AferyPrawa.com

Milion do wyparcia

Większość z graczy emocjonuje się kumulacją wygranej w totka, bo "mieć" jest ważniejsze niż "być", zwłaszcza że jeśli myślimy, to przecież jesteśmy i ten punkt mamy "z głowy", zatem należy skupić się na "mieniu". Nie emocjonujemy się specjalnie "jakimś" milionem złotych, bo cóż to jest - jeden nowiutki wypasiony autobus? Zatem - czy ktoś zainteresuje się jeszcze innym milionem? Nie banknotowym? Mowa o milionie metrów sześciennych taniej i niczyjej wody wypartej w oceanach przez stalowe pudło?
Zaryzykuję i przedstawię zagadkę.
O ile podniesie się poziom wszechoceanu, jeśli zbudujemy oraz zwodujemy statek o wyporności 1 000 000 ton i maksymalnie go załadujemy?
Założenia do oszacowania - promień kuli ziemskiej 6370 km, 71% to udział wszechoceanu na powierzchni tej kuli. Przyjąć, że załadowany statek wypiera milion metrów sześciennych wody o gęstości 1000 kg/m3. Z pewnością nie jest potrzebna objętość wody na Ziemi ani długość linii brzegowej otaczającej wszystkie akweny.
Rozumowanie jest proste - na powierzchni równej wszechakwenowi należy rozlać milion metrów sześciennych wody i "zobaczyć" (czyli obliczyć) - o ile ten poziom się podniesie. O ile?
Podczas obliczeń należy wpisywać dane wyrażone w jednakowych jednostkach, aby uniknąć pomyłek. I cóż się okaże? Okaże się, że poziom wody podniesie się zaledwie o 1/362000 mm, a to oznacza, że należałoby zwodować i załadować 362 tysiące takich milionowych kolosów, aby poziom wszechoceanu podniósł się tylko o 1 milimetr...
Jeśli wynik nas zaskoczy, to można kontynuować nastrój konsternacji stosując matematykę w aspekcie wszechwody i ludzkości...
Zatem - ile wody wyparliby wszyscy obecnie żyjący ludzie... Załóżmy, że po wspomnianej geoidzie (na potrzeby zadania dosłownie i w przenośni zaokrąglonej do kuli) pracuje, nudzi się, biega, czyta lub śpi ok. 6,5 mld osobników homo sapiens. Każdy niech średnio waży ok. 75 kG, czyli ma masę ok. 75 kg i (upraszczając) zajmuje 75 litrów (póki co w powietrzu). Zatem cała objętość "obecnej ludzkości" to niemal 500 mln metrów sześciennych. Po wejściu do wody (mórz i oceanów, ale nie rzek i jezior, stawów, basenów czy wanien) i po jednoczesnym a delikatnym (unikać tsunami!) zanurkowaniu, tyleż wody we wszechoceanie zostałoby wypartej przez nasze ciałka, ciała i cielska. A to znaczy, że my wszyscy (gdybyśmy jednocześnie się zanurzyli) spowodowalibyśmy skutki równoważne pięciuset takim gigantycznym statkom, czyli poziom wody "dzięki" nam podniósłby się 500 razy wyżej niż z powodu jednego superstatku, zatem o ok. jedną tysięczną milimetra (inaczej - od kilkudziesięciu lat - mikrometr, dawniej mikron z greki "drobiazg"), czyli 750 razy większa populacja ludności na Ziemi (niemal 5 bilionów ludków!) dopiero podniosłoby poziom o cały milimetr.
Gdyby tak wszystkich obecnie żyjących ludzi upchnąć bezszczelinowo w wielkiej sześciennej kostce, to zajęliby oni (czyli my) sześcian o bokach po niemal 800 metrów. Bez trudu (gdybyśmy potrafili oddychać pod wodą) moglibyśmy w niejednym miejscu w oceanach umieścić taką kostkę, a właściwie kochę... Jednak nie na Bałtyku, bo największa głębia ma tylko 460 m. Zresztą nasz poczciwy Bałtyk jest jednym z najbardziej zanieczyszczonych mórz na świecie, co utrudniłoby nam aklimatyzację, a właściwie... akwenizację.
Objętość wody w Bałtyku to ok. 22 000 km³, czyli 22x10¹² (10 do potęgi 12) metrów sześciennych. Jeśli to podzielimy przez jedną porcję zajmowaną przez wszystkich obecnie żyjących ludzi (500 mln m sześc.) to wyliczymy (na samym tylko bagatelizowanym w świecie Bałtyku) aż niemal 45 tysięcy takich porcji. Zakładając, że liczba ludności na Ziemi nie zmieniałaby się przez długi okres, to w naszym morzu zmieściłoby się aż 45 tysięcy ludzkich pokoleń. Szacując pokoleniową zmianę warty na 60 lat (średnia dla całej Ziemi), to bałtyckie "zasoby ludzkie" (cóż za obrzydliwy termin z dziedziny zatrudnienia; zresztą niniejsze obliczenia są również niehumanitarne...) "wystarczyłyby" na ponad 2,5 mln lat. Czyli ludzkość (wszyscy ludzie) przy założeniu stałej liczby ludności szacowanej na 6,5 mld i średniej wieku 60 lat, w ciągu 2,5 miliona lat zajęłaby tyle miejsca (przy maksymalnym ścisku), ile jest dzisiaj wody w Bałtyku. Oczywiście, przy (błędnym!) założeniu, że średnia wieku życia człowieka na naszej planecie oraz objętość naszego morza nie zmieniłyby się przez te... 25 tysięcy wieków.
Ale co tam woda w Bałtyku! Ile jest H₂O na całej naszej (jeszcze) zielonej planecie?
Wszechocean ma wody aż 1320 mln km³ (97%), zaś Bałtyk 22 tys. km³, zatem wszechakwen zawiera 60 tysięcy Bałtyków. Wszystkiej (jak niektórzy mawiają) wody na Ziemi (w morzach i oceanach oraz pod skorupą ziemską, w rzekach, jeziorach i w wannach, również w chmurach oraz w nas i innych stworzeniach) jest 1360 mln km³. Gdyby jeden człowiek miał wypić tę ilość napoju pijąc w tempie po jednym litrze wody na godzinę (czyli 8760 litrów rocznie; z pominięciem lat przestępnych), to zajęłoby mu to ponad 150 milionów miliardów (10 do potęgi 15) lat, zaś przy zatrudnieniu do tej czynności 6,5 mld Ziemian, trwałoby to niemal 24 miliony lat. Inna sprawa, co z tą "przepitą" wodą zrobić i uważać, aby nie wypić drugi raz tych samych cząsteczek H₂O...
Najlepiej przetłaczać ją do jakiegoś wielkiego naczynia w kosmosie. A jakąż to kulę zapełniłaby ta woda (będąca na Ziemi w postaci ciekłej, lodowej i parowej) w przestrzeni kosmicznej? Kula ta miałaby promień 690 km, czyli średnicę zbliżoną do 1400 km. Księżyc ma średnicę 3470 km. Gdyby ten nasz naturalny satelita był tylko pustą skorupą, to przepompowana woda z Ziemi wypełniłaby go tylko w ok. 6%, czyli w ok. jednej piętnastej jego objętości...
Ale ta woda w trzech postaciach to jeszcze niewiele, bowiem oszacowano, że w minerałach na stałe tkwi aż 25 mld km³ wody, czyli ponad 18 razy tyle, co powyżej rozważano a właściwie... rozlewano i tłoczono.
Masa wody na Ziemi jest wielkością stałą. Ciągle zmienia swój stan - a to para, a to opady, a to lody, ale najwięcej (poza wodą "zaklętą w skały") to ciecz. Ubytki czy przyrosty wody mogą być jedynie podczas wymiany z kosmosem - jeśli coś spada na Ziemię i zawiera wodę, to wody u nas przybywa. Betonowanie można uznać za zjawisko, w którym ciekła woda przechodzi w "stałą, zamurowaną" wodę. I to niewiele, bowiem większość paruje podczas wiązania betonu.
Dodatkowo załóżmy, że omawiany pusty mamuci statek ważyłby (sam kadłub) ok. 50 tys. ton, co oznaczałoby, że wszystkie huty i walcownie na świecie (produkujące ok. 1,2 mld ton stali rocznie), wytwarzałyby ten stop wyłącznie na wspomniane 362 tysiące kadłubów przez ok. 15 lat...
Cóż, popatrzmy co dzieje się z kumulacją w totku i... zagrajmy - a nuż nam się poszczęści? Byle nie wszystkim - tutaj nie ma solidarności... Im mniej szczęśliwców, tym więcej dla nas!

Utonął - nie było linki za parę złotych
Linka ratuje życie nie tylko taternikowi, grotołazowi czy spadochroniarzowi. Linka może uratować dziecko podczas wodnej zabawy.
To miała być świetna zabawa w płytkiej wodzie Zatoki Gdańskiej (nieopodal ujścia Martwej Wisły) podczas święta 15 sierpnia. I była. Zanim zamieniła się w horror, bowiem czteroletni brzdąc w pewnej chwili zsunął się z pneumatycznego fotelika i wpadł do zabójczej wody, która jeszcze chwilę wcześniej była synonimem nadmorskich harców. Świadkowie twierdzą, że pływająca zabawka z chłopczykiem została zepchnięta w głąb zatoki przez nagły poryw wiatru i zapewne przez prąd rzeczny.
O stopniu trudności w znalezieniu zaginionej osoby niech świadczy czas poszukiwań tego chłopca - kilkanaście godzin z udziałem pilotów helikoptera z kamerą termowizyjną, ratowników na specjalnych jednostkach ratowniczych oraz płetwonurków, zaś ciało znaleziono nieopodal miejsca wpadnięcia do wody. Nie pora na podawanie kosztów całej akcji wobec tragedii rodziców tracących chłopczyka. Zbyt okrutna kara, jaka ich spotkała za niefrasobliwość, to osobny a filozoficzny temat.
A w jaki pewny, mało kłopotliwy oraz tani sposób można było uniknąć owej tragedii?
Należałoby opracować kompleksowe rozwiązanie dla ochrony życia dziecka lub osoby niepełnosprawnej.
1. Obiekty pływające (np. pneumatyczne pontony, materace, foteliki, zwierzaki, bananki) powinny być fabrycznie wyposażone w dwie linki. Dłuższa - do przycumowania obiektu do brzegu, np. do drzewa, ławki, pomostu itp. albo do kotwiczki (za kilkadziesiąt złotych można kupić parokilogramową kotwicę). Krótsza - do przywiązania osoby do materaca.
2. Plażowi ratownicy powinni mieć obowiązek zwracania uwagi dorosłym osobom na właściwe zabezpieczenie dzieci w wodzie, zaś w razie ignorowania uwag powiadamialiby Policję, która finansowo karałaby krnąbrnych rodziców. Poza strzeżonymi plażami, w opisanych ryzykownych sytuacjach, sygnały do Policji powinny być przekazywane przez wrażliwych obywateli, zaś i sami funkcjonariusze powinni samoistnie pouczać nieodpowiedzialne osoby.
3. Jeśli obiekty pływające nie miałyby wspomnianych linek, to plażowi ratownicy wypożyczaliby je, a ponadto także kotwiczki, kapoki oraz koła ratunkowe.
Obywatele oraz funkcjonariusze podczas zagrożeń wobec zdrowia i życia zachowywują się dość dwuznacznie - jeśli zagrożenie jest "twarde" (krwawe - np. wypadki drogowe), to karami jesteśmy jakby chętniej obdzielani, jeśli jest "miękkie" (bezkrwawe - np. utonięcia), to często nikogo to nie interesuje. Gdyby młodzież grała w siatkówkę ponad torami uczęszczanego szlaku kolejowego albo w tenisa na nieogrodzonym dachu wysokiego budynku, to zaraz by ktoś zainteresował się tą niecodzienną, groteskową i groźną sytuacją, jednak pływanie dziecka na materacu zwykle nikogo nie interesuje. Mały kapoczek uratowałby malcowi życie, ale to większy wydatek, a przede wszystkim trzeba wpaść na ten pomysł i udać się do sklepu, a to już często niemal wyczyn.
Nie można oprzeć się zdumiewającej konstatacji, że zwykła linka (choćby plastykowa do suszenia prania, najlepiej o jaskrawym kolorze, za parę złotych) uratowałaby malcowi życie. Gdyby dzieciak wpadł do wody, to obserwując i dopływając do unoszącego się pontonu, na końcu linki snadnie odnaleźlibyśmy w toni owo dziecko, choćby i podtopione a nawet nieprzytomne. Parominutowe przebywanie pod wodą nie przekreśla uratowania potencjalnej ofiary, natomiast poszukiwanie żywego człowieka, który właśnie przepadł w otchłani akwenu to istny koszmar - z każdą sekundą maleje szansa na wyrwanie go ze szponów śmierci. A dłuższa linka nie pozwoliłaby na większe oddalenie się od brzegu.
Konieczność stosowania w autach pasów bezpieczeństwa miała wielu wrogów. Nawet wytwarzano swetry o wzorze pasa biegnącego poprzez odzienie, aby policjanta wprowadzić w błąd podczas analizowania zdjęcia (w ramach zwalczania kierowców ignorujących wymogi kodeksu drogowego). Także były głosy (niepozbawione pewnych racji) o niekonstytucyjności obowiązku stosowania pasów bezpieczeństwa. Zwykle jest sens stosowania rozwiązań kojarzących się z ograniczeniem wolności - jednak można uratować wiele istnień ludzkich dzięki prostym i tanim (choć niewygodnym) sposobom.
Należy bezwzględnie egzekwować nakaz mocowania dwóch opisanych linek, jeśli nie ma innych zabezpieczeń, zwłaszcza w przypadku zabawy dziecka w akwenie.

Procedury - ciąg dalszy "Medalionów"
Wstrząsające wrażenie na młodych czytelnikach (lektura szkolna) wywarł cykl nowel Zofii Nałkowskiej pt. "Medaliony". W opowiadaniu "Przy torze kolejowym" ukazano dramat uciekinierki z kolejowego transportu, której nie udało się pomyślnie wyskoczyć z pędzącego pociągu. Była Żydówką, zatem pomoc mogłaby się skończyć obozem albo śmiercią dla pomagającego Polaka. Leżała ranna przy torach, ni to żywa, ni to martwa. Ówczesne nazistowskie procedury (wówczas zwane wytycznymi) wydały na nią wyrok - nie mogła przeżyć tego wypadku, a mimowolni świadkowie podali jej jedynie chleb i mleko. Dla młodego licealisty nieznającego wojny to był wstrząs, ale dla ludzi żyjących pod okupacją, to był przeciętny dzień ówczesnego (prze)życia.
Ponad 60 lat później. W najnowocześniejszym bodaj polskim mieście, w Gdyni, młoda rowerzystka przewróciła się pechowo i rozbiła głowę.
"Leżała zalana krwią, nogi wplątane w rower, jęczała z bólu. Koło niej stali ludzie w białych fartuchach, wracający z zakupów w sąsiednim sklepiku. Kiedy prosiłam o pomoc, powiedzieli, że mam dzwonić po pogotowie". - relację naocznego świadka przekazuje "Gazeta Wyborcza".
Pani świadek podbiegła do bramy szpitala prosząc ochroniarzy, aby wezwali lekarza, ale ci uznali, że trzeba zawiadomić pogotowie. Jednak w święto 15 sierpnia, z powodu przebiegającej przez Gdynię trasy Maratonu Solidarności, jadąca ze śródmieścia karetka miała trudności z przejazdem (blokady i korki z powodu imprezy). Według świadka - "W tym czasie panie w fartuchach przyglądały się leżącej. Ja pobiegłam do auta po wodę, ktoś osłaniał ją przed słońcem, bo był straszny skwar".
Po niemal dwóch kwadransach do rannej dotarła erka i zabrała ją oddział ratunkowy drugiego gdyńskiego szpitala. Na chirurgii stwierdzono złamaną kość skroniową.
Szpital ma procedury ISO i to bardzo szczegółowe. Zbyt szczegółowe. Zapewne większość z personelu nie zna ich z powodu zawiłości i obszerności. Ale w tych procedurach zagubiono coś najbardziej istotnego - człowieka potrzebującego pomocy. Szpital i konkretni pracujący tam ludzie (a mówią, że nie jest to praca, ale służba) zostali przytłoczeni proceduralnym ogromem zależności organizacyjnych - zamiast natychmiast ratować ranną osobę, zaczęli analizować isowskie procedury dochodząc do wniosku. że należy wezwać karetkę pogotowia.
Pikanterii dodaje fakt, że żenujące (nazbyt delikatne określenie) wydarzenie przypadło na Święto Wojska Polskiego (rocznica bitwy warszawskiej w 1920) oraz Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (określane także jako święto Matki Bożej Zielnej), zatem jakie humanitarne przesłanie świątecznego nastroju dotarło do pracowników szpitala owego dnia?
200 lat temu, w owej lecznicy (gdyby istniało miasto Gdynia) zapewne dawano by sygnały telegrafem optycznym (przy dobrej pogodzie) do sąsiedniej powozowni, skąd nadjechałby dyliżans z czerwonym krzyżem. Wyjaśnienie ówczesnego dyrektora placówki byłoby równie nieludzkie co bezsensowne - szpital nie jest o profilu ratunkowym, a slogan "Pacjent dobrem najwyższym" byłby zasłonięty wyciągiem najnowszych napoleońskich procedur obowiązujących w Księstwie Warszawskim, które właśnie umyślny przywiózł z Paryża (przez Brukselę).
Obie opisane kobiety dostały się przypadkiem w obszar nieludzko stosowanych procedur. Urodziły się i miały wypadki w pechowych czasach - nie mogły liczyć na właściwy ratunek z powodu istniejących procedur. Jedna prawie przeżyła, druga prawie umarła, obie przy gapiach, obie taksowane przez funkcjonariuszy właściwych służb, którzy jednako uznali, że mieli po prostu pecha znajdując się w tych miejscach (woleliby tam nie być - nie musieliby podejmować decyzji).
Kodeks karny -
Art. 162. §1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 162. §2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej.
Jeśli krytykowany personel nie podlega karze na podstawie §1 z powodu wyłgania się "dzięki" §2, to ile jest warta nasza etyka i służba zdrowia rzekomo nowoczesnego państwa XXI wieku?
Która z obu opowieści jest bardziej dramatyczna biorąc pod uwagę czasy ich zaistnienia? Obie historie odbyły się podczas historycznych przemieszczeń. Pierwsza - szarża Hitlera na Europę, druga - bieg na cześć Solidarności i wleczenie się do IV RP. Pierwsza ofiara była nieubezpieczona, zaś oficjalnie ówczesne faszystowskie władze jawnie uznały ją za istotę zbędną na świecie, ale druga ofiara była ubezpieczona, zaś aktualne władze oficjalnie uważają ją za dobro najwyższe w naszym państwie...
Która to z procedur jest niedopracowana lub błędnie interpretowana? Czy Ministerstwo Zdrowia zainteresuje się oceną zaistniałego wydarzenia w aspekcie obowiązujących procedur?
Czy minister Religa wierzy, że jest w stanie zmienić zaskorupiałe układy, czy pacjentom pozostanie tylko religia i wiara?
Motto "Medalionów" (Ludzie ludziom zgotowali ten los) oddaje atmosferę panującą w polskiej służbie zdrowia - karetki nie wyjeżdżają na wezwania, bo są uszkodzone albo nie mają paliwa, jest ich zbyt mało w stosunku do unijnych wskaźników obowiązujących w cywilizowanej Europie, w prywatnej praktyce wykorzystywany jest społeczny sprzęt, pacjenci odsyłani są pomiędzy placówkami, zwleka się z wprowadzeniem kas fiskalnych i z wdrożeniem uczciwego systemu odliczeń podatkowych, kwitnie korupcja, lekarze pracują na kilka etatów (dobowy czas pracy jest większy niż 8 godzin - przemęczenie i cwaniaczenie), gorsi absolwenci akademii medycznych znaleźli pracę w urzędach z płacami wyższymi niż ich lepsi koledzy w szpitalach, w których personel ma skandalicznie niskie płace.
Zwierzęta, zwłaszcza udomowione, nie płacą składek. Jeśli zwierzątko zachoruje, to właściciel udaje się do weterynarza, który leczy pupila pobierając opłaty wg rynkowych tabel. I dlatego nikt nie słyszał, aby bracia mniejsi zgłaszali jakieś pretensje do jakiegokolwiek ministerstwa...

Czy zwrócone będą znacjonalizowane wkłady mieszkaniowe?
Obywatelom nie zwrócono jeszcze znacjonalizowanych wkładów mieszkaniowych...
Parę tygodni temu media z entuzjazmem poinformowały, że za symboliczne kwoty można wykupić swoje spółdzielcze mieszkania. Jak zwykle w takich sytuacjach odżywają inne kwestie z branży mieszkaniowej, choćby rewaloryzacja wkładów dla posiadaczy książeczek mieszkaniowych. Otóż w ostatnich miesiącach zmiany rynkowych cen jednego metra kwadratowego znacznie oddaliły się od proponowanych kwot obliczanych przez stronę rządową. Nikt nie lubi wypłacać z kasy wyższych kwot, przyznawane są środki jednak (chyba zgodne z prawem?) niepokrywające ceny jednego metra kwadratowego zawartego w cenie mieszkania na rynku wtórnym.
Przy okazji euforii dowiedzieliśmy się o kolejnej aferze godzącej w poczucie uczciwości Polaka i obywatela. Otóż wielu zaradnych rodaków parę lat wcześniej wykupiło mieszkania za poważne kwoty, które to lokale byłyby dzisiaj wykupione za kwoty swą wysokością przypominające raczej domki dla lalek, a nie domy poważnych obywateli rządzonych przez światłych przywódców. Trudno sobie wyobrazić, aby w sprawiedliwie kierowanym państwie nie oddano poprzednio wpłaconych (znacznie wyższych) sum. I - zgodnie z obecnymi procedurami - należy nabywców mieszkań rozliczyć ponownie. Prawo wprawdzie nie działa wstecz, ale nie można budować prawej i sprawiedliwej RP na jawnej krzywdzie obywateli, zatem należy wydać przepis umożliwiający ponowne (a uczciwe) rozliczenie.
Ale to nie wszystko - osobną kwestią jest inna drażliwa sprawa, która ma znacznie mniejsze (a właściwie chyba żadne) zainteresowanie społeczeństwa i rządu. Otóż wielu oczekujących na mieszkania w latach 70. i 80. (kiedy to widać było początki załamania budownictwa mieszkaniowego na wielką skalę) wzięło kredyty ze swoich zakładów pracy, aby uzupełnić wkłady mieszkaniowe, przekazując owe walory na rzecz konkretnych spółdzielni mieszkaniowych. Przez wiele lat owi pracownicy spłacali te pożyczki, obniżając przecież swoją stopę życiową (i swych rodzin), spółdzielnie pobudowały za te środki wiele mieszkań dla szczęściarzy i omawianym tutaj frajerom pokazano... figę z makiem. Wszyscy zainteresowani (od strony płatnika) udają, że nie ma w ogóle takiej sprawy! Czy ktoś zajmie się tym zapomnianym problemem?
Chyba nie ma przedawnienia dla państwowego i spółdzielczego cwaniactwa? Każdy uczciwy obywatel (w tym urzędnik) przyzna rację ofiarom socjalistyczno-kapitalistycznego losu, ale gdzie szukać sprzymierzeńców? Wszak oni mają już mieszkania, a przyznanie racji spowodowałoby małe, ale jednak, obarczenia podatkowe albo niewielkie składki zorganizowane przez spółdzielnie wśród szczęśliwców, którzy już dawno mieszkania otrzymali. Więc siedzą cicho jak myszy pod miotłą! Mają w swych mieszkankach część powierzchni zawłaszczonej współrodakom. Co myślą o idei solidarności społecznej? Myślą z wielką sympatią, póki to ich nie dotyczy w sensie oddawania, bowiem w sensie otrzymywania są całym sercem za tą piękną i szlachetną ideą. Czy owe środki poszkodowani obywatele mają uznać za niebyłe? Kolejna nacjonalizacja własności prywatnej? I to nie wielkim obszarnikom czy burżujom, ale zwykłym obywatelom?
Obecnie, kiedy spółdzielnie będą obliczać stosunkowo niskie należności dla swoich członków, może niech ich władze przypomną sobie o osobach, które 30 lat temu wpłaciły pokaźne sumy, co umożliwiło spółdzielniom realizacje swych planów w ówczesnych czasach. Niewielkie doliczenie symbolicznej kwoty do każdego metra kwadratowego sprzedawanej powierzchni nie zrujnuje spółdzielców, a udowodni, że Polska ceni sobie solidarność społeczną, wszak to dzięki niej powstawały dawniej mieszkania dla milionów Polaków mieszkających w PRL. Jeśli tylko wybrańcy i szczęśliwcy w końcu otrzymali mieszkania wybudowane ze środków omawianych pechowców, którzy nie zdążyli otrzymać w poprzedniej Polsce mieszkań, to zasady uczciwości i solidarności powinny zostać po wielu latach zrealizowane. Czy rząd w ogóle ma dane na temat skali opisywanego dotowania przez pracowników finansujących budownictwo ze spłaconych dawno kredytów? Co na to Rzecznik Praw Obywatelskich?
Jeśli byłym (a ponownym) kamienicznikom zwracamy mienie zagarnięte w (i przez) PRL, to dlaczego nie zwracać mienia niedoszłym właścicielom mieszkań? Dobra obu kategorii obywateli zostały objęte nacjonalizacją, ale jedynie pierwsi otrzymali rekompensaty. Czy drudzy są gorszymi obywatelami RP?

Diana żyłaby, gdyby...
Dzisiaj mija 10. rocznica tragicznego wypadku samochodowego, w którym zginęła księżna Diana. Powstało wiele filmów mniej lub bardziej opartych na wydarzeniach i na spekulacjach. Wrażenie robią ostatnie minuty życia Diany oraz osób jej towarzyszących, które to chwile zostały nagrane przez hotelowy system monitorujący. Nawet istnieje pogląd, że ofiary zostały uśmiercone przez zamachowców.
W czerwcu 2003 zginęło sześć osób w wypadku niemieckiego autokaru, który uderzył w prawą ścianę tunelu na północy Włoch. Ludzie ginęli podczas stumetrowego "szorowania" pojazdu po ścianie wzdłuż tunelu. Tego samego dnia, w podobnych okolicznościach rozbił się autobus turecki - wpadł prostopadle na prawą czołową ścianę tunelu (zatem nie szorował), przeto wypadek był groźniejszy, ponieważ pojazd nie miał wcale drogi hamowania.
W jaki sposób można było zmniejszyć prawdopodobieństwo śmierci podróżujących osób? Przed wjazdem do tunelu powinna stać na prawym poboczu jezdni solidna stalowa płoza (odbojnica), która byłaby lekko zbieżna ku jezdni, zaś przy wjeździe do tunelu byłaby zamontowana na prawej ścianie przekopu i położona na długości kilkunastu metrów. Wiele takich podziemnych przejazdów ma nasyp ziemny lub betonowy ukształtowany zbieżnie i wówczas wystarczyłoby zamontować jedynie wlotową krótką odbojnicę na pograniczu wjazdu w czeluść tunelu.
Samochód z księżną Dianą jednak nie rozbił się na prawej ścianie tunelu. Otóż po prawdopodobnym zahaczeniu o inny pojazd, stracił przyczepność i zjechał na lewą stronę. I tu dochodzimy do niewyobrażalnej indolencji projektantów tunelu - pomiędzy dwoma jezdniami (dla obu kierunków jazdy) nie ma ściany, lecz są kolumny stropu tunelu. I te podpory są śmiertelnymi pułapkami (jak drzewa zbyt blisko stojące przy polskich drogach, co powoduje śmierć kilkuset rodaków rocznie). Z winy kierowcy (ale nie tylko) auto wpada na taki słup i są małe szanse na przeżycie w wyniku najczęściej czołowego zderzenia z przeszkodą, która jest praktycznie nieodkształcalna.
W tani i prosty sposób można było zapobiec śmierci Diany oraz innych osób przeprawiających się tunelami. Wystarczyłoby również po lewej stronie jezdni zamontować opisane wcześniej odbojnice. I to bezpośrednio na istniejących już kolumnach. Gdybyśmy komputerowo przeanalizowali wypadek sprzed 10 lat, to auto nie wpadłoby na filar gwałtownie tracąc prędkość (co jest śmiertelnym wydarzeniem dla delikatnych ludzkich powłok, narządów i kości), ale pojazd pod łagodnym kątem wpadłby nie na kolumnę, lecz na płozę, od której odbiłby się i ewentualnie jeszcze uderzyłby w prawą ścianę (z ewentualnie dodatkową odbojnicą). Z pewnością osoby znajdujące się w aucie (pomimo niezapięcia pasów) miałyby znacznie większe szanse przeżycia, mimo poniesionych ran, które byłyby oczywiście mniej groźne (łagodniejsze uderzenie auta w wyprofilowaną odbojnicę o konstrukcji mocno tłumiącej energię zderzenia).
Twierdzę, że księżna Diana przeżyłaby wypadek w tunelu de l'Alma w Paryżu, gdyby pomiędzy jezdniami były zamontowane na filarach opisywane płozy bezpieczeństwa. Więcej - indolencja osób (nie)odpowiedzialnych za stan bezpieczeństwa jest porażająca - kilka lat po wypadku, przejeżdżałem pechowym tunelem i nadal stoją śmiertelne pułapki, czyli owe filary, zatem nie wyciągnięto żadnych wniosków z tragedii. Czy w końcu zaczniemy montować niedrogie płozy w tunelach (i na mostach), które uratują niejedno życie?