AferyPrawa.com

       Prześmiewcze banknoty a prawo autorskie
    W ostatnich latach prasa i inne media zamieszczają rozmaite wizerunki znanych ludzi, lubianych i nielubianych. Zwykle nie zwracamy uwagi na obowiązujące prawo autorskie zakładając, że media mają tak dobrych prawników, że wszystko co oglądamy już przeszło przez solidne prawne sito i nadaje się do nieskrępowanego oglądu.
    Można opowiadać dowcipy o wipach, drukować karykatury, opowiadania, powieści oraz realizować filmy, które mają na celu bardziej ośmieszenie ich niż neutralne pokazanie. Prawdopodobnie można bez przeszkód tworzyć takie dziełka i arcydzieła. Klasycznym i powszechnie znanym przykładem jest amerykański film o prezydencie George'u Bushu, zrealizowany przez przeciwników amerykańskiej głowy państwa, nawiązujący do wydarzeń 11 września 2001.
    Na internetowych aukcjach można zapoznać się z kolekcjami rozmaitych banknotów, które nie mają ani obiegowej, ani numizmatycznej wartości, bowiem nigdy nie były w użyciu. Przedstawiają naszych polityków w prześmiewczym świetle, zatem nie są dla tych postaci (ani dla ich rodzin) powodem do dumy.
    W przypadku wytwarzania banknotów, mamy nieco inną kwestię. Wprawdzie nie mają uchodzić za oficjalne środki płatnicze, bo to byłoby fałszerstwo, jednak po ich obejrzeniu można mieć wątpliwości co do ich oryginalności pod względem oprawy plastycznej. Okazuje się, że twórcy tych dowcipnych w zamiarze "banknotów", oparli swój pomysł na znanych polskich papierach wartościowych, których wzajemne podobieństwo ma (choć przecież w żartobliwy i oczywisty sposób) wprowadzić rodaków w nastrój wesołości (żart) przy jednoczesnej powadze wzoru banknotu rodem z Narodowego Banku Polskiego.
    Można domniemywać, że owe "papiery wartościowe" powstały bez konsultacji z ośmieszanymi osobami oraz bez zgody właścicieli projektów (w tym autorów szaty graficznej), przeto należy zastanowić się - czy owe artykuły legalnie są zamieszczane w mediach (w tym na licznych internetowych aukcjach) w celu ich sprzedaży. Prawo autorskie podobno powinno być strzeżone z urzędu, jednak wielu prawników widuje omawiane "banknoty" i nie słyszałem o ich jakiejkolwiek, a cóż dopiero o zdecydowanej, reakcji.
    Zatem - czy produkcja, wystawianie i sprzedaż banknotów (ośmieszających wipów) o zewnętrznych znamionach plastycznych opartych na znanych projektach graficznych, bez zgody ich właścicieli i twórców, jest prawnie dopuszczalna? Jako laik odpowiedziałbym - nie, ale to oznaczałoby, że mamy zbyt często bezkarnie łamane prawo autorskie. Może więc jestem przewrażliwony?

       Spostponowany rencista-rekordzista 
    W Warszawie toczy się szokujący proces. 61-latek (magister fizyki teoretycznej, rencista stanu wolnego) żąda od pewnej spółki (sic!) 15 tys. zł zadośćuczynienia za pokazanie jego twarzy w filmie z bicia (sic!) "seksualnego rekordu świata". Fizyk był przekonany, że na filmie będzie widać owszem wszystko, jednak nie jego naukowe oblicze, ale spotkała go niemiła niespodzianka... Zapewniano go (tak zrozumiał), że będą maseczki, ochraniacze czy coś takiego. Pewnie myślał o twarzy, jednak to były... naczłonne gumiaczki, czyli osłonki na męskie gwoździe programu (inaczej "clou"), choć nie tak ostre jak prawdziwe.
    W marcu sąd obejrzy film rejestrowany podczas tego kulturalnego - wręcz (ob)scenicznego - wydarzenia. Chyba nikt ze składu sędziowskiego nie będzie kombinował tego dnia z urlopem (choćby zaległym zeszłorocznym, który trzeba w marcu definitywnie rozliczyć) czy z chorobą (choćby zawodową). Każdy pracownik ma prawo do paru ciekawych dni w swej pracy, takich do zapamiętania na całe życie i do opowiadania (no, może nie wnukom) podczas imienin...
    Teoretyk twierdzi, że są w życiu pewne krępujące sytuacje i że istnieje granica dobrego smaku. Okazuje się, że panie jednak nie były niczym krepowane (żadnych więzów i tyleż hamulców) i biły (sic!) rekord tyleż dobrowolnie, co entuzjastycznie. Jeśli komuś nie było w smak, to mógł poprosić o czekoladowe osłonki, aby zmysł ten oszukać.
    Rencista (jak twierdzi) przygotowywał się do odbycia stosunku (co także sfilmowano, o co ma również pretensje), lecz nigdy nie pomyślałby, że będzie musiał przygotowywać się do odbycia szeregu sądowych spotkań, które go jednak wprowadzają (a przecież nie takie on rzeczy wprowadzał) w głęboki stan zażenowania (sic!).
    Przedstawiciel firmy przyznaje, że wprawdzie widać twarz zawodnika (sic!), ale jest trudno rozpoznawalna. Prawdopodobnie mieszanina intelektualnej resztki wstydu (na tle emerytalnej facjaty) oraz fizyki teoretycznej i zmęczenia fizyka fizyką praktyczną podczas erotycznego pastwienia się nad trzema damami (da mi czy nie da mi?), zmieniło imaż przedstawiciela polskiej nauki nie do poznania.
    Pornografia nie jest zdefiniowana w polskim prawie. Za każdym razem to, co nią jest, określa biegły. Ostatnio jest głośno o projekcie wprowadzającym karalność wszelkiej pornografii. Odpowiedni projekt poselskiego autorstwa (Marian Piłka) wpłynął już do Sejmu, zatem piłka jest teraz pośród posłów.
    Gdyby ktoś złośliwe nam w(y)tykał, że nie mamy większego wkładu w światowe dziedzictwo kulturalne, to nasz rodak jest dowodem, że wkład mamy, choć dziedzic(tw)a już z niego nie będzie... Polska Akademia Nauk (PAN) ze wstydu zmieni nazwę na PANI? Polska Akademia Nauk Inicjalnych?
    A przy okazji - 6 lat temu skomentowałem artykuł "Laska w koronie" ("Głos Wybrzeża", 16 lutego 2001). Wówczas stawał w sromki (szranki?) 55-letni (wówczas najstarszy) także nauczyciel fizyki i matematyki (z Krakowa). Nauczyciele tak narzekają na cudze dzieci, ale werwa z ich nauczania przechodzi im (poza salą lekcyjną) w pozorowaną prokreację (ów ostry belfer zwierzył się - "będę do niej chodził, dopóki mi pozwolą"). Do zawodów (sic!) zgłosiło się ponad 300 panów, ale zakwalifikowano tylko 45, co oznacza, że większość rencistów to diabły wcielone, ale dopiero w niedwuznacznych sytuacjach. Jak oni to robią, że podczas "zawodów" mają nazbyt powłóczyste spojrzenia kierowane ku żywiołowym horyzontalnie położonym laskom, zaś człapiąc do zusowskich orzeczników mają ledwie powłóczyste kroki wspomagane wertykalnie ściskanymi metalowymi laskami?
    Oto ten tekst (z niewielkimi zmianami) pt. "Rekordowa Laska" -
    Najwybitniejsze (na początku 2001 roku) było bicie (cokolwiek to nie znaczy) rekordu w obcowaniu podczas festiwalu i targów erotycznych EROTICON 2001. Ustanowiła go niejaka panna Kasia Laska, którą zgłębiło 167 zwisów (może jednak sztywniaków?) męskich (nie mylić z krawatami - wszak nie krochmalem sztywnione...), w tym tylko jeden (ostatni) plastykowy, na chłodny deser, pewnie jako sanitarno-dezynfekujący wycior (przyrząd o budowie podłużnej, elastyczny bądź sztywny o zmiennym przekroju poprzecznym; zwykle zakończony z jednej strony otuliną czyszczącą, stosowany w rusznikarstwie bądź w kominiarstwie). Toż sama Mes(s)alina nie była aż taka wy(je)bitna...
    Z wrażenia dziennikarz dał podtytuł "nie nasycona" zapominając o nowych wytycznych RJP (pisownia już łączna). Na imprezie był także wybitny redaktor Z. Broniarek, który stwierdził -  "Podoba mi się. Bo można było spodziewać się, że ludzie będą napaleni, a wszystko odbywa się w ramach przyzwoitości".
    Inną wy(je)bitną indywidualnością był niejaki pan Maciej, który (jak się przechwala na łamach nieistniejącej już gazety) aż 15 razy (informacja dla programu "Nie do wiary") zbliżał się do aktorki. Cóż za nowe znaczenia znanych słów - "zbliżać się" i "aktorka"... Chłopak (jak zapewniają dziennikarze sprawozdawcy) był wyraźnie zadowolony -  "Nie uważam, żeby to było walenie w dechę. Raczej... w ciasto. Gdyby jednak pracowała w burdelu i musiałbym za nią zapłacić, to bym się na nią nie zdecydował". Zauważmy - "nie zapłacić za coś", a "zapłacić za kogoś". Ponieważ były to modne ostatnio gratisy, przeto nie można mówić o handlu żywym towarem. W końcu handluje się także sportowcami, a nie słyszałem, aby ONZ walczył z tym niecnym procederem...

       Odrzutowa latawica
    Australijskie linie lotnicze Quantas poinformowały, że 38-letnia stewardesa Lisa Robertson została zwolniona ze skutkiem natychmiastowym, czyli wyleciała natychmiast z roboty, jednak należy mieć nadzieję, że przecież nie przed zakończeniem lotu... Początkowo stewardesa zaprzeczała, jakoby miała podniebny zaszczyt z brytyjskim aktorem (ciekawostka - jest ambasadorem UNICEF), ale potem ujawniła różne pikantne szczegóły.
    Przez wieki to panowie (jednak nie dżentelmeni) trąbili o swych podbojach, ale w dobie wyzwolonych niewiast, coraz częściej informacje przekazywane są przez panie sprowadzające swą karierę do dziedziny tarła. I - jak widać - nie ma znaczenia, czy to na wysokości prezydenckiego stołu (Monika L.), czy na umywalce szybującej kilka tysięcy metrów ponad poziomem morza (Lisa R.). Stażystka z Białego Domu napisała książkę, a teraz stewardesa przymierza się do podobnego wyczynu - już zaangażowała menadżera ds. PR, żeby jak najwięcej zyskać na swoim powietrznym romansie. Zresztą - to ostatnie słowo dawniej kojarzyło się jednak z pewną dozą romantyzmu, a jakież to subtelne uczucia mogą występować podczas parominutowego zmagania się z aktorem, w przyciasnym wucecie pomiędzy wiadrem z mopem a porcelitową muszlą i pod gaśnicą zawieszoną przy lustrze, które było niemym świadkiem ni to wzlotu, ni to upadku? I to wszystko zainscenizowano dla pieniędzy...
    Zapobiegliwe  panie coraz częściej łapią w lot (sic!) o co chodzi. Jeśli nie mają mózgu Skłodowskiej, a nie chcą całe życie stemplować znaczków na poczcie (choćby i lotniczej), to realizują swe lotne plany, co w przypadku stewardesy może być łatwiejsze, bo mogą swe intrygi realizować podczas latającej pracy. A który z biednych misiów nie skorzysta z takiej okazji - miły gratis do biletu linii lotniczych?
    Babeczka nie wyleciała z roboty z powodu odegrania roli lotniczej latawicy, bo pewnie codziennie są takie przypadki na całym świecie, ale z powodu wypaplania w mediach o tej podniebnej przygodzie. Jeśli hipokryzja to umiejętność przemilczania tematów skandalicznych, to nie zachęcam do walki z nią za wszelką cenę. Dulska miała rację - swoje delikatne sprawy trzeba prać w rodzinie a nie po gazetach.
    Australia to wolny kraj, w którym można (zgodnie z konstytucją) opowiadać niestworzone historie  (nawet spośród przestworzy) w ramach wolności słowa. Straciła pracę i reputację - dlaczego? Czyżby była pierwszą z dam, która pasażerowi powiedziała "dam"? Z pewnością - nie, ale żadna do tej pory tego publicznie nie ogłosiła. Ona nie wyleciała za gimnastykę na umywalce, ale za przydługawy jęzor i za budowanie nazbyt frywolnego imażu (albo image'u, jeśli ktoś woli) lotniczej firmy, co nie spodobało się szefom, choć zapewne nie mieliby pretensji, gdyby prywatnie i bez rozgłosu zaproponowałaby im podobne podniebne przeżycia...
    Dzięki kobiecie-latawicy z antypodów, złapiemy nieco oddechu w naszej aferze z udziałem p. Anety w podobnej dyscyplinie, choć bardziej długodystansowej; wprawdzie z nie takimi przystojniakami, ale za to w poważniejszych sprawach (prokreacja, polityka, praca i awans w ramach handlu damsko-męskiego).
    Australijka okazała się podwójną latawicą - nie tylko w przenośni, ale i dosłownie: latawica rozwijająca prędkość niemal dźwięku... Możliwe, że także w języku angielskim, bowiem latawica to ang. gadabout, zaś ang. gad-fly to giez, a od tego słowa mamy gzić się i... kółko się zamyka (latający owad). Być może, że personelowi latającemu wiele lat przylatują różne brewerie do głowy (mało to filmów traktujących o tych sprawach?). I jak niejednemu porządnemu celnikowi marzy się jeden wielki skok przed emeryturą (aby nieco ją wzmocnić), tak niejednej porządnej stewardesie marzy się jeden wielki szczytujący lot przed emeryturą (aby mieć co wnukom opowiadać na stronicach swej książki)?
    Kobiety wprawdzie chcą, aby je szanować, jednak pewna ich część, która nie ma geniuszu naukowca, głosu piosenkarki, talentu aktorki, czy umiejętności sportsmenki, a ma jedyną w życiu okazję zrobienia kariery i zarobienia dolców (choćby tylko australijskich), nie może się jakoś oprzeć odwiecznemu popędowi oraz pędowi, choćby w przestrzeni lotniczej, aby finansowo poszerzyć przestrzeń życiową.
    Przypadki opisanych pań pokazują, że damy spoza dworców mają jednak wyższą klasę - znajdują sobie sponsorów posiadających duże pieniądze, sławę, władzę, a przynajmniej choć jedną z tych zalet cenionych w świecie...
    No cóż, poczekajmy na kasowy film oparty tyleż na scenariuszu sławnej już stewardesy, co i na lotniczej umywalce, nad którą zapewne linie lotnicze przymocują mosiężną tabliczkę upamiętniającą najsławniejsze szczytowanie, wyższe od szczytów Himalajów i godne odnotowania w księdze Guinnessa.
    Przy okazji - słowo stewardesa nie jest angielskim słowem i raczej nie powinno być wymawiane na angielską modłę (stiuardesa), lecz po polsku (-ward-, jak Edward).
    Obniżając loty z 10 kilometrów do poziomu morza można przypomnieć polski romantyczny film "Żona dla Australijczyka" - świetna komedia (1964) osadzona w polskich realiach socrealizmu, z udziałem naszego pasażerskiego transatlantyku (ms. "Batory"). Jakże subtelniejsza od pornohistorii w wykonaniu Australijki w aluminiowej latającej tubie. A tytuł tego współczesnego filmu? Może dwuznaczny - "Żona Australijczyka sobie lata"?