraszając szerokim strumieniem płynące do sportu pieniądze sponsorów i podpisując wielomilionowe kontrakty na transmisje telewizyjne. Po upadku bloku socjalistycznego upadł także ostatni bastion coraz bardziej fikcyjnego amatorskiego sportu. Sportowcy zarabiają nawet setki milionów dolarów.
Jeśli idea bezinteresowności w sporcie upadła z hukiem, to w imię czego utrzymywać tę fikcje w handlu organami i tkankami (w tym krwi)? Aby etycy czuli się lepiej? Lepiej poczuje się honorowy krwiodawca, który po spełnieniu swojej szlachetnej misji zapłaci kilkaset złotych za bilet wstępu na mecz, którego bohaterowie otrzymują kolosalne pieniądze za bieganie za piłką i z reklam, na które przecież zrzucają się wszyscy nabywcy towarów, w tym krwiodawcy? A może lepiej czuje się zamożny sportowiec, któremu uratowano życie bezpłatnie przekazując organy, za co nawet chciałby zapłacić, jednak etyka mu tego zabrania? Świat już tak dalece zabrnął w materializm, że idea bezinteresowności w udostępnianiu ludzkich części jest coraz bardziej iluzoryczna i... bezsensowna. To tylko kwestia czasu, kiedy oficjalne ideały dotyczące handlu ludzkimi częściami runą niczym mur berliński (a nawet Mur Berliński, gdyż to nie tylko zbiorowisko poustawianych zasieków, cegieł i betonowych płyt).
Należy w sposób rozsądny i godny opracować system płacenia za pozyskiwane organy, co ukróci koszmarnie drogi a nielegalny proceder handlu narządami. Jeśli studentka może w internecie legalnie wystawić na licytację coraz mniej cenioną niewinność, aby mieć środki na studia, to dlaczego nie można legalnie zamieścić oferty sprzedaży swego narządu, aby uratować komuś życie? Ilu ludzi umiera w Polsce (i na świecie!) tylko dlatego, że wmawia się nam szczytne ideały? A zwiększenie liczby ofert spowoduje spadek ceny narządów do przeszczepów, czyli po ustabilizowaniu się rynku (po paru latach) przekazywanie organów będzie ponownie przypominało szlachetną ofiarę a nie handel. Prawdopodobnie ceny mogą wówczas spaść poniżej "przyzwoitej ceny" i państwo wprowadzi minimalne ceny na pozyskiwane organy. Jeśli jednak etycy nie mogą pogodzić się z jawnie ustalanymi cenami, to "na początek" (przejściowo) może zastosować niemiecki pomysł - za Odrą nie płacą wprost za krew i osocze, ale przekazują ekwiwalent za dojazd i fatygę (tak twierdzą). Zatem płaćmy za lekki uszczerbek na zdrowiu, za ryzyko, za zainteresowanie się losem bliźniego, za znoszenie specjalnych badań i w podzięce za odwiedzenie chirurga (celem uszczuplenia swego stanu tkanek). Może przekazywać talon na atrakcyjny towar? Państwo uznające, że dobrem najwyższym jest życie swego obywatela, zaproponuje auto dla osoby chcącej zaoferować podopiecznemu Państwa swój narząd. A jeśli taki materialny luksus mógłby uwierać etyka, to Państwo może wpłacić pewną kwotę na książeczkę mieszkaniową albo przejąć spłatę czynszu na szereg lat. Bliska rodzina będzie mieć pierwszeństwo w ratowaniu życia (można to nazwać prawem pierwokupu). Ministerstwo Zdrowia powinno podać szacunkowy poziom podatku przekazywanego przy rozliczaniu formularzy PIT, aby poziom opieki zdrowotnej był istotnie godny cywilizacji trzeciego tysiąclecia. I o ile byłby on wyższy, gdyby za wszystkie tkanki i organy miałoby nasze Państwo (czyli my) płacić.
Powyższe zapisał zazdrośnik i ceniciel (bo wielbiciel to jednak przesada) wszelakich osiągnięć niemieckich czasu pokoju. I zwolennik płacenia (już niemal) za wszystko.

Dmuchajmy na zimne
Reprezentanci Narodu są coraz słabsi psychicznie? Media podały szokującą informację - Dariusz M., radny z Łowicza, wyskoczył przez okno z czwartego piętra, kiedy funkcjonariusze odwiedzili go z rana w sprawie o korupcję.
"W wyniku upadku mężczyzna doznał złamania obu nóg i miednicy". - powiedział rzecznik łódzkiej prokuratury okręgowej Krzysztof Kopania.
Ktoś roztargniony mógłby zrozumieć, że reprezentant lokalnej społeczności prał brudne pieniądze i wyskoczył nie tyle na papierosa, co z praniem w miednicy, aby je rozwiesić, a nogi połamał w efekcie kopania przez funkcjonariuszy.
Co to się dzieje z przedstawicielami Narodu, tak z wyższej półki, jak i z niższej? A to z rana przychodzą na Śląsku do byłej pani minister i ta kobieta o delikatnym imażu (również psychicznym), nie wytrzymuje napięcia skutecznie zamierzając się na swoje życie, a to teraz ów radny, jednak szczęśliwie mniej skuteczny.
Nie wiadomo, dlaczego nazwisko pani byłej minister było podawane, ale już nie ujawniano pełnych danych aktualnego jeszcze radnego. Jednak w dobie internetu, to żaden problem - wystarczy wpisać trzy słowa: Dariusz Łowicz radny, a jeśli ponadto wpiszemy -M (minus em bez spacji, aby wyeliminować masę informacji z inicjałem nazwiska), to... mamy dokładne namiary, nawet kopię oświadczenia majątkowego, z którego wyczytamy, że istotnie p. Dariusz ma 39 lat (bowiem urodził się w 1968 roku, a wiek media również podawały).
Co do miednicy uczestniczącej w wypadku... To nie pierwsza miednica w RP - już w zeszłym roku media obrabiały (jakby tego jej było mało) miednicę pewnej obrotnej pani dyrektor. Onaż nie służyła do prania a raczej do przepierek w ramach swych obowiązków partyjnych, a z racji godności (w znaczeniu swego nazwiska) służyła do skrojenia sobie lepszej przyszłości i do podniesienia materialnego statusu swej rodzinie. Cóż za poświęcenie...
Okazuje się, że godniejsze życie (w sensie konsumpcyjnym) może być (i często bywa!) okupione mniej godnym (w sensie honoru)... współżyciem. Tak było za przydziałowo-talonowych czasów (na mieszkania i na samochody), tak bywa i teraz. Nawet amerykański prezydent, miast w Białym Domu dmuchać na zimne, porzucił hobbystyczne a namiętne dmuchanie w ulubiony saksofon na rzecz konwersacji z gorącą stażystką (słowiańskiego pochodzenia!), co zakończyło się prawie sensacyjnym impiczmentem, zaś jej przysporzyło sławy i milionów, a niejako przy okazji osiągnęła rekordowy stosunek zysków do nakładów, kontynuując odwieczne relacje pomiędzy uboższymi zachłannymi (zwykle) paniami a bogatszymi wpływowymi (z reguły) panami.
Porzucając miednicową dygresję, zgłośmy sugestie dla władzy:
- nie należy pukać do podejrzanych zbyt wcześnie rano, bo przerwanie snu może grozić nieobliczalnymi konsekwencjami;
- pod żadnym pozorem nie pukać do drzwi wybrańców Narodu, którzy posiadają jakąkolwiek broń palną, pełne kanistry, czy dostęp do gazu (zwłaszcza butlowego), ponieważ podczas emocjonalnego zachwiania mogą skrzywdzić siebie albo współobywateli, a ponadto mogą skrzywić karierę osób zbyt dociekliwych wysokich urzędników państwowych;
- nie można niepokoić ważnych mieszkańców wyższych pięter, bo mogą w euforii pomylić otwory drzwiowe z okiennymi; najlepiej zatem oferować im niskopienne domostwa zwane willami na korzystnych warunkach kredytowych (dotowanych przez Naród).
Najlepiej takich obywateli w ogóle nie nękać swoimi podejrzeniami, bowiem oni są przekonani o swej misji i niewinności (w końcu to my, społeczeństwo, im zaufaliśmy wybierając na swych przedstawicieli przymilając się im całkiem słusznymi apanażami).
A teraz to tylko kłopot - Naród, który miał prawo dowiedzieć się, na ile rodzina byłej minister wzbogaciła się (nie)legalnie, musi umorzyć sprawę, ponieważ mamy w Polsce jakiś dziwny "pośmiertny immunitet", który każe zaprzestać dokładnego zbadania sprawy pod hasłem przesadnej delikatności wobec tragedii i rodziny. Naród, który chciałby wiedzieć, czy radny coś sobie skręcił (finansowo, bo ortopedycznie to wiemy aż za dokładnie), będzie wiele tygodni pokrywał koszty leczenia obywatela w kraju, w którym każdy skromny a uczciwy rodak miesiącami czeka na poradę, zabieg, czy operację... Z pewnością takie nierozważne kroki (i skoki) nie skrócą kolejek w szpitalach, wręcz przeciwnie, zatem okienny wyskok bezradnego radnego należy zakwalifikować jako sabotaż.
Wobec powyższego - przymykajmy oko na uboczną działalność wipów i pogódźmy się, że coś zgarniają do siebie, jednak przy okazji załatwiając (chyba, do kroćset!?) również coś dla nas oraz na wipów wybierajmy ludzi o lepszej kondycji psychicznej i umysłowej tudzież fizycznej. A najlepiej byłoby, gdybyśmy wybierali najuczciwszych, jednak tacy wyjątkowo słabiutko łokciami się rozpychają i nie garną się do koryta. I wówczas nie będziemy się bać, że jeśli jutro funkcjonariusze wejdą do mieszkania wipa (i to wyłącznie z powodu zabłądzenia!), to onże nie wytrzyma nerwowo i sięgnie po broń albo wyskoczy przez okno... Ponadto wpiszmy do Konstytucji artykuł mówiący, że jeśli wip podejmie desperacką akcję zagrażającą swemu życiu, to powinniśmy odstąpić od dalszych czynności wyjaśniających, bowiem tą próbą dał wyraz swej szlachetności i niewinności. I z urzędu dalsze postępowanie powinno być umorzone. Jako chrześcijański Naród powinniśmy być wyrozumiali i... wybaczliwi.
Dmuchajmy na zimne - zwiększajmy zakres bezkarności wybrańców Narodu i nie dopuszczajmy już więcej do podobnych dramatów!

Polska ma, więc płaci
Czy można jeszcze oniemieć w nadwiślańskim kraju? Co pewien czas media donoszą o kolejnych cudach nad Wisłą, co deprecjonuje najważniejsze wydarzenie związane z cudem i z królową naszych rzek.
Dwaj policjanci chcą powrócić do służby po rekordowym (ośmioletnim) zawieszeniu. Ale zwierzchnicy ich już nie chcą. W czym sprawa? Jak to możliwe? O co chodzi? Nie wiemy? A, to z pewnością o kasę...
Dwóch funkcjonariuszy miało pewne zadanie do wykonania w 1999 roku - konwojowanie dwóch aresztantów z Poznania do Gdańska. W powrotnej drodze zatrzymywali się parokrotnie. Dlaczego? Jeszcze tego samego dnia na policję zgłosiło się kilka bałkańskich tirówek gościnnie dorabiających przy naszych drogach. Oskarżyły one policjantów o zabranie im utargów. Gdzie oni szukali i w jaki sposób, to akta sprawy dokładnie opisują i lepiej spuścić zasłonę milczenia... Sprawa dotyczyła ok. 200 zł i zapewne podobnych zdarzeń jest rokrocznie kilkaset. Po zeznaniach panie udały się do zajęć własnych, zaś policjanci zostali zawieszeni w swoich obowiązkach. Sąd miał jedynie dwa świadectwa - cudzoziemki twierdziły, że zostały ogołocone (z gotówki; z inną golizną są za pan siostra) przez policjantów, zaś nasi stróże porządku przysięgali, że to nieprawda.
Nasza "rącza" Temida miała kłopoty z przesłuchaniem świadków, bowiem panie (niezwykle ruchawe*) przemieszczały się po (już) wolnej Europie kotwicząc z wiekiem na stałe w swej bałkańskiej ojczyźnie. W końcu sąd uznał, że wiele zaistniałych wątpliwości trzeba interpretować na korzyść podejrzanych, zatem uniewinnił ich.
Można powiedzieć, że sprawa jakich wiele? Można. Ale okazała się nietypowa. I nie tylko dlatego, że sądom zeszło aż 8 lat na wydanie wyroku, bo to także jeszcze polski standard. Otóż owi policjanci wyrazili ochotę na powrót do swej ciężkiej a niewdzięcznej pracy. Ktoś by pomyślał - jak to, przez 8 lat ci panowie nie pracowali i nie urządzili sobie życia? Pewnie cichaczem pracowali, ale oficjalnie nie i doszli do opłacalnego wniosku - przecież można jeszcze nieco posłużyć w policji, wszak emeryturka tuż-tuż. Skoro Rzeczpospolita i kodeks umożliwiają wykorzystanie sytuacji, to w końcu czyja wina? Funkcjonariuszy? Nie, oni zachowują się racjonalnie i typowo, jak przystało na obywateli wietrzących interes na niedopracowanych przepisach. To machina urzędniczej Polski przez 8 lat mieliła (a nawet mełła) sprawę o okradzenie kilku pań z 200 złotych. Ile kosztowało dochodzenie, proces, odwołania i wynagrodzenia wypłacane owym mundurowym? Wiadomo jedynie, że policjanci przez osiem lat dostawali połowę zarobków (nie służąc Polsce w swojej komendzie) a teraz otrzymają wyrównanie zaległych poborów. Czy urzędnicy powinni ponosić finansowe dolegliwości swych błędnych lub spóźnionych decyzji? Powinni! Gdyby sędziowie mieli choć płacić dziesięcinę od owych strat, to wiele procesów nominowano by do Guinnessa w kategorii "najszybszy proces roku".
Ale to początek problemów. Policja nie chce ich w swoich szeregach twierdząc, że jednak byli koledzy nie mają czystego sumienia. Ale czy brudne sumienie ma jakieś znaczenie, skoro wyrok sądowy zapadł? Jeśli wyrok sądu nie jest po myśli szefów policji, to odwołują się do moralności i etyki? Świat jest (może to wyda się dziwne) oparty na zasadach prawnych, a nie na etycznych. Miano 8 lat na osądzenie i osadzenie funkcjonariuszy i zmarnowano ten czas płacąc im za nic nierobienie. Ale skoro nasza Temida zblamowała się, to szefowie policji chcą jednak udowodnić wyższość moralności ponad prawem - planują wysłanie przywróconych do służby funkcjonariuszy na roczny zaległy urlop (płacony z budżetu Państwa) a potem zorganizują im sprawdzian (czy są kondycyjnie przygotowani do służby). Ponieważ gra idzie o przejście na wcześniejszą (policyjną) emeryturę, przeto walka będzie ostra z obu stron. A jak znam życie, to do poszkodowanych policjantów wyciągnie pomocną dłoń jakiś sławny prawnik, który aż do Strasburga sprawę zawlecze i nie dość, że Polska znowu się ośmieszy na międzynarodowej arenie przy kolejnym praniu swoich brudów (niemal dekadę trzeba rozważać w Polsce sprawę zaboru dwustu złotych), to znowu każą nam zapłacić kilkanaście tysięcy euro(pów) nieelegancko potraktowanym obywatelom w niebieskich mundurach, co ośmieszy nas po raz wtóry w tej samej sprawie. A wystarczyło sumiennie przeprowadzić dochodzenie 7 lat wcześniej.
Może ktoś nakręci film, w którym zaradni policjanci drogowi zasugerują turystom z dalekich krajów, aby zgłosili wzięcie łapówki w zamian za odstąpienie od nałożenia mandatu. Turyści z niewielkim honorarium (typu woda ognista lub narzuta z Cepelii) odlatują do swej ojczyzny zostawiając uzgodnione zeznania i ślad po nich ginie (fałszywe dane do protokołu), funkcjonariusze są zawieszeni za połowę wynagrodzenia i pracują sobie na czarno w innym fachu w naszej wspólnej wielkiej Unii oczekując z dziesięć latek na zapadnięcie wyroku w imieniu Rzeczpospolitej. Przez ten czas korzystają oczywiście z ubezpieczenia społecznego, lecząc się na choroby (także zawodowe) napotkane w ciężkiej pracy podczas zagranicznych wojaży. I frajerska RP wespół z ociężałą Temidą ośmieszą się nawzajem, ale choć twórcy filmu wezmą forsę za swoją robotę. Bo najlepiej mają filmowcy tłukący kasę na naszej (bo polskiej!) głupocie. Mamy całkiem niezły cykl polskich ekranizacji zdarzeń osadzonych na cwaniactwie naszych rodaków oraz na lenistwie i na zapaści umysłowej naszych urzędników. Gorzej, że w rzeczywistości trafia się to częściej, niż w scenariuszach...
Należy zmodyfikować kodeks i ograniczyć zawieszenie do pół roku. W tym czasie żwawi/leniwi prawnicy mają wydać wyrok w sprawie. Wieloletnie mitrężenie należy nazwać sabotażem i stosować odpowiednie paragrafy.
* - mobilne

W Nowym Sączu jad stary się sączy
Gdy informacje tematycznie związane są z nazwiskami osób przedstawionych w artykułach prasowych...
Fakt (11 października 2007) zawiadamia nas w tytule na str. 11, że "W Nowym Sączu prezes żąda, by spółdzielcy zapłacili za ocieplanie bloków". W bagno lokatorów próbuje wpuścić prezes mieszkaniówki, p. Bagnicki. Wyliczył, że przed modnym ostatnio wykupem mieszkań na własność, spółdzielcy powinni dopłacić 5 mln zł. Prezes zapowiedział, że "nie będzie trwonił czasu na bezsensowne rozmowy", ale ma marne szanse w swoich zapędach - zadarł z lokatorem, p. Zadarko, który nie tylko "klnie na czym świat stoi" (zaoszczędzono konkretów), lecz wespół z sąsiadami poda sprawę do sądu. Wreszcie skończyły się niedopowiedzenia i szepty. Pani Szepieniec, ze spółdzielczej komisji rewizyjnej głośno twierdzi, że lokatorzy nie zalegają za remonty. Relację sporządził p. Baran, a Nowosądecczyzna słynęła kiedyś z owczych (i baranich) hodowli.
Tuż poniżej redakcja informuje, że posłanka Sobecka nie chce ugody z konkurującym posłem, który obsobaczył ją z powodu wysokiej pozycji na wyborczej liście w Toruniu. Skoro już o tym mieście - na str. 9 poinformowano, że psica Saba (ją to jednak dla odmiany "obsabaczono") nie obżarła mebli w sejmowej willi, w tym "łóżka, które zarwało się ze starości". Kiedyś pewna pisarka z własnej autopsji (ale bardziej w psim temacie pasowałoby tu angielskie słowo "autopsy", hiszpańskie "autopsia", czy francuskie "autopsie", tudzież takie samo niemieckie, zwyczajowo pisane od wielkiej litery) opisywała wyczyny poprzednich (lata 90.) poselskich ekip, które (po ostatnich sekscesach członków jednej z partii) rzucają nowe (jakże atrakcyjniejsze!) światło na teorię kolapsu wyra.
A co ma wspólnego Toruń z tą ciekawostką? Otóż właścicielem suczki jest marszałek Dorn, zaś "Dorn" (niem.) to po polsku "kolec, cierń", a węsząc po słownikach (niczym Saba) znajdujemy ich angielski odpowiednik - "thorn". A tu już wystarczy powiększyć pierwszą literę, aby otrzymać starą historyczną niemiecka nazwę polskiego miasta. Przy okazji o Toruniu: polska Wikipedia - "Jest jednym z najstarszych miast polskich", zaś niemiecka Wikipedia - "1945 kam die Stadt wieder an Polen" ("W 1945 miasto powróciło do Polski").
Na str. 6 komentator Faktu, p. Warzecha, pisze o przedwyborczej debacie w aspekcie zębów, które u pewnych ptaków przechodzą w cedzaki zwane również warzęchami (co zasugerowało nazwę ptaka warzęcha na cześć durszlaka czy innego rzeszota o tej synonimicznej nazwie). Skoro już panu Warzesze wyrwało się (nomen omen) o zębach, to "tusk" po angielsku znaczy "kieł" i p. Tusk niejako z zębem walczył w przedwyborczych debatach z p. Kaczyńskim i p. Kwaśniewskim. Powieść "Biały kieł" napisał Jack London i szef PO spotkał się w Londynie z najnowszą polską emigracyjną falą, aby tamtejsi rodacy gremialnie pofalowali do urn wyborczych za parę dni. W oryginale tytuł brzmi jednak "White fang" i 12 października 2007 byliśmy świadkami wymiany paru fang pomiędzy p. Tuskiem a p. Kwaśniewskim.
Poniżej posłanka, p. Piekarska, w cyklu "wbijanie szpili" dopieka p. Korwinowi-Mikkemu, a "corvine" (ang.) to "kruczy" (od "kruk"), zaś na str. 8 (skoro o tym ptaku) - "Platforma Obywatelska chce postawić p. Kruk (b. szefowa KRRiT) przed Trybunałem Stanu, co postuluje p. Śledzińska-Katarasińska". Śledź to nie tylko ryba, ale także czasownik w formie polecenia stosowny do sytuacji (parę miesięcy będzie sprawa śledzona nie tylko przez media), a ponadto śledź to szpila do mocowania namiotu (często na polu). Okazuje się, że p. Szpilmana (polski pianista) uratował niemiecki oficer Hosenfeld (Portkowe Pole) i są sprzeciwy (str. 11), aby go pośmiertnie uhonorować, czyli chcą go wyportkować (wywieść w pole).
Na str. 12 p. Jarząb opisuje niecodzienny wypadek, w którym 12-latek przejechał 10 km zadrzewioną drogą (być może wśród drzew jarzębów i ptaków jarzębów). Czy kobiety może spotkać większy pech? Na str. 17 pokazano w identycznych kreacjach aktorki - p. Berry (Jagoda) i p. Herbuś, która może kojarzyć się z ziołową herbatką z jagód, zwłaszcza że owe kreacje są koloru filoletowego (czyli jagodowego).
Inna ładna a foremna aktorka, p. Foremniak, oraz p. Maserak spotykają się wieczorami (takie plotki są na str. 18). A czemu się oddają? Podpowiedzią jest nazwisko tancerza czytane wspak. Poniżej opisano filmowe problemy aktorki, p. Guzik, która występuje w szóstej edycji "Tańca z gwiazdami". Dobrze jej idzie (a właściwie tańczy), choć nie wywija z Pętelką.
Na stronach 6 - 7 p. Karnowski popełnił obszerny artykuł pt. "Kto wygra debatę, wygra wybory". Prawdę poznamy już za parę dni. Wiele zależy od karności wyborców stałych w uczuciach i w poglądach. Jak zwykle świetny felietonista, p. Rybiński, zamieszcza na str. 7 artykuł o szpitalach i łapówkach. To już niemal mafijne układy, a pamiętamy z "Ojca chrzestnego", że śnięte ryby to przesyłka nie rokująca długiego żywota (wbrew powiedzeniu "zdrów jak ryba").
W czarnych kolorach (jeśli ktoś jest przesądny) można odczytać artykuł p. Kowalczyka, w którym autor ukuwa pogląd, że MSWiA zbyt wiele wyda (ponad 300 tys. zł!) na ogrzewane kilkustopniowe (tak w sensie stopni słupka rtęci, jak też w sensie deptanych stopni) schody. Czarne chmury przesłaniają to ministerstwo, bowiem z jednej strony opisany mieszkaniec Zabrza na sezon zimowy kupuje czarny węgiel aż za niemal 1000 zł, a z drugiej strony nosi nazwisko... Stypa.
A co słychać (a może czytać?) w dziale sportowym? Sporo. Głównie o sobotnim (13 października 2007) spotkaniu z Kazachstanem. A to o Jacku Bąku (liczymy na jego żądło), a to Dariusz Dudka opowiada o zgrupowaniu, a w innym miejscu redakcja wspomina Jerzego Dudka, który w dziwny sposób po słynnej dogrywce finałowego meczu Ligi Mistrzów (25 maja 2005) wydudkał (jak przystało na znanego ptaka) kilku strzelców. Pan Głowacki (kapitan Wisły Kraków) nie tylko główkuje jako szef drużyny, ale również strzela gole głową i to z głową. Poza tym działem, na tle pani Dody wspomniano o p. Majdanie, który zawodowo rządzi na przedbramkowym majdanie.
Oczywiście wymieniono także selekcjonera naszej reprezentacji. To p. Beenhakker. A cóż to znaczy po niderlandzku? Wyraz "been" to odpowiednik angielskich "bone" (kość, gnat, grandzić, dolar), "paw" (łapa, graba, macać, grzebać nogą), "leg" (noga, oszust), natomiast "hakker" nawiązuje do znaczeń: wyrobnik, siekać, rąbać, masakrować. Wszystkie te pojęcia mają swój udział w piłce nożnej.
W dziale "Wasze listy" p. Maczuga opisuje dewastację w parkach i w autobusach. Jest rzecznikiem (jak chyba większość spokojnych obywateli) zrobienia porządku, jednak jeszcze nie zaproponował kolczastych jaskiniowych udarowych narzędzi w ramach pacyfikacji trudnej młodzieży...
Na str. 9 krytykowani są posłowie za wożenie się taksówkami na koszt Sejmu, czyli nas wszystkich. Z usług korzystał również poseł Bosak, który modnie obuty dojeżdżał na treningi i występował w "Tańcu z gwiazdami". Były prez. Wałęsa zamierzał puścić wielu naszych rodaków niemal na bosaka (bo jedynie w skarpetkach), ale czy przypuszczał, że aż tylu posłów nie będzie szanować publicznych pieniędzy? Skoro już o występach w tym słynnym tanecznym programie - boso (i to nie tylko na piętach) produkowała się posłanka Sandra (także uczestniczka wspomnianego roztańczonego programu) w okolicach rybnego Nilu. Bose miała wszystkie okrągłe zakończenia swego ciała...
Obok pani Fischer (Rybak), unijna komisarz do spraw rolnictwa (oraz rybołówstwa), "jest zła za umieszczenie jej wizerunku w reklamówce Samoobrony". Czyżby do plastykowej torebki (dziwnie zwanej siatką) ktoś wrzucił jej oblicze? Ale dalej wyjaśniono - "w spocie wyliczono dokonania Leppera i pochwały, które podobno płyną także od unijnych polityków". Skoro płyną, a nasi odchodzący politycy łowią w coraz mętniejszej wodzie, to Fischer jest właściwą personą, pod której czujnym (rybim?) okiem poławiać będziemy dorsza, który nadal będzie trafiać na nasze stoły.
Ponad tymi dwoma notkami zamieszczono sylwetkę b. prez. Kwaśniewskiego, który jednak nie miał kwaśnej miny. Podczas słynnego spotkania lewicy w Szczecinie zapadł był w rodzaj zadumy znanej części delektantów co mocniejszych napitków (inna część to awanturnicy). Podobno takie osowienie i zasępienie jest spowodowane mało znanym filipińskim wirusem. Można rzec, że p. Aleksander z tą rewelacją wyskoczył jak filip z konopi - może filipińska ambasada złoży jakieś ciekawe oświadczenie? Owszem, złożyła, bowiem była zaniepokojona kojarzeniem swego narodu ze słowiańskimi obyczajami. Kilkanaście dni wcześniej był Kijów. Dominował tam bardziej ożywiony sposób bycia, jednak studenci nabijali się z oryginalnego sposobu prowadzenia wykładu. No i już za to, po powrocie, wykładowca doczekał się niemal kijów i razów w kraju (także od swych przyjaciół) - stracił twarz także jako reprezentant partii "Lewica i Demokraci". Skoro już o Szczecinie - nazwa tego grodu oraz jego położenie ssaczym epitetem trąca (nie tyle myszką, co świnką morską). Nazajutrz w przedwyborczej debacie wystąpiło dwóch jego konkurentów (p. Kaczyński i p. Tusk) trącających (w danych osobowych) a to ornitologią, a to bohaterem z kreskówek Disneya oraz umiejętnym rzutem podskakującego płaskiego kamienia i gumą do żucia. Także nieprawdziwymi zmyślonymi wiadomościami (winni dziennikarze) oraz szczególnymi naczyniami trącającymi amoniakiem, które są na wyposażeniu szpitali, a te przed wyborami 21 października 2007 zyskują najwyższą przetargową rangę (partie ustalają, czy chcą prywatyzować te obiekty, czy jednak nie).
Jeśli komuś mało Kaczyńskich, to na str. 16 mamy obszerny opis walki z udarem mózgu. Otóż znany i lubiany p. Bogusław Kaczyński, wielki znawca muzyki, po niemal rocznym leczeniu ponownie prowadzi koncerty i pisze książki. Do kompletu brakuje aktora Kazimierza Kaczora, który stworzył rolę sympatycznego Leona Kurasia w serialu "Polskie drogi" (1976) - Kuraś zaklinał się przy górnopłuku, że nie jest (k.r.a) inżynierem, a wcześniej okupantom dawał w łapę (ale w szczytnych celach!) nieważne już polskie banknoty. Kiedyś, podczas podniosłej ceremonii, pan wręczający nagrodę p. Kazimierzowi, zwrócił się doń "dla pana Kurasia za filmową rolę Kaczora" i trochę potrwało wyjaśnianie, że to była rola Kurasia w wykonaniu Kaczora...
Aby nie było zbyt plotkarsko - nieco zimnej wody dla ochłody: w tymże numerze Fakt donosi o dwóch skandalach w dziedzinie służby zdrowia. Zatrzymano lekarza, który przyjął kilkadziesiąt tysięcy złotych łapówek za tysiąc recept, na których stracono pół miliona złotych. Na innej stronie opisano skandaliczny dramat - potrzeba 50 tys. zł na wszczepienie stymulatora siedmioletniemu Kubusiowi choremu na padaczkę. Straty spowodowane przez pazernego konowała wystarczyłyby na 10 takich operacji, ale pseudocywilizowana polska służba zdrowia zmusza rodziców Kuby do zbierania pieniędzy, czyli do żebrania! Jak dzisiaj Państwo Kubie, tak w przyszłości Kuba Państwu się odwzajemni. Łatwo było wymądrzać się za komuny, że tworzymy "Solidarność"? My nie potrafimy zbudować tradycyjnie rozumianej społecznej solidarności! Niech piekło pochłonie (nie)odpowiedzialnych mądrali za ten stan rzeczy!

Porada dla wielodzietnych biednych rodzin

Jeśli obce państwa chcą dawać zasiłki na polskie dzieci, to brać...
Pewna pani pyta redakcję (Polska Dziennik Bałtycki, 16 października 2007) przedstawiając swoją sytuację rodzinną - Mam trójkę dzieci. Mąż przez kilka miesięcy w roku pracuje w Niemczech. Zbiera owoce, pomaga przy wykopkach i w szkółce drzewek ozdobnych. Czy możemy starać się o niemiecki zasiłek rodzinny?
Redakcja - Do niedawna Niemcy odmawiali pracownikom sezonowym zasiłku rodzinnego dla dzieci. Pod naciskiem Brukseli Bundestag skreślił z ustawy ograniczenia. Skorzysta na tym już w tym roku 300 tys. Polaków i około miliona polskich dzieci. Dziwny rozdział - Polacy i dzieci polskie. Ale w śródtytule napisano rozsądniej - Z zasiłku na dzieci może skorzystać w Niemczech 300 tys. rodzin. I dalej - W Niemczech zasiłek rodzinny wynosi niemal 2 tys. E rocznie. Rodzic może otrzymać zasiłek na każde dziecko, które uczy się i nie skończyło 27 lat, nawet jeśli mieszka w Polsce. Zachęcam do starania się o ten zasiłek, który w przypadku rodziny z trojgiem dzieci wyniesie ponad 4 tys. zł.
Podczas czytania tej porady przemknęły mi przed oczyma liczne interwencyjne programy ukazujące biedę polskich wielodzietnych rodzin - matka obłożnie chora, ojciec bezrobotny (bo nie ma pracy w okolicy) i kilkoro dzieci, często także z rozmaitymi chorobami (bo jak Los się uprze, to zwykle takie rodziny są nie tylko wielodzietne, słabo wykształcone, ale również bezrobotne i chorowite). I tu otwiera się niemieckie eldorado dla takich polskich rodzin!
Zamiast biadolić na Los i na niezaradny rząd, niech jedno z rodziców wybierze się do Niemiec i niech przez parę miesięcy a to pozbiera owoce, a to drzewka niech przesadzi, a to liście pograbi. Już za samą robotę weźmie więcej niż dyplomowana pielęgniarka czy nauczycielka w Polsce, które uczyły się wiele lat i trwały na swoim stanowisku pracy. A do tego zasiłek jako prezent od Unii (w tym przypadku od Niemiec). Nie zapominajmy, że w Polsce są osoby, które wspomniane 4 tys. zł otrzymują jako rentę w ciągu całego roku.
A jeśli za Odrę pojedzie rodzic, który ma dzieci (liczbowo) w okolicach tuzina? To Niemcy więcej wydadzą na zasiłki niż zapłacą za pracę... Takim rodzicom polskie władze powinny wydawać paszporty za darmo i nasyłać na nich urzędników namawiających do wyjazdu, choć na parę miesięcy w roku. No i kredytować wyjazd przynajmniej do granicy, czyli do bram raju na Ziemi. Sporo budżet zaoszczędzi na zasiłkach dla polskiej dziatwy oraz na pomocy socjalnej dla biednych rodzin. Niech Niemcy płacą, skoro są frajerami. Sądy rodzinne powinny w trybie ekspresowym załatwiać adopcje. Jeśli ktoś ma gromadkę własnych dzieci i przymiera głodem, to niech ekspresowo zaadoptuje kolejnych kilkoro pacholąt, np. brata, siostry lub sąsiada i jedzie pielęgnować zagraniczne rabatki. Dzieci i tak pozostaną z własnymi rodzicami, ale skoro można wyssać aż tyle europów z bogatego unijnego państwa, to dlaczegóż by nie? Media powinny propagować tę akcję jako przejaw postawy patriotycznej - w końcu każda epoka powinna mieć swojego Ślimaka z "Placówki". Polska żenada XXI wieku?
W końcu instytucja fikcyjnych małżeństw i rozwodów jest znana w Polsce i przynosi zyski, to dlaczegóż by nie przećwiczyć nowych możliwości? Zwłaszcza, że za rozwodowe machlojki przelewamy złotówki w obrębie kraju, czyli z pustego w próżne, zaś w omawianym projekcie do Polski wpłyną dodatkowe środki z zewnątrz. Polska zaradność? Już lepiej taka, niż inna polska specjalność - wjeżdżanie kradzionym autem w witrynę jubilera.
Parę dni temu pokazano Polaka, który pięknie grał na pianinie. Sprzątał w londyńskim kościele, ale jak pograł na organach, to go zauważono i zrobił się sławny. Pewnie będzie robił to, co lubi i umie najlepiej. Ale co wstydu przyniósł Polsce, to jego (i nasze). Europejskie media mniej lub bardziej przyjaźnie nagłośniły tę sprawę. Ile Polek i Polaków przynosi wstyd Polsce? Kilka miesięcy temu słynna siłaczka sortowała brytyjskie śmieci. Żadna praca nie hańbi? Jeszcze za komuny wyjechała na Zachód pewna rodaczka, która również sprzątała, ale u milionera. Okazało się, że zna się na sztuce (była po historii) i facet zmienił jej etat na bardziej eksponowany. Na koniec awansowała jeszcze wyżej - wyszła za niego za mąż. Po śmierci męża, po procesie z jego rodziną i po umiejętnym lokowaniu pieniędzy jej majątek oszacowano na prawie 3 mld dolarów (2004). Mało co, a kupiłaby Stocznię Gdańską.
W "starej" Unii godnie żyją przeciętni tubylcy i zaradni Polacy. I tylu zaradnych rodaków mamy mniej tu, w Polsce, w której jest jeszcze tyle do zrobienia.
Dlaczego te przykłady i wyzłoszczenia? Bo świat należy do ludzi odważnych, zaradnych i najczęściej sprytnych. A nie do tysięcy przeciętnych naszych nauczycieli, funkcjonariuszy, urzędników, techników czy lekarzy, którzy szarpią się w robocie, czy to już w dawnej PRL, czy to już w obecnej RP, w których po 30 latach pracy nie mają jeszcze średniej krajowej, ale "za to" mają rokowania na kiepską emeryturę. Przecież nie wyjadą za miedzę i nie będą rozpoczynać kariery po pięćdziesiątce i od starania się o zasiłek dla dzieci (choćby i studiujących)... Ale skoro rozrzutne państwa chcą uczestniczyć w pomocy dla polskich dzieci i to nie ujmuje ani polskim obywatelom, ani polskim urzędom...

Zabronione dotowanie biletów kolejowych?

W internetowych serwisach aukcyjnych pojawiły się bilety kolejowe tańsze niż w kasach PKP. Pasażerowie są zadowoleni, władze kolei - nie. Sprawę opisuje "Polska Dziennik Bałtycki" (15 października 2007).
Okazuje się (tak to przedstawia gazeta), że im mniejsza miejscowość, tym koleje dają wyższą prowizję - nawet 40%. Jeśli cena biletu wynosi 100 zł, to prowizja wyniesie 40 zł. Zaradni pośrednicy rezygnują z części swojej prowizji i bilet sprzedają np. za 80 zł (na bilecie oczywiście widnieje cena 100 zł i właściwa trasa).
Przedstawiciel kolei jest zaskoczony. A niby czym? Że ktoś w sposób nowoczesny sprzedaje powierzony towar za cenę niższą niż nominalnie? Czy piekarz może sprzedawać chleb 10 groszy taniej niż wychodzi mu to z kalkulacji, bo zrezygnuje nieco ze swego zysku, a chce być konkurencyjny? Czy stomatolog może wziąć za ekstrakcję o 20 zł mniej niż jego koledzy, bo zależy mu na przyciągnięciu szczękowo obolałych pacjentów? A może jest to nielegalne? Tak to wygląda, bowiem dziennikarz zamieszcza wątpliwości - Przyglądamy się temu procederowi, bo nie wydaje się, żeby był legalny. Już słowo "proceder" sugeruje... przestępstwo.
Co ciekawe, nowoczesne Allegro już uznało taką działalność za nielegalną. Argumentacja - Kilka lat temu walczyliśmy z internetowymi konikami, którzy kupowali bilety na koncerty i sprzedawali je drożej na aukcjach.
No i przedstawiciele Allegro popełniają logiczny błąd. Konikowie (konicy, koniki) nabywają bilety legalnie w kasie i sprzedają wielokrotnie drożej powodując złorzeczenia klientów, którzy nie dostali upragnionego biletu w normalnej cenie. To oczywiście powinno być karane i piętnowane. Bowiem nie tylko nie płacą podatków od zysku, ale okradają potencjalnych nabywców.
Natomiast kto traci na opisanej działalności? Koleje sprzedają bilety za pośrednictwem agencji i otrzymują wpływy ustalone w umowie. Z części zysku rezygnują agenci. Więcej - ponieważ bilety są jednak tańsze niż kupione w kasie kolejowej, to zgodnie z równowagą popytu i podaży, z pewnością więcej biletów sprzedaje się po cenie niższej niż po cenie wyższej, zatem koleje mają większe i dochody, i większe zadowolenie ze swoich usług (bo cóż może kolejarza bardziej uszczęśliwić, jeśli nie pełnawe przedziały z pasażerami?). A dziwne raczej jest to, że kolejowe władze nie wpadły na ten sam pomysł. Przecież nie ma ograniczeń w myśleniu wśród działaczy kolejowej braci. Jeśli kogoś uwiera, że ktoś inny sprzedaje jego wyroby taniej (choć otrzymuje wynegocjowaną cenę!), to niech zrobi dokładnie... to samo! Przecież agencje nie opatentowały swojego pomysłu i nie uczynią tego! Niech kolej sprzedaje na internetowych aukcjach swoje bilety dokładnie na tych samych zasadach! I zyski pozostaną w kolejowej kasie, zatem będzie skąd brać na remonty i utrzymanie czystości w wagonach oraz na podwyżki dla kolejarzy. A skoro prowizje są aż tak wysokie (do 40%), to może koleje zejdą z cenami, choćby dla osób kupujących za pośrednictwem internetu wprost w kolejowym biurze? Więcej sprzedanych biletów to mniej aut na szosach i mniej spalanego paliwa. A dla pociągu to prawie nie ma znaczenia, czy w przedziale jedzie jedna, czy 5 osób. Różnica w zużyciu paliwa jest niewielka, zaś zużycie torów takie samo. Może w ramach proekologicznych działań warto nieco dopłacić do kolejowego biletu z budżetu państwa? Ale to dyskusja na zupełnie inny temat.
Cóż to jest nielegalność? Tuż przed upadkiem komuny złapano "cwaniaków" i zlinczowano (całe szczęście, że tylko medialnie przed opinią publiczną) handlarzy śledziami. Oni nad Bałtykiem kupowali od rybaków tę szlachetną rybę i wieźli w góry, na drugi koniec Polski, nieźle zarabiając i dostarczając znacznie świeższy towar, niż ówczesna Centrala Rybna. Rozprawiono się zatem z nimi, choć pewien dziennikarz (że też nie miał kłopotów?) zastanawiał się głośno (na ile można głośno dyskutować w prasie, zwłaszcza wówczas...), czy przypadkiem owi handlowcy nie mają właściwego podejścia rynkowego. Argumentował - jeśli coraz więcej kupców będzie się zajmować handlem rybami, to z czasem zaopatrzenie z dala od morza będzie wzorowe a ceny będą obniżane. I tak się stało w kilka lat po obaleniu planowanego (jednak kiepsko) ustroju.
Tym dziwniejsze jest to, że niemal 20 lat po socjalistycznej klapie ktoś uważa, że opisana sprzedaż biletów kolejowych jest nielegalna a ktoś inny zrównuje tę działalność ze złodziejstwem koników biletowych (mecze, kino). Cóż za sposób myślenia?! Nawet dziennikarz (mógłby być synem opisanego wyżej) napisał - Za to kupujący, choć wiele wskazuje na to, że biorą udział w nielegalnym procederze, na razie mogą swobodnie kupować bilety. Swobodnie i taniej (zapomniał dopisać), a czyż nie jest to celem wolnego i coraz mniej wykorzystywanego człowieka? Swoboda i tanie kupowanie? Zatem - cóż w tym "niecnym procederze" (czy może być cny proceder?) jest nielegalnego???
Gdyby media ogłosiły, że od jutra tanieją bilety kolejowe, ponieważ budżet dopłaci do biletów, to większość podróżnych ucieszyłaby się. Jeśli budżet nie dopłaca do biletów, kolej otrzymuje za sprzedane bilety umówione kwoty, zaś pośrednicy sami dotują (nie budżet!) bilety, to gdzież tu mamy przestępstwo? A może jest to jakieś dziwaczne rozumowanie rodem z niektórych gazet, których redakcje zastrzegają sobie, że nie można sprzedawać po innej cenie, niż uwidoczniona na okładce? I nie można sprzedać archiwalnych roczników po innej cenie? Czyżby podstawowe zasady kapitalizmu były kwestionowane i to w niecałe 20 lat po obaleniu socjalizmu?
PS Przeglądając Allegro w poszukiwaniu biletów, można natknąć się na oferty biletów lotniczych. Ktoś rezygnuje z przelotu i można odkupić (bez zysku i bez straty) u niego bilet, ale przebukowanie kosztuje... kilkaset złotych. I to jest skandal, którym powinny zająć się federacje konsumenckie! Przeciętny Polak musi pracować parę dni, aby przewoźnikowi zapłacić za zmianę nazwiska na bilecie? To dopiero jest nieporozumienie, wręcz zdzierstwo! Można pobierać wyłącznie symboliczną opłatę manipulacyjną! I takim problemem powinni zająć się dziennikarze!

Czeski błąd, czeski film oraz czeska nazwa państwa

Zwykle stosuje się nieoficjalne nazwy państw - Polska, Luksemburg, Laos, Dania, Czechy... To ostatnie wymienione państwo przesadnie często określane jest jako Republika Czeska. Nazewnictwo to byłoby uzasadnione w przypadku wymieniania wszystkich państw w oficjalnej formie - Rzeczpospolita Polska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Laotańska Republika Ludowo-Demokratyczna, Królestwo Danii oraz (właśnie) Republika Czeska.
Powyższy brak konsekwencji wynika - jak sądzę - nie tyle z mody, co z kłopotów językowych, jakie mają Anglosasi z przetłumaczeniem nazwy Czechy na swój światowy język i stosują Czech Republic. Podobna sytuacja ma miejsce z napisem Czech Team zamieszczanym na koszulkach czeskich reprezentantów podczas międzynarodowych zawodów sportowych.
Stosowanie określenia Czechy, zwłaszcza na mapach, ma i tę zaletę, że w przypadku ewentualnej zmiany oficjalnej nazwy wspomnianego państwa (na choćby Królestwo Czech), nie zajdzie konieczność wymiany map tylko z tego powodu. Powyższe rozważania dotyczą także, choć w mniejszym zakresie, stosowania nazwy Republika Słowacka zamiast Słowacja.
Niemal 10 lat temu wysłałem do RJP sugestię, aby Rada uznała za niefortunne nadużywanie nazwy Republika Czeska i aby polskim mediom i wydawnictwom kartograficznym zasugerowała stosowanie lapidarniejszej nazwy Czechy. Myślałem, że choć w jakiejś prasowej notatce jakikolwiek znany polonista zwróci uwagę na ten problem. Albo nikt nie napisał, albo nikt takiej propozycji poważnie nie potraktował, skoro na mapach naszego regionu nadal widnieją nazwy - Polska, Niemcy, Rosja, Białoruś, Ukraina, Słowacja i... Republika Czeska.
Prof. W. Pisarek odpisał (13 luty 2001) - Pańska sugestia, jakoby nazwa "Republika Czeska" wynikała z kłopotów nazwania tego państwa po angielsku, jest bezpodstawna. W prasie angielskojęzycznej często występuje forma "Czechia".
Na stronie www.czechia.org czytamy - Czechia neighbors are Poland, Slovakia, Austria and Germany. The Czech Republic was officially created on January 1, 1993. From 1918 to 1992 it was a part of Czechoslovakia. The other part exists now as the Slovak Republic. Czechia is the official one-word name of the Czech Republic. In 1993 the Ministry of Foreign Affairs of the Czech Republic in its memorandum to all Czech embassies and diplomatic missions recommended to use the full name "Czech Republic" only in official documents and titles of official institutions. In all other cases, the one-word name Czechia should be preferred. Czechia in English, Tschechien in German, Tchéquie in French, Chequía in Spanish, Cecchia in Italian, Èechija in Russian.
Z tekstu wynika, że to sami Czesi byli niezadowoleni z przydługawej nazwy swego państwa w pozaurzędowych (mniej oficjalnych) sytuacjach i to oni zaproponowali w 1993 nazwę Czechia. Zauważyli, że nazwa ich kraju jest niekonsekwentna w zestawieniu z mniej oficjalnymi nazwami innych państw. Inne źródła podają, że Czesi po latach starań rezygnują z naciskania na stosowanie tej krótkiej i przyjaznej nazwy. Okazuje się, że angielskojęzyczni urzędnicy nie przepadają za tą nazwą i zdecydowanie częściej pisują Czech Republic. Nawet sportowcy na koszulkach nadal mają długie nazwy (Czech Team - Czeski Zespół).
Profesor wytłumaczył postępowanie cudzoziemców, choć sugerowałem nie tyle zmiany na świecie, lecz w polskich warunkach. Ciągle widuję mapy i artykuły, w których występuje długa urzędowa nazwa państwa naszych południowych sąsiadów, choć inne kraje są opisywane mniej patetycznie... Zamiast przyjaźnie a twórczo zareagować na moje pismo, to - w typowo polski sposób - krytykuje się faceta (mnie) zgłaszającego problem. I po wielu latach sprawa utknęła w miejscu. Bo zamiast wziąć się za konkretną robotę (choćby w czynie społecznym; wszak ja nie mam środków na walkę z opisaną bzdurą), to mamy polskie wymądrzanie: nie popchnąć sprawy do przodu, ale z racji swego stanowiska utrzeć nocha malkontentowi. I nadal (jakby nigdy nic) pojawiają się polskie mapy zawierające irytującą nazwę Republika Czeska (i dziwnym zbiegiem okoliczności na angielskojęzycznych mapach - Czech Republic). Gdyby 10 lat temu wysłano do instytucji państwowych (np. kartograficznych) oraz do szkół zalecenia stosowania nazwy Czechy zamiast Republika Czeska, dzisiaj nie zgłaszałbym tej sprawy niejako w ramach reklamacji. Szanowni poloniści - przespaliście sprawę i nadal na mapach widujemy niekonsekwentną nazwę państwa ze stolicą w Pradze!
Na pewnym oficjalnym międzynarodowym spotkaniu (www.pardon.pl/artykul/2838) dostrzegamy nazwy czterech państw w ich narodowych językach - Estonia, Niemcy, Dania i... Republika Czeska (Èeská republika), a to oznacza, że na krótszej nazwie nie zależy ani urzędnikom w języku angielskim, ani samym Czechom, albowiem gdyby byli zainteresowani, to napisano by w opisanym przypadku Èesko, a w przypadku stosowania angielskiej pisowni - Czechia. Jednak ich niechęć do krótszej a nieoficjalnej nazwy Czechy nie może tłumaczyć nas, Polaków.
Zresztą Google są bezlitosne w zliczaniu - wystarczy wpisać hasła "Olympic Games" i "Czechia" oraz "Olympic Games" i "Czech Republic", aby ujrzeć dysproporcje. Postępując podobnie, ale z dwoma nazwami naszego państwa (Polska, Rzeczpospolita Polska) uzyskujemy spodziewane a "normalne" wyniki. Zresztą można pominąć aspekt sportu i rozpatrywać liczbę występowania nazw państw w dwóch formach - w bardziej i w mniej oficjalnej wersji. Angielskojęzyczny świat ma wielkie trudności z krótką nazwą państwa naszych południowych przyjaciół. Na mapie Europy (w języku angielskim - www.en.wikipedia.org/wiki/Europe) jedynie Czechy są opisane oficjalnie (Czech Republic), pozostałe państwa cokolwiek mniej patetycznie... Ale co tam świat - my także niekonsekwentnie piszemy. Na mapie Polski (w naszym języku - www.pl.wikipedia.org/wiki/Polska) ościenne państwa opisano potocznie, ale Czechy (złośliwie czy bezmyślnie?) jako Republika Czeska...
Można pisać, zwracać uwagę, prosić i błagać, a buractwo ma się dobrze... Może wzorem polityków, którzy nie przebierali w słowach przed wyborami 21 października 2007, należy wydawców, encyklopedystów, kartografów i polonistów powyzywać od dyplo(mowanych)matołków? Bo kulturalne zwracanie uwagi niczego w Polsce nie zmienia... Zresztą nie tylko w Polsce, bo jak widać na przykładach, także angielskojęzyczni oraz... czescy urzędnicy lekceważą problem!
Do pojęć "czeski błąd" oraz "czeski film" dochodzi zatem "czeska nazwa państwa".

Miś więcej wart od menela
Misie i ludzie rodzą się aniołkami, ale z czasem przeistaczają się w diabełki. Mniejsze albo większe.
Parę dni temu, niemal jednocześnie, media zajęte były dwoma podobnymi sprawami.
Kilku turystów zabiło ponadrocznego niedźwiadka, który wszedł im w drogę. Podobno wymuszał jedzenie, ale także podobno (świadkami są domniemani sprawcy) rzucił się na nich z zębami i pazurami. Obdukcja u turystów tego nie potwierdziła (jedynie zadrapania), jednak niedźwiadek został zatłuczony kamieniami, kijami oraz wrzucony do potoku.
Sąd ogłosił niewysokie wyroki w zawieszeniu na kilku sąsiadów, którzy zmasakrowali swego krajana, bo od lat wchodził ludziom w drogę, czasami z nożem tudzież tasakiem. Krytycznego dnia z maczetą zaczepiał okolicznych mieszkańców, zaś policjanci zbagatelizowali zgłoszenie o incydencie.
Wypowiedzi w mediach, w tym w internecie, były niemal jednakowe - turyści to bandyci, skoro zamordowali misia w samoobronie szeroko (a nawet najszerzej) rozumianej, zaś tubylców opinia publiczna rozgrzesza, bowiem w podobnym rozumieniu samoobrony zatłukli aspołecznego menelowatego dziada, który połowę życia spędził za kratami i żadnych wniosków nie wyciągnął.
Czy życie niedźwiadka jest więcej warte niż życie menela? Fanatyczny etyk (a zwykle etycy są fanatykami) odpowie, że życie nawet najnikczemniejszego człowieka jest więcej warte niż życie sympatycznego zwierzaka, który ponadto jest pod ochroną. Gdyby poszczególne życia ludzi i zwierząt oceniać w sposób indywidualny, przy zastosowaniu cen rynkowych (cokolwiek byśmy przez to rozumieli na użytek doraźnej kalkulacji), to niewątpliwie wiele zwierząt żyjących w Polsce (na wolności, w hodowlach, czy w ogrodach zoologicznych) ma większą wartość niż niejeden nasz rodak.
Na świecie są państwa, w których za zabicie chronionego prawem zwierzęcia grozi wysoka kara, a nawet kara śmierci. Szacuje się, że w polskich Tatrach jest kilkanaście niedźwiedzi. Dziadowatych meneli (zwykle uchodzących za święte krowy) jest wielokrotnie więcej...
Zbieg okoliczności (zabicie młodego i sympatycznego misia oraz starego i niesympatycznego dziada) każdego z nas (jeśli w ogóle zastanawiamy się nad owymi przypadkami) wystawia na trudną próbę - która z opisanych ofiar jest bardziej opłakiwana w naszej ojczyźnie (podobno połowa katolików czynnie uczestniczy w mszach świętych - tak oceniono podczas dorocznego liczenia)?
Właściwie na to pytanie (czytając internetowe opinie) odpowiedź jest jednoznaczna. Można zapytać - dlaczego większość ludzi stawia żywot (w tym prawo do istnienia) czworonożnego tatrzańskiego ssaka ponad życie dwunożnego warmińskiego ssaka? Zapewne na swój użytek (bo przecież wielu głośno się nie wypowie) uznamy, że żal po utracie misia jest większy niż po utracie menela.
Pokazano zabitego małego niedźwiadka i miliony telewidzów złorzeczyło (nie czekając na sąd) na zabójców kudłacza. Media nie pokazały zatłuczonego bandyty z rozłupaną głową i miliony telewidzów uznało lincz za słuszny - w końcu ludzie wzięli sprawy w swoje ręce, kije i szpadle przy biernej postawie instytucji odpowiedzialnej za społeczny ład i porządek.
Na grobie misiowego aniołka wiele dzieci chętnie nasadzi kwiatki, a co myślą sąsiedzi o człowieku (bo to jednak był homo sapiens!)? - To był diabeł wcielony, zakała nasza! Jak go gdzieś w okolicy pochowają, to go wykopiemy i zrobimy z nim porządek! Nikt nie chce mijać grobu tego zbrodniarza!
Gdybyż to można było zamieniać złoczyńców na misie... I żeby one nie rosły zamieniając się w groźne niedźwiedzie i aby nie jadały innych zwierzątek... Zlinczowany nieszczęsny bandyta też był kiedyś uroczym oseskiem, który mógł być Polakiem, z którego bylibyśmy dumni. Nie będziemy - jednak został szubrawcem.