AferyPrawa.com

Krystyna Górzyńska                                       Środa Wlkp., 8 czerwca 2006 r.

Sz. Pan Poseł
Zbigniew Ziobro
Minister Sprawiedliwości
Prokurator Generalny
do wiadomości:
Posłowie Prawa i Sprawiedliwości

Dotyczy: Akta Sądu Rejonowego w Środzie Wlkp. II K 604/04 

Zawiadomienie o Rażącej Obrazie Przepisów Prawa
podczas wydawania w dniu 17 marca 2005 r.
Wyroku w sprawie II K 604/04

wraz z wnioskiem o postępowanie dyscyplinarne i wszczęcie postępowania karnego
wobec Przewodniczącej II Wydziału Karnego w Sądzie Rejonowym w Środzie Wlkp.
SSR Urszuli Mroczkowskiej 

W dniu 17 marca 2005 r. SSR Urszula Mroczkowska, Przewodnicząca II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w Środzie Wlkp., wydała wspólnie z ławniczkami Krystyną Białkowską  i Krystyną Szymkowiak wyrok w sprawie II K 604/04, skazując oskarżonego Zenona Bielę za przestępstwo z Art. 18 § 3 kk w zw. z Art. 286 § 1 kk i Art. 271 § 1 kk i Art. 273 kk w zw. z Art. 11 § 2 kk, tj. za pomocnictwo w oszustwie oraz za wystawienie dokumentu poświadczającego nieprawdę i używanie dokumentu poświadczającego nieprawdę, nie prowadząc postępowania dowodowego na rozprawie,  na podstawie wniosku oskarżonego złożonego w trybie Art. 387 § 2 kk, przy braku sprzeciwu prokuratora, z rażącym naruszeniem przepisów prawa, co polegało na:

1)      rażącym niedopełnieniu obowiązków w zakresie należytego rozpoznania sprawy, tj. Art. 231 § 1 lub 2 kk, co umożliwiło Zenonowi Bieli uniknięcie odpowiedzialności za faktycznie popełnione przestępstwo oszustwa,

2)      wydaniu wyroku wbrew obowiązującym przepisom prawa, w szczególności art. 74 kc i innym, uniemożliwiającym dopuszczenie dowodu z zeznań dostawcy, wbrew dowodom z dokumentów,

3)      wydaniu wyroku z rażącym naruszeniem  prawa do obrony określonym w Art. 42.2 i 3 Konstytucji RP, a także Art. 6 par. 2 oraz Art. 6 § 3 punkt c) Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz Art. 5 § 1 i art. 6 kpk, poprzez przypisanie — w wyroku dotyczącym Zenona Bieli — faktu popełnienia przestępstwa oszustwa przez małżonków Wiesławę i Janusza Górzyńskich, pomimo tego, że nie byli oni postawieni w stan oskarżenia, nie byli uczestnikami procesu, nie byli powołani jako świadkowie, ani w żaden inny sposób powiadomieni o toczącym się procesie, a więc nie mieli żadnej możliwości obrony przed takim pomówieniem.

Uzasadnienie 

W niniejszym wyroku przypisano małżonkom Górzyńskim popełnienie przestępstwa oszustwa na szkodę PKO BP S.A. O/Kalisz wespół z „pomocnikiem” Zenonem Bielą, bez jakichkolwiek podstaw faktycznych oraz z rażącym naruszeniem przepisów prawa, w tym także prawa do obrony. Janusz Górzyński wraz ze swoją małżonką Wiesławą nie tylko, że nie popełnili żadnego oszustwa na szkodę Banku, ale są osobami pokrzywdzonymi w tej sprawie — ofiarami oszustów Zenona Bieli /właściciela sklepu/ i jego pomocnika Ferdynanda Górnego, którzy nie dostarczyli zamówionego towaru,  a dokonując fałszerstw na umowie kredytowej i posługując się fałszywymi dokumentami, przywłaszczyli sobie środki z kredytu bezgotówkowego na zakup towarów, udzielonego przez Bank Wiesławie Górzyńskiej, czym narazili ją na niezasadne roszczenia Banku PKO BP S.A. O/Kalisz, dotyczące spłaty ww kredytu. Oszustów tych wspiera Prokuratura Rejonowa w Środzie Wlkp. za wiedzą i zgodą Prokuratury Okręgowej w Poznaniu wespół z Sędziami Sądu Rejonowego w Środzie Wlkp. /Urszulą Mroczkowską  i Jackiem Kamińskim/.

W tej sprawie są bezsporne dowody:
1)      brak pokwitowań odbioru jakiegokolwiek towaru lub usługi przez małżonków Górzyńskich w sposób uzgodniony pisemnie z Zenonem Bielą w złożonym zamówieniu,
2)      fałszywa faktura rzekomego zakupu części do rzekomo dostarczonego komputera /pochodząca od nieistniejącej firmy/, którą posłużyli się Z. Biela i F. Górny wobec Banku i organów ścigania — w celu upozorowania wykonania zamówienia — co zostało ustalone w śledztwie i za co  F. Górny został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Wlkp., wydanym przez SSR J. Kamińskiego, Sygn. Akt II K 510/02,
3)    fałszerstwa na umowie kredytowej, m.in. sfałszowany przez „nieustalonego sprawcę” podpis J. Górzyńskiego /fałszerstwo potwierdzono w drodze opinii grafologicznej/ oraz fałszywe informacje wpisane przez Z. Bielę na umowie, jak m.in. numery fabryczne rzekomo dostarczonego nieistniejącego urządzenia oraz informacje, że towar dostarczono na adres wskazany w umowie oraz że J. Górzyński złożył podpis na umowie jako gwarant w obecności Bieli; do tych ostatnich fałszerstw Biela się zresztą przyznał  i został skazany za to wyrokiem II K 604/04,
4)    brak jakichkolwiek dowodów, że J. Górzyński  otrzymał od Z. Bieli jakiekolwiek pieniądze z kredytu, temu faktowi przeczy zresztą także właściciel sklepu Z. Biela, /dysponent środków przelanych z Banku na jego konto/, a prokurator opierał swoje oskarżenie w tej sprawie wyłącznie na zeznaniach skazanego F. Górnego, który nie był dysponentem pieniędzy otrzymanych przez Z. Bielę z Banku,
5)    wzajemne sprzeczności w zeznaniach i zmiany prawie wszystkich zeznań złożonych przez Z. Bielę i F. Górnego w tej sprawie, gdzie śledztwo z udziałem Prokuratury — na skutek zawiadomienia o oszustwie wniesionego przez małżonków Górzyńskich — trwało od 2002 r.

Mimo tak oczywistych dowodów przestępstwa oszustwa popełnionego przez Z. Bielę i F. Górnego na szkodę małżonków Górzyńskich, Prokuratura umorzyła śledztwo w sprawie oszustwa przez nich popełnionego /ostatnio Ds. 556/05/, a skierowała akt oskarżenia przeciwko Z. Bieli /Ds. 924/04/ i małżonkom Górzyńskim /Ds. 186/05/, zarzucając Górzyńskim, że popełnili oszustwo na szkodę Banku, gdyż rzekomo zawarli z Z. Bielą „fikcyjną umowę”, ponieważ w rzeczywistości wcale nie chcieli mieć nowego komputera, a tylko zmodernizowany stary, co rzekomo na ich rzecz wykonano, a Z. Biela tylko im „pomagał” w tym oszustwie skierowanym przeciwko Bankowi, fałszując dokumenty i posługując się fałszywymi dokumentami, m.in. fałszywą fakturą rzekomo zakupionych części /w nieistniejącej firmie/.

Powyższa wersja stanu faktycznego jest całkowicie sprzeczna z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego oraz jest spreparowana wbrew dowodom z dokumentów, a także opiera się wyłącznie na zeznaniach Z. Bieli i F. Górnego, fałszujących — jak wyżej wskazywano — dokumenty i posługujących się fałszywymi dokumentami oraz zeznających na dodatek całkowicie niespójnie między sobą i wielokrotnie zmieniających swoje zeznania.
Prokuratura skonstruowała akt oskarżenia przeciwko Górzyńskim — jak wyżej podano — wbrew wielu przepisom prawa, m.in. wbrew osnowie z dokumentów, czego zabraniają m.in. następujące przepisy:
Art. 74 KC (dla celów dowodowych) § 1 Zastrzeżenie formy pisemnej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Przepisu tego nie stosuje się, gdy zachowanie formy pisemnej jest zastrzeżone jedynie dla wywołania określonych skutków czynności prawnej.
Art. 75 § 1 KC /wg stanu prawnego w 1999 r./„Czynność prawna obejmująca rozporządzenie prawem, którego wartość przenosi dwa tysiące złotych, jak również czynność prawna, z której wynika zobowiązanie do świadczenia wartości przenoszącej dwa tysiące złotych, powinna być stwierdzona pismem”.

Jednoznacznie potwierdza to orzecznictwo Sądu Najwyższego, m.in.:

2001.05.09 wyrok SN II CKN 444/00 „W razie zawarcia umowy w formie pisemnej nie można się powoływać na to, iż zgodnym zamiarem stron było zawarcie odmiennych, istotnych postanowień umowy niż te, które zostały pisemnie wyrażone” /wyrok ten chroni bezpieczeństwo obrotu gospodarczego/

1997.10.21 wyrok Sądu Apelacyjnego I ACr 101/97 „Art. 74 k.c. przewiduje istotne ograniczenie dowodowe stanowiąc, że niezachowanie formy pisemnej zastrzeżone dla celów dowodowych powoduje niedopuszczalność, w razie sporu, prowadzenia dowodu z zeznań świadków oraz z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Intencją tego przepisu jest ograniczenie możliwości dowodowych dla osób, które naruszyły przepisy prawa dotyczące formy czynności prawnych – nie mogą one w sposób dowolny udowodnić faktu dokonania takiej czynności”.

1973.12.12 wyrok Sądu Najwyższego II CR 668/73 „Do sytuacji z art. 74 § 2 zdanie drugie k.c. ma zastosowanie przepis art. 246 k.p.c., według którego dowód ze świadków lub        z przesłuchania stron jest dopuszczalny, gdy dokument obejmujący czynność prawną został zagubiony, zniszczony lub zabrany przez osobę trzecią. Powyższe okoliczności są okolicznościami szczególnymi w rozumieniu art. 74 § 2 zdanie drugie k.c. i mogą być uznane przez sąd za usprawiedliwiające konieczność dopuszczenia dowodu ze świadków oraz dalszego postępowania dowodowego bez żadnych ograniczeń” (Dz. U. 64.43.296: art. 246 Dz. U. 64.16.93: art. 74)

Sąd Rejonowy w Środzie Wlkp., mimo powyższych jednoznacznych regulacji prawnych, nie dopuszczających możliwości kwestionowania umów zawartych między dostawcą  i konsumentem na piśmie przy pomocy dowodu z zeznań dostawcy, gdyż w oczywisty sposób zagrażałoby to bezpieczeństwu obrotu gospodarczego /ponieważ każdy oszust, który nie dostarczyłby towaru, mógłby bronić się w ten sposób/, „dał wiarę” dostawcy Zenonowi Bieli, który zakwestionował treść zawartej umowy, mówiąc że umowa była fikcyjna, a on wykonał umowę „rzeczywistą”. Charakterystyczne jest przy tym, że dostawca nie wskazał, co faktycznie było wykonywane, ani jakie było źródło zaopatrzenia w części do zrealizowania  „rzeczywistego” przedmiotu dostawy.

Prokuratura wniosła akt oskarżenia przeciwko Górzyńskim, czyniąc to — co jest symptomatyczne — dopiero 30.06.05 r. po wcześniejszym skazaniu Z. Bieli  w dniu 17.03.05 tylko za pomocnictwo w oszustwie na szkodę Banku /II K 604/04/, którego to oszustwa mieli się rzekomo dopuścić Górzyńscy, którzy nie byli w momencie skazywania Z. Bieli nawet oskarżonymi i nie mieli żadnej możliwości bronić się przed taką insynuacją, gdyż nie byli nawet powołani jako świadkowie w sprawie Z. Bieli /prokurator zresztą o to nie wnosił/,                a wyrok II K 604/04 został wydany bez prowadzenia postępowania dowodowego na rozprawie, gdyż Z. Biela wniósł o dobrowolne poddanie się karze, na co bez zastrzeżeń przystał i prokurator, i Sąd w Środzie Wlkp. 
W ten sposób złamano kolejne przepisy prawa, przypisując winę małżonkom Górzyńskim z pogwałceniem ich podstawowego prawa do obrony, co uczynił Sąd Rejonowy w Środzie Wlkp. zapisując w wyroku II K 604/04 nieprawdziwe stwierdzenia o oszustwie rzekomo popełnionym przez W. i J. Górzyńskich. Na dodatek „uwiarygodniono”  w ten sposób autorytetem Sądu w Środzie Wlkp. Zenona Bielę tylko jako pomocnika w przestępstwie, co stało się następnie argumentem przywoływanym w sprawie Ds. 556/05 /Postanowienie o umorzeniu śledztwa w sprawie oszustwa popełnionego na szkodę małżonków Górzynskich/.

A więc przypomnieć w tym kontekście należy,  że Art. 42.2 i 3 Konstytucji RP stanowi:
Art. 42. 2. „Każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Może on w szczególności wybrać obrońcę lub na zasadach określonych w ustawie korzystać z obrońcy z urzędu”. Art. 42. 3. „Każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu” /por. W. Skrzydło, Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Zakamycze, 2002, wyd. IV. „Przepis ten wyraża starą zasadę, od wieków uznawaną także       w polskim prawie karnym, że przestępstwem jest czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia (.......) Jest to zasada powszechnie stosowana w społeczeństwach cywilizowanych, objęta także normami prawa międzynarodowego.(...) Artykuł 42 ustala pewne zasady z zakresu postępowania przed sądami. Pierwszą z nich jest prawo do obrony. Prawo to przysługuje we wszystkich stadiach postępowania karnego......” itd./.
Ponadto Art. 3 § 3 k.p.k /obecnie Art. 5 § 1 kpk/ oraz art. 6 ust. 2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka /por. 95.03.28 wyrok Sądu Apelacyjnego II AKr 28/95 OSP 1996/7-8/150 w Białymstoku Glosa: Półtorak B. OSP: 1996 r. nr 7-8 poz.150/ implikują, że:

Nie jest dopuszczalne umieszczenie w opisie czynu przypisanego wyrokiem nazwiska współsprawcy nie objętego postępowaniem, jeżeli nie został on skazany w tym ani też w innym postępowaniu. Prowadzi to bowiem nie tylko do naruszenia zasady domniemania niewinności wyrażonej w art. 3 § 3 k.p.k., ale także do pogwałcenia art. 6 ust. 2 ratyfikowanej przez Polskę i podlegającej stosowaniu na równi z prawem krajowym Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 i 285). Praktyka taka narusza wskazany przepis Konwencji oraz ukształtowaną na jego tle stałą linię orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, który wielokrotnie miał okazję do wypowiadania się w podobnych sprawach. /Dz.U.95.46.238/.

Orzeczenie wydane przez Sąd Rejonowy w Środzie Wlkp. jest przestępstwem sądowym, mającym cechy umyślności, gdyż:

a)      wyrok wydano na podstawie zeznania oskarżonego Zenona Bieli, niedopuszczalnego przepisami prawa /m.in. Art. 74 kc/ jako dowód, kwestionującego treść dobrowolnie                  i świadomie przez niego podpisanej umowy  z konsumentem Wiesławą Górzynską, czyli wbrew osnowie z dokumentów,

b)      wyrok wydano wbrew innym dowodom zgromadzonym w aktach sprawy, jednoznacznie wskazującym, że oszustwo popełnił Zenon Biela, a małżonkowie Górzyńscy byli osobami pokrzywdzonymi,

c)      wyrok chroni oszusta Zenona Bielę przed odpowiedzialnością karną i cywilną za popełnione oszustwo, przypisując mu tylko „nieumyślny” czyn pomocnictwa w oszustwie i „nieumyślne” czyny wystawienia dokumentu poświadczającego nieprawdę i używania dokumentu poświadczającego nieprawdę,

d)      wyrok został wydany z naruszeniem prawa do obrony małżonków Górzyńskich, poprzez przypisanie im winy, pomimo tego, że w procesie nie uczestniczyli, ani nie byli o nim powiadomieni,

e)      wyrok został wydany na skutek intrygi prokuratorsko-sądowej, w której najpierw skierowano akt oskarżenia przeciwko Zenonowi Bieli i skazano go /na podstawie jego niedopuszczalnego prawem zeznania, w którym zakwestionował on umowę zawartą na piśmie z konsumentem/ tylko za pomocnictwo w oszustwie, a dopiero potem skierowano akt oskarżenia przeciwko małżonkom Górzyńskim, aby — prawdopodobnie — móc powoływać się w procesie przeciwko nim skierowanym na  powagę rzeczy osądzonej                  w sprawie II K 604/04.

Z tego powodu wnoszę, jak podano na wstępie.

Krystyna Górzyńska                                     Środa Wlkp., 25 sierpnia 2006 r.

Do rąk własnych z uwagi na obawę matactwa w niniejszej sprawie
 w Ministerstwie Sprawiedliwości!

Sz. Pan Poseł
Zbigniew Ziobro
Minister Sprawiedliwości
Prokurator Generalny

do wiadomości:

Posłowie Prawa i Sprawiedliwości

Dotyczy: Akta Sądu Rejonowego w Środzie Wlkp. II K 604/04
 Akta Ministerstwa Sprawiedliwości DSP-I-051-61/05
Do wiadomości: Wydział Skarg i Wniosków BM do Nr BM III 24181/06/R 

Ponowne! ! !  Zawiadomienie o Rażącej Obrazie Przepisów Prawa

podczas wydawania w dniu 17 marca 2005 r.

Wyroku w sprawie II K 604/04

wraz z wnioskiem o postępowanie dyscyplinarne i wszczęcie postępowania karnego
wobec Przewodniczącej II Wydziału Karnego w Sądzie Rejonowym w Środzie Wlkp.
SSR Urszuli Mroczkowskiej
 oraz dodatkowo

Wniosek o wyjaśnienie przyczyn udzielenia błędnej odpowiedzi z dnia 11.08.06

przez Departament Sądów Powszechnych  

Odpowiedź z dnia 11 sierpnia 2006 r. jest „nie na temat” oraz jest niezgodna z przepisami prawa oraz informacją zamieszczoną na stronach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości /adres www.ms.gov.pl/ministerstwo/org_dsp.shtml/.

Z tego powodu ponownie przedkładam poprzednie zawiadomienie oraz dodatkowo wnoszę o wyjaśnienie przyczyny powstałego błędu. Mianowicie proszę o ustalenie, czy błąd w odpowiedzi był spowodowany tylko przepracowaniem autorki pisma i nieuwagą /o niekompetencję Pani Sędzi Naczelnik nie podejrzewam/, czy też osobistą stronniczością, lub też naciskami ze strony przełożonych.

Uzasadnienie 

I)     W odpowiedzi z dnia 11.08.06 wskazano, że:

a)      Minister Sprawiedliwości nie może dokonywać oceny zasadności wydawanych przez sądy orzeczeń.

b)     Fakt wydania niekorzystnego dla strony orzeczenia nie upoważnia do żądania wszczęcia przeciwko sędziemu postępowania dyscyplinarnego, czy karnego.

Udzielona odpowiedź jest niezgodna z informacją podaną na stronach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości /adres www.ms.gov.pl/ministerstwo/org_dsp.shtml/.              Na stronie tej podano, że: „Do podstawowych zadań Departamentu Sądów Powszechnych należy /m.in./: ..... n wyrażanie opinii w kwestii merytorycznej zasadności zarzutów dotyczących oczywistej i rażącej obrazy przepisów prawnych, mogącej stanowić podstawę odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów.

Nadto Art. 107 § 1 Ustawy o ustroju sądów powszechnych stanowi, iż: „Za przewinienia służbowe, w tym za oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawa......, ....sędzia odpowiada dyscyplinarnie”.

W orzecznictwie sądów dyscyplinarnych /por. Łucja Korozs, Mariusz Sztorc „Ustrój sądów powszechnych. Komentarz” 2 wydanie, Wydawnictwo C. H. Beck, Warszawa 2004/ prezentowany jest pogląd, że:

a)      obraza przepisów jest oczywista,  gdy popełniony błąd przy stosowaniu prawa jest łatwy do stwierdzenia, a rozumienie naruszonych przepisów nie powinno budzić wątpliwości u osoby o przeciętnych kwalifikacjach prawniczych,

b)     określenie rażąca obraza przepisów odnosi się do skutków obrazy przepisów prawa, gdy popełniony błąd naraża na szwank prawa i istotne interesy stron albo powoduje szkodę  lub podważa zaufanie do wymiaru sprawiedliwości.

Wyrok II K 604/04 wydany przez skład sędziowski, któremu przewodniczyła SSR U. Mroczkowska odpowiada obu powyższym kryteriom naruszenia przepisów prawa.

Z powyższych względów nie ma powodu, aby Departament Sądów Powszechnych uchylał się od wyrażenia opinii w kwestii oczywistej i rażącej obrazy przepisów prawnych podczas wydawania wyroku II K 604/04.

II)  W odpowiedzi z dnia 11.08.06 wskazano, że:

a)      Kontrola orzeczeń sądowych odbywa się w drodze środków odwoławczych.

b)     Prawomocne orzeczenie sądu kończące postępowanie w sprawie może być zaskarżone kasacją, w tym na zasadzie Art. 521 kpk także przez Prokuratora Generalnego lub RPO.

Otóż powyższa wypowiedź jest „nie na temat”.

W poprzednim piśmie wskazywano na rażącą obrazę przepisów w wyroku II K 604/04, polegającą m.in. na tym, że w wyroku tym przypisano winę osobom /Wiesławie i Januszowi Górzyńskim/ nie uczestniczącym w tym postępowaniu sądowym /które skierowane było przeciwko Zenonowi Bieli/ ani w charakterze współoskarżonych, ani świadków /prokurator zresztą o to nie wnioskował/,  ani też  w żaden inny sposób o  toczącym się procesie nie powiadomionych. Wyrok został — jak poprzednio wskazywano — wydany bez prowadzenia postępowania dowodowego na rozprawie,  na podstawie wniosku oskarżonego Z. Bieli złożonego w trybie Art. 387 § 1 kk, przy braku sprzeciwu prokuratora i sądu, z rażącym naruszeniem przepisów polskiej procedury karnej, w tym także § 2 Art. 387, który zezwala, aby Sąd uwzględnił wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez prowadzenia postępowania dowodowego na rozprawie, tylko wówczas, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości.

A więc Janusz i Wiesława Górzyńscy nie mogli wnosić apelacji ani kasacji w niniejszej sprawie, ani też nie mogą wystąpić o kasację w trybie Art. 521 kpk do Prokuratora Generalnego lub RPO, gdyż nie byli stroną w tym postępowaniu.

Wyrok II K 604/04 narusza jednak na szwank ich istotne prawa i interesy /o czym szczegółowo niżej w punkcie IV/. Z tego powodu złożenie wniosku o stwierdzenie przez Ministerstwo Sprawiedliwości oczywistej i rażącej obrazy przepisów prawnych w tym wyroku /mogącej stanowić podstawę odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziego/, jest zasadne.

W tym miejscu należy przytoczyć, że zgodnie z Europejską Kartą Ustawowych Zasad Dotyczących Sędziów /ustaloną w wyniku inicjatywy Rady Europy na spotkaniu w dniach 8-10.07.1998/ w rozdziale 6. dotyczącym odpowiedzialności sędziów, w ust. 3. przyjęto, iż:

„Każda osoba musi mieć zagwarantowaną możliwość złożenia, bez zachowania specjalnych formalności, ...., skargi na błąd popełniony w konkretnej sprawie przy wymierzaniu sprawiedliwości”.

Z tego powodu oraz na podstawie Art. 63 Konstytucji RP składam w interesie publicznym oraz swoich krewnych niniejsze zawiadomienie /po raz drugi/.

III)           Ponownie podnoszę, iż w wyroku II  K 604/04 w sposób oczywisty naruszono prawo. M.in.:

a)       Przypisano winę rzekomego popełnienia przestępstwa oszustwa na szkodę Banku małżonkom Górzyńskim /wymieniając ich w wyroku z imienia i nazwiska i podając w uzasadnieniu błędny stan faktyczny/ wyłącznie na podstawie dowodu z pomówienia faktycznego oszusta i jego wspólnika w przestępstwie, wbrew dowodom z dokumentów, czyli treści zamówienia i pisemnej umowy między stronami — dostawcą Z. Bielą i konsumentami Górzyńskimi, które to dokumenty wykluczały z mocy Art. 74 kc dopuszczenie zeznania dostawcy Z. Bieli, pomawiającego konsumentów Górzyńskich o przestępstwo oszustwa wobec Banku, poprzez oświadczenie, że faktyczna umowa między stronami była inna, niż zawarta na piśmie.

b)       Przypisano winę rzekomego popełnienia przestępstwa oszustwa na szkodę Banku małżonkom Górzyńskim /wymieniając ich w wyroku z imienia i nazwiska i podając w uzasadnieniu błędny stan faktyczny/ wyłącznie na podstawie dowodu z pomówienia faktycznego oszusta i jego wspólnika w przestępstwie wbrew zasadzie swobodnej oceny dowodów /Art. 7 kpk/ i obiektywizmu /Art. 4 kpk/, a także zasadzie bezpośredniości /Art. 410 kpk, Art. 174 kpk/, prawa do obrony i domniemania niewinności /Art. 6 i 5 § 1 kpk/, m.in. poprzez:

Þ     oczywisty brak wnikliwości w ocenie dowodu z pomówienia, co wyraziło się w zaakceptowaniu treści zeznań oskarżonego Z. Bieli z postępowania przygotowawczego bez jakiejkolwiek weryfikacji, czyli bez uwzględnienia choćby w najmniejszym stopniu bezwzględnie obowiązującej w takim przypadku zasady nieufności /por. SN II KRN 8/94, Wokanda 1994, Nr 8, s. 17/, czy też /wg innych określeń, które stosuje SN/, zasady „ponadprzeciętnej skrupulatności” /„tak, aby ocena pomówienia, jako podstawy faktycznej co do winy pomówionego nie nasuwała żadnych wątpliwości”, SN, 7.10.99, II KKN 505/97, OSNPP 3/2000, poz. 5/, a przede wszystkim przez dopuszczenie dowodu z pomówienia wbrew dowodom                   z dokumentów /zamówienie, umowa/ i zeznaniom Wiesławy i Janusza Górzyńskich, czyli z naruszeniem normy zawartej w Art. 74 kc,

Þ     jw. poprzez nieuwzględnienie zeznań małżonków Górzyńskich z postępowania przygotowawczego, które były sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego Zenona Bieli oraz zgodne z zawartą umową pisemną, czyli naruszenie zasady, iż Sąd wziąć musi pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, a zarówno doktryna, jak i judykatura od dawna przyjmują, że jeżeli zeznania świadka dotyczą okoliczności o istotnym znaczeniu dla rozstrzygnięcia, to nieodzowne jest bezpośrednie przeprowadzenie dowodu  z tych zeznań na rozprawie głównej /wyrok SN z 5.05.95, II KRN 178/94, OSN PiPr 1995, nr 9, poz. 9/; wprawdzie prawo stanowi /Art. 74 kc/ , że rozstrzygająca w relacjach między dostawcą a konsumentem jest umowa pisemna, a więc akt oskarżenia w żadnym przypadku nie mógł zwalniać z odpowiedzialności za oszustwo dostawcy Zenona Bieli i przypisywać mu tylko przestępstwa pomocnictwa w oszustwie, gdyż przeczyła temu zawarta umowa i inne dowody, ale jeśli dowód z dokumentów — wbrew prawu — nie został w ogóle uwzględniony przez Sąd, to tym bardziej należało przesłuchać na rozprawie małżonków Górzyńskich, a nie wydawać wyroku bez przeprowadzenia postępowania dowodowego i to wbrew dokumentom i zgodnym z nimi zeznaniom, posiłkując się wyłącznie pomówieniem oskarżonego i „przyznaniem się” przez niego tylko do przestępstwa „pomocnictwa”.

c)       Przypisano winę rzekomego popełnienia przestępstwa oszustwa na szkodę Banku małżonkom Górzyńskim /wymieniając ich w wyroku z nazwiska i podając w uzasadnieniu błędny stan faktyczny/ z naruszeniem art. 6 ust. 2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka /por. 95.03.28 wyrok Sądu Apelacyjnego II AKr 28/95 OSP 1996/7-8/150 w Białymstoku Glosa: Półtorak B. OSP: 1996 r. nr 7-8 poz.150/:

Nie jest dopuszczalne umieszczenie w opisie czynu przypisanego wyrokiem nazwiska współsprawcy nie objętego postępowaniem, jeżeli nie został on skazany w tym ani też w innym postępowaniu. Prowadzi to bowiem nie tylko do naruszenia zasady domniemania niewinności wyrażonej w art. 3 § 3 k.p.k /obecnie 5 § 1 kpk/., ale także do pogwałcenia art. 6 ust. 2 ratyfikowanej przez Polskę i podlegającej stosowaniu na równi z prawem krajowym Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 i 285). Praktyka taka narusza wskazany przepis Konwencji oraz ukształtowaną na jego tle stałą linię orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, który wielokrotnie miał okazję do wypowiadania się w podobnych sprawach. /Dz.U.95.46.238/.

IV)            Nadto należy podkreślić, że wyrok II K 604/04 w sposób rażący narusza prawo, gdyż  nie tylko naraża na szwank prawa i istotne interesy małżonków Górzyńskich, którym przypisano winę, w okolicznościach, w których są oni w istocie pokrzywdzonymi przez Zenona Bielę, ale także podważa zaufanie do wymiaru sprawiedliwości, gdyż  wyrok ten umożliwił Zenonowi Bieli uniknięcie odpowiedzialności za faktycznie popełnione przestępstwo oszustwa oraz jego skutki cywilne.

Trzeba podkreślić, że wyrok II K 604/04 — stwarzając pozory rzeczy osądzonej — został już przywołany w kilku postępowaniach prokuratorskich i sądowych: w Postanowieniu Prokuratury Okręgowej przychylającym się do umorzenia śledztwa Ds. 556/05 oraz Postanowieniu Sądu Rejonowego w Śremie II Kp 183/05, akceptującemu tą decyzję, a także  w Postanowieniu Sądu Okręgowego w Poznaniu IV Kz 700/06, podtrzymującym Postanowienie Sądu Rejonowego w Gostyniu o aresztowaniu Janusza Górzyńskiego.

Wobec wyżej przedstawionych okoliczności, jest bezsporne że SSR U. Mroczkowska  w oczywisty i rażący sposób złamała  prawo jako przewodnicząca składu orzekającego w sprawie II K 604/04. Winno to być wyjaśnione, co najmniej zgodnie z dyspozycją Art. 107 ustawy o usp. Z tego powodu wnioskuję, jak podano na wstępie, uprzejmie prosząc przy tym, aby Ministerstwo Sprawiedliwości nie potraktowało gorzkich i stanowczych stwierdzeń zawartych we wstępie do niniejszego pisma w kategoriach ambicjonalnych, ale aby przyjęło te uwagi jako wyraz bardzo już wielkiego zmęczenia i bólu drastycznie pokrzywdzonej przez wielkopolski wymiar sprawiedliwości rodziny Górzyńskich.

Raz jeszcze pragnę wyrazić nadzieję, że w niniejszej sprawie Ministerstwo Sprawiedliwości podejmie działania, zgodnie z profesjonalizmem i obiektywizmem, do którego jest zdolne.

    uwagi i wnioski proszę wysyłać na adres: Z.Raczkowski@aferyprawa.com 
Dziękuję za przysłane teksty opinie i informacje.