AferyPrawa.com

opublikowano: 26-10-2010

Dziwny jest ten świat
Janusz B. Kępka
I. Who is Who?

I.13. Całun Turyński

Chrześcijaństwo jest chyba jedyną religią, której wyznawcy posiadają „namacalny dowód” istnienia swojego Mesjasza. Jest to t.zw. „Całun Turyński”.
Jest to lniane płótno[58] o długości 4 m 36 cm i szerokości 1 m 10 cm. Słabo widoczne są dwa ślady ciała ludzkiego: w jednej części płótna – przód ciała, oraz w drugiej części – tył ciała.

Legenda głosi, że jest to płótno, w które owinięto (wzdłuż, a nie w poprzek) zdjęte z krzyża ciało Jezusa. I tutaj, pierwsza uwaga.
Zwykle nie owijano zwłok w płótna, ponieważ zwykle nie było takiej potrzeby.
A to dlatego, że „kandydat na nieboszczyka” nie był rozbierany do naga.
Jednak w przypadku Jezusa, a co zwykle jest przemilczane, znęcanie się nad Nim w t.zw. „drodze krzyżowej” głównie polegało na tym, że pędzono Go (prawie) nago przez ulice…
W owych czasach, było to najgorsze z możliwych poniżeń.
W porównaniu z tym, t.zw. „cierpienia fizyczne”, to – jak mawiają maluczcy – „małe pyfko”.
Dlatego, pierwszą czynnością bliskich Jezusa było okrycie ciała płótnem, czyli usunięcie najgorszego poniżenia.
Z kolei, ciało złożono – jak piszą „uczeni w piśmie” – w grobie.
W rzeczywistości, w pobliskiej grocie kamiennej, do której wejście zasłonięto głazami, w zabezpieczeniu przed dzikimi zwierzętami (i nie tylko).
Jak niektórzy podają, po ok. 36 godzinach, czyli gdzieś na trzeci dzień, uczniowie Jezusa znaleźli… puste płótno.
Zwraca się przy tym uwagę, że nie było śladów wcześniejszego usunięcia głazów zasłaniających wejście do groty. Ponadto, płótno nie było odwinięte.
Inaczej mówiąc, ciało „wyparowało” z wnętrza płótna i z kolei z wnętrza groty.

W owych czasach, podobnie jest i obecnie, wszystko to co stykało się bezpośrednio
z ciałem nieboszczyka było nieczyste. Był to zwykły i praktyczny zabieg higieniczny.
Należy mieć na uwadze, że jest to rejon t.zw. „ciepłych krajów”, gdzie następuje bardzo szybki rozkład ciała. Z kolei, może to być źródłem chorób niebezpiecznych dla innych.
Jednak, w celu uniknięcia zniszczenia jedynej materialnej pamiątki (odzież Jezusa została rozszarpana przez tłum w drodze krzyżowej), uczniowie ukryli płótno.

Dopiero w II wieku znajdujemy pierwsze wzmianki o Świętym Obliczu Chrystusa na płótnie, czczonym w Edessie (obecnie Urfa w Turcji).
W 525 roku, w czasie odnawiania murów obronnych miasta Edessa znaleziono złożone „we czworo” płótno z dosyć wyraźnym zarysem ciała ludzkiego.
Wskazano, że jest to płótno, w które zawinięty był Jezus[59].
W 944 r. płótno zostało przekazane bizantyńczykom w zamian za oszczędzenie miasta i uwolnienie jeńców. Oznacza to, że bizantyńczycy widzieli szczególną wartość tego płótna.
Płótno przewieziono i złożono w Konstantynopolu.
W 1204 r. Robert de Clary, rycerz i kronikarz IV krucjaty krzyżowców, pisał: „Wystawiany był on w każdy piątek (w Konstantynopolu): zwisający i prosty tak, że można było dobrze widzieć postać Pana. Nikt jednak nie wie, ani Grek, ani Francuz, gdzie podział się po grabieży miasta”.
Powyższe, to ustne przekazy, z kolei zapisywane…
W 1307 r. Zakon Templariuszy został rozwiązany a jego członkowie dokładnie wycięci, a także spaleni jako heretycy, m.in. za oddawanie czci Świętemu Obliczu.
Jednym z ostatnich spalonych na stosie był Gotfryd de Charny.
Interesujące, że w czasie torturowania ofiar domagano się ujawnienia tajemnicy…
W 1356 r. Gotfryd de Charny, uczestnik wyprawy krzyżowej i imiennik swego spalonego poprzednika, przekazał Całun kanonikom z Lirey w diecezji Troyes we Francji.
W 1389 r. Klemens VII, antypapież z Awignon, zezwolił na kult Całunu, zastrzegając niepewność jego pochodzenia.
W 1506 r. papież Juliusz II oficjalnie uznał Całun.

Twarz z płótna fot. Secondo Pia

negatyw (na kliszy fotogr.) pozytyw (na kliszy fotogr.)
(pozytyw!) (negatyw!)

W nocy z 3 na 4 grudnia 1532 r. w czasie pożaru katedry w Saint Chapelle w Chambery, metalowa skrzynia z Całunem rozgrzała się z jednej strony do czerwoności, a niektóre krople z topiącego się metalu uszkadzają złożony w nim Całun.
W maju1898 r. turyński adwokat Secondo Pia wykonuje pierwsze zdjęcie niezwykłego płótna.
W 1931 r. zawodowy fotograf, Giuseppe Enrie ponownie wykonał fotografie Całunu.
W 1969 r. pierwsze naukowe badania. Wykonano kolorowe fotografie.
W 1988 r. w laboratoriach francuskich, brytyjskich i amerykańskich wykonano badania ustalenia daty powstania Całunu za pomocą pomiaru radioaktywnego izotopu węgla C‑14.
Wynik badań: ok. 1260 r. – 1390 r.
W 1991 r. próba kradzieży Całunu.
W 1995 r. rosyjski naukowiec, Dymitrij Kuźniecow, udowodnił doświadczalnie, że pożar z 1532 r. zmienił zawartość radioaktywnego węgla C‑14 w Całunie („ zmiana jest wielkiej wagi: około 25 %”).
W 1997 r. w kaplicy, w której przechowywany był Całun, wybucha pożar od silnie zapalających substancji.
Szczegółowa analiza obrazu na płótnie jednoznacznie wskazuje, że jest to obraz człowieka w szczególny sposób torturowanego oraz powieszonego na krzyżu.

Okazuje się, że opisy Nowego Testamentu „męki Pańskiej”, w tym biczowania, „koronowania”, oraz przebicie włócznią boku, dokładnie odpowiadają śladom na Całunie.
Na powyższej fotografii[60] pokazany jest pierwszy obraz, gdzie uwzględniono właściwe miejsca wbijania gwoździ.
Analiza zanieczyszczeń płótna, w tym w postaci śladowych ilości mirry i aloesu, wprost i jednoznacznie wskazuje „drogę” z Palestyny do Francji.
To samo dotyczy rodzaju oraz sposobu tkania włókna, z którego wykonano Całun.

Warto tu wyjaśnić, że wbrew ogólnemu przekonaniu, wyniki badań wykonanych w laboratoriach zachodnioeuropejskich i amerykańskich, za pomocą węgla radioaktywnego C‑14, nie są sprzeczne z wynikami badań fizyka rosyjskiego D. Kuźniecowa[61].
Stosowano dokładnie takie same metody pomiaru. Jednak Kuźniecow w obliczeniach uwzględnił inny „poziom odniesienia” radioaktywnego węgla.
Wskazał i wykazał, że „burzliwa historia” Całunu zmieniła przyjęty za podstawę poziom N_o węgla radioaktywnego w badanych próbkach.
Z tego względu, mierzony w laboratorium poziom N_t odnosi się do innego poziomu niż N_o .
Z kolei, zmienia to podstawę datowania, ponieważ iloraz N_t/N_o jest inny.
Warto tu zwrócić uwagę, że badania zachodnich laboratoriów wskazują datę z okresu ujawnienia Całunu we Francji (ok. 1300 r.).
Z kolei, poprawka D. Kuźniecowa przesuwa dosyć znacznie tę datę wstecz, na okres po przekazaniu Całunu bizantyńczykom (ok. 950 r.).
Powyższe wprost wskazuje, że poziomy N_o radioaktywnego węgla C‑14 ulegały zmianie ze względu na radykalną zmianę warunków przechowywania Całunu.
Jest to dokładnie zgodne z obserwacjami dokładnie we wszystkich innych przypadkach.
Uwzględniając kolejne poprawki D. Kuźniecowa, (optymistycznie) można wskazać okres po znalezieniu Całunu w murach obronnych miasta Edessa, czyli na VI–VII wiek.
Jednak, wskazane wyżej badania, tak przez uczonych Zachodu jak i Wschodu, mają współną wadę: metoda badań jest niewłaściwa.
Przyjęte jest w nauce, że istnieje coś takiego jak „okres połowicznego rozpadu pierwiastków promieniotwórczych”. Mówi się więc, że istnieje taki okres (czas) T naturalnego rozpadu pierwiastków promieniotwórczych, po którym to czasie w układzie pozostaje połowa atomów danego pierwiastka promieniotwórczego.
Tym samym, naturalnemu rozpadowi uległa też połowa atomów z danej próbki.

Jak wykazano[62], nie jest to prawdziwe. Oczywiście, istnieje okresowość rozpadu, także syntezy, pierwiastków promieniotwórczych. Ale jest to okres „divina proportio” (znane już t.zw. Starożytnym na kilka tysięcy lat przed… Chrystusem).
Jest to czas, po którym w układzie pozostaje część D = 0,618… początkowej ilości N_o atomów każdego pierwiastka promieniotwórczego.
Oczywiście, okres według „divina proportio” jest różny dla różnych pierwiastków promieniotwórczych, i jest inny niż okres T połowicznego rozpadu danego pierwiastka.
Jeżeli uwzględnimy powyższe, oraz jak najbardziej zasadne poprawki D. Kuźniecowa, to „czas narodzin” Całunu przypada dokładnie na… okres życia i śmierci Jezusa.
Ale ustalenie daty Całunu na okres życia i śmierci Jezusa wcale nie oznacza, że właśnie tym płótnem Jezus był owinięty. Równie dobrze mógł być owinięty inny skazaniec.
Otóż, roztrzygającą wskazówką tego, iż płótnem tym owinięty był Mesjasz, a nie jakikolwiek śmiertelnik („tego padołu łez i…”), jest sposób naniesienia oraz rodzaj obrazu na płótnie.
Obraz na płótnie jest negatywem, czyli bezpośrednio stykał się z ciałem.
Obraz nie powstał w wyniku pocenia się, krwawienia, itp.
Inaczej mówiąc, nie jest to obraz jaki powstaje w wyniku nasączenia materiału płynem.
Obraz został naświetlony (w szczególny sposób „wypalony”) powierzchniowo techniką, jakiej nie znają współcześni (nam, oczywiście) „uczeni w piśmie”, a także „specjaliści od…
Ponadto, płótno nie było odwijane z ciała (zgodność z opisami z Nowego Testamentu).
Ale, w jaki to cudowny sposób ciało opuściło płótno bez odwijania i grotę bez usuwania…?
Dopóki nie potrafimy wyjaśnić powyższego praktycznie, a nie tylko „uczenie‑teoretycznie”, tak długo musimy uznać, że płótnem tym owinięty był właśnie… Mesjasz.
Ale nawet gdybyśmy obecnie potrafili praktycznie wyjaśnić powyższe, to powstaje kolejne dręczące pytanie: kto dwa tysiące lat temu znał oraz skutecznie stosował naukę i technikę (nie)znaną nam obecnie?
„Kto pyta – nie błądzi”. Ale, ponoć…

Amen.

I.14. Normy moralne wielkich religii

„Nie czyńcie innym tego, co wam sprawia ból”. (Buddyzm[63])
„Nie czyń bliźniemu swemu, co tobie niemiłe”. (Judaizm)
„Wszystko, co chcecie, aby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie”.

(Chrześcijaństwo)

„Nikt nie jest prawdziwie wierzący, jeśli nie życzy swojemu bratu tego samego, czego życzy sobie”. (Islam)

Wielu twierdzi, że powyższe kanony w zasadzie nie różnią się treścią, lecz tylko formą. Są jednak pewne różnice.
1. Buddyzm wskazuje „innych”.
Ale inny, to wszystko poza mną. Inny: człowiek, małpa, kot, mrówka, roślina,
kamień, piasek pustyni, powietrze…
Powyższe nie daje możliwości jakiejkolwiek interpretacji.
2. Judaizm wskazuje „bliźniego”.
Tutaj, przez „bliźniego” można rozumieć (i odczuwać) też wszystko inne poza mną.
Ale, bliźnich (bliskich sobie) można ograniczać w zależności od:
„dobrego humoru”, rozumienia tego świata, kontaktów (nie)towarzyskich,
aktualnej sytuacji polityczno-ekonomicznej, itp., itd.
Rzeczą rabinów jest wskazywanie „bliźnich”… Co właśnie (skutecznie!) czynią…
3. Chrześcijaństwo wskazuje „ludzi”. Jest tu wyraźne ograniczenie do homo sapiens.
Resztę świata można… Co właśnie czynimy.
A wypada tak „naprawiać”… „dzieło Boże”?
4. Islam dosyć skrajnie ogranicza życzenia do „swojego brata”. Ale, kto jest „bratem”?
Wszyscy inni nie-bracia, a tym samym wszystko inne, są bez szans.

We wszystkich religiach świata, prócz judaizmu, ex definitione Bóg jest najpotężniejszym władcą absolutnym, a tym samym absolutnie potężniejszy i absolutnie niezależny od ludzi.
Wg Genesis (32, 25-32) Jakub całą noc walczył z…, a który na koniec walki rzekł:
„Nie będziesz już nazywał się Jakub, lecz Izrael, bo walczyłeś z Bogiem i z ludźmi
i zwyciężyłeś” (28). „I tam mu (Jakubowi) błogosławił” (29).
To wyjaśnia, dlaczego Izraelici uważają się za „naród wybrany” („błogosławiony”):
– jest to jedyny naród, który pobił Boga, i za to właśnie został… „błogosławiony”!
Każdy (im mocniej) pobity… (tym bardziej) obiecuje! A nawet… „błogosławi”!

Niestety, nie ma obrazów… pobitego.
Ale jest niezliczona ilość obrazów… ukrzyżowanego.

I.15. MONOTEIZM

Wskazuje się trzy religie monoteistyczne, w kolejności:
1. Judaizm; 2. Chrześcijaństwo; 3. Islam (Mahometanizm)
sugerując przy tym, że najbardziej monoteistyczny jest Judaizm, a następnie…
Jak już wyżej wskazaliśmy, Hebrajczycy przejmowali za swoich różnych bogów, w zależności od miejsca pobytu.
W owych czasach (obecnie też), wyznawano wielu bogów, ale zwykle wskazywany był ich przywódca (np. u Greków – Zeus).
U Żydów taką pozycję miał Jahwe. Pomniejsi nazywani byli aniołami.
Powyższe odnosi się do judaizmu faryzejskiego.
Natomiast saduceusze odrzucali istnienie aniołów. Tym samym, wyznawali jednego Boga. W powyższym sensie, i w odróżnieniu od faryzeuszy, byli monoteistami.

W ogromnym skrócie, kwestię monoteizmu można przedstawić tak:
· chrześcijaństwo w znacznym stopniu przejęło kanony Biblii i arystotelesowskie pojmowanie Boga Jedynego (patrz też: arystotelesowskie dowody
św. Tomasza z Akwinu na istnienie Boga);
· mahometanizm częściowo (tylko jeden Bóg, i bez…) przyjął pogląd saduceuszy.

Muzułmańskie wyznanie wiary: „Nie ma boga oprócz Boga, a Mahomet jego prorok”.
U mahometan, Abraham i Jesus są prorokami. A nie są aniołami!
Mahomet (ok. 570-632) – twórca i prorok Islamu, organizator teokratycznego
państwa arabskiego.
Islam (mahometanizm) – religia monoteistyczna, wiara w jedynego Boga – Allaha
i jego proroka Mahometa, sąd ostateczny i nagroda lub kara po śmierci.
Allah – w Islamie imię stworzyciela świata, miłosiernego opiekuna wszelkiego
stworzenia, sędziego nad sędziami, Boga Jedynego.
|Koran – księga uznawana przez mahometan za świętą, zbiór podstawowych
przepisów religijnych, prawnych oraz nakazów moralnych;
zredagowany ostatecznie w VII w.
Koran zawiera 114 sur (rozdziałów). Uznawany za arcydzieło literatury arabskiej.

Zauważmy, że już wcześniej buddyzm (V w. p.n.e.) odrzucał wiarę w wielu bogów.
A tak, przy okazji: kto jest „wynalazcą”… duszy? A tym samym… duchów!
Budda, czy kilkaset lat później (!)… „błogosławieni wybrańcy”?

Ale przed nimi wszystkimi (sic!), w Egipcie faraon Amenhotep IV (ok. ? -1358 p.n.e.) wprowadził jedynego boga Atona (wskazywany w postaci szkarłatnej tarczy słońca).
A powinno to być znane Mojżeszowi i jego ludowi, ponieważ byli niewolnikami (ponoć) równi faraonowi, a następnie uciekali… (z faraonem, czy bez?).
A byli w tym Egipcie? A może w drodze do Egiptu pobłądzili na…?
– Tak więc naprawdę: to jak to jest?
– „Mój Boże Jedyny”! A.D. 2004

I.16. Arystotelesowski dowód św. Tomasza z Akwinu
na istnienie Boga (dowód z ruchu).

Jak wiadomo, św. Tomasz z Akwinu (1225-1274, Doktor Kościoła Katolickiego, twórca tomizmu, kanonizowany w 1323 r.) podał pięć dowodów na istnienie Boga.
Podamy tu jeden z tych dowodów, dowód z ruchu:

„Najpierw zatem podamy argumenty, któremi posługuje się Arystoteles do udowodnienia, że Bóg istnieje. Zmierza on do tego dowodu ze strony ruchu dwiema drogami. Pierwsza z nich jest następująca. Wszystko co się porusza, jest poruszane od drugiego. Jasne zaś jest dla umysłu, że się coś porusza, na przykład słońce. Zatem zostaje wprawione w ruch przez coś innego poruszającego. Albo porusza się to poruszające, albo nie. Jeśli się nie porusza, wtedy jest udowodnionem co zamierzaliśmy, że się musi przyjąć coś poruszającego nieruchomego. A to nazywamy Bogiem. Jeśli się zaś porusza, wtedy porusza się od innego poruszającego. Albo więc trzeba postępować w nieskończoność, albo musi się dojść do jakiegoś poruszającego nieruchomego. Lecz nie można postępować w nieskończoność. Zatem trzeba koniecznie przyjąć coś pierwszego poruszającego nieruchomego”.
(summa contra Gentiles, Księga I, Rozdział XIII, przekład z wydania łacińskiego dokonanego na rozkaz papieża Leona XIII).

Tak więc, powyższe określa co najmniej trzy cechy, które nie są cechami tego świata materialnego według warunków:

(I.16.1.)
- nieobecny, ponieważ absolutnie nieruchomy v = 0 nie może być obecny w dowolnym
miejscu przestrzeni;
- absolutnie wieczny (niepowtarzalny), czyli: , ponieważ = 0;
- niematerialny”, ponieważ warunek: v = 0 nie dotyczy materii ( )[64].
Wskazuje to też Arystoteles:
„A przeto jest i coś takiego, co porusza, samo nie będąc poruszane” [65].
„Natomiast to, co było i jest pierwsze, nie posiada materii, gdyż jest aktem” [66] .

Według powyższego dowodu, Bóg jest poza tym światem materialnym oraz nie posiada cech tego świata.

I.17. Janusza B. Kępki dowód na istnienie Szatana

Zauważmy, że w powyższym dowodzie wskazana jest także druga możliwość:
„Albo więc trzeba postępować w nieskończoność…”.
Jednak, tak Arystoteles jak i św. Tomasz z Akwinu a priori odrzucili powyższe:
„Lecz nie można postępować w nieskończoność”, i wskazali „pierwszego poruszającego nieruchomego”.

Możemy zgodzić się z zauważeniem, że w tym świecie materialnym „nie można postępować w nieskończoność”. Nie wyklucza to jednak możliwości dyskusji warunków:

(I.17.1.)

które są dokładnym przeciwieństwem warunków (I.16.1.).
Z powyższego wynikają co najmniej trzy cechy, które właśnie nie są cechami tego świata materialnego:
- wszechobecny, ponieważ poruszający w nieskończoności jest jednocześnie wszędzie,
- ponadczasowy, czyli absolutnie powtarzający się w nieskończoności: oraz t = 0;
- „niematerialny”, ponieważ warunek: nie dotyczy tego świata materialnego.
Dla , strzała znajduje się jednocześnie wszędzie, czyli zajmuje sobą cały świat. Oznacza to też nieskończoną powtarzalność: . Czyli czas nie istnieje: t = 0 .
Rzeczywiście, dla nieskończonej prędkości nie potrzeba czasu na przebycie odległości „z jednego końca w drugi koniec tego świata”.
Można więc, podobnie jak to zrobił św. Tomasz z Akwinu, napisać z kolei dowód z ruchu na istnienie... Szatana, według warunków (I.17.1.):
Św. Tomasz z Akwinu wywodzi od Arystotelesa, że Bóg istnieje.
Przedstawiają oni, że „Albo porusza się to poruszające, albo nie”.
Pierwszego poruszającego nieruchomego nazywają Bogiem.
Jednakże, a priori odrzucili oni taki przypadek, że jeśli się coś porusza, to jest poruszane od innego poruszającego, aż do nieskończoności.
Zatem trzeba także koniecznie przyjąć coś pierwszego poruszającego się w nieskończoności. A to nazywamy Szatanem”.

Z powyższych dowodów wprost wynika, że ten świat materialny określony jest przez warunki:
(I.17.2.)

poza którymi dwustronnie znajdują się warunki (I.16.1.) oraz (I.17.1.).
Stan wiedzy współczesnej jednoznacznie wskazuje, że rzeczywiście dla tego świata materialnego spełnione są warunki (I.17.2.), a nie są spełnione warunki (I.16.1.) oraz (I.17.1.).
Ergo: warunki: v = 0 oraz nie są stanami ruchu tego świata materialnego.
A ponadto, „poruszający się z nieskończoną prędkością” jest jednocześnie wszędzie, a więc jest… „absolutnie nieruchomy” względem dowolnego obserwatora!
A więc jednak… To samo o dwóch obliczach? A zauważyli to już (pra)Starożytni.
W hinduiźmie Trimurti – bóstwo w trzech osobach (święta trójca):
Brahma (Stwórca), Wisznu (Życie) i Siwa (Śmierć).
W Mezopotamii i Babilonie dobro i zło pochodziło od tych samych kapryśnych bogów.
W mazdaiźmie[67] wyraźne rozróźnienie bogów Dobra oraz Zła.
Według Izraelitów, zło jest częścią boskiego planu Jahwe.
W Księdze Hioba jest pierwsza wzmianka o Szatanie.
W XI-XIII w. katarowie[68] wskazywali Diabła jako równego i przeciwnego Bogu.
Trwa dyskusja, co lub kto „rządzi” tym światem materialnym: Dobro czy Zło?
Ponieważ w tym świecie materialnym nie brakuje „optymistów”, uprzejmie przedstawiamy co następuje.
Tworzenie dwóch bogów Dobra i Zła jest dosyć prymitywnym opisem podstawowych procesów tego świata materialnego: syntezy i rozpadu dowolnych układów materialnych.
Procesy te przebiegają według reguły divina proportio, znanej już przed Starożytnością.
Raczej marnym „wynalazkiem” Starożytnej Grecji i Rzymu była wielość bogów prawie równych sobie i na każdą okoliczność.
Była bogini Mądrości. A jak nazywano boginię Głupoty?
Raczej niepoważne są jakiekolwiek „dowody” na istnienie… Ten świat jest dowodem… !
Zauważmy, że wszystkie pięć dowodów św. Tomasza z Akwinu dotyczą własności tego świata materialnego!
Ale prawa (nadane przez Stwórcę) tego świata są dla ludzi… nie do obalenia[69]!

Uwagi końcowe

Z powyższych „dowodów” wprost wynika, że Stwórca stworzył ten świat według raz ściśle określonych i nadanych reguł, zwanych też „prawami przyrody”.
A stąd z kolei, świat ten nie wymaga ciągłej ingerencji Stwórcy[70].
I na tym właśnie polega boskość stworzenia tego świata!
Ale w tej sytuacji, wzywanie na pomoc Stwórcy jest wzywaniem… nadaremno?
Niekoniecznie. Właśnie poznawanie tych praw może być wzywaniem… skutecznym!
Ponadto, w prawach tych może też zawierać się ograniczenie ich poznawania[71]!

I.18. Kto to jest… Pan Bóg?

Na pierwszej stronie „Polityki” (nr. 52/53 (2484) 25 grudnia 2004 - 1 stycznia 2005), oglądamy i czytamy:

I dalej, pan ksiądz profesor przedstawia i… objawia:

Niestety, matematyka nie jest Panem Bogiem. Ani też nie jest religią. Ani też nie jest nauką przyrodniczą. Jest to zbiór regułek i formułek wymyślonych przez ludzi na ich własny użytek; często sprzecznych wewnętrznie, a nawet pozbawionych sensu…
Jednak, jest to dosyć użyteczne narzędzie, podobnie jak grabie u ogrodnika.
Podobnie jak alfabet u… wtórnych analfabetów wierzących(?) w…literki[72].

Ale wbrew przekonaniu niektórych „uczonych w piśmie”, ani grabie ani też alfabet nie są
w stanie zastąpić… myślenia! „Cogito ergo sum” – myślę, więc jestem (René Descartes).
Pan ksiądz profesor wierzy w… nagryzmolone cyferki-literki! Objawiony… kabalista?
A w barany, jak niżej, też wierzy pan ksiądz profesor?

TEORIA BARANA

1. Według matematyków zero (0) przedstawia sobą t.zw. „zbiór pusty”, w którym nic nie ma.
Jednocześnie, matematycy piszą:
0 – (–1) = (+1)
Powyższe wprost oznacza: do „pustego” (0) sięgamy po (–1) i otrzymujemy… (+1).
W realnym i materialnym świecie doczesnym, powyższemu odpowiada następujące:
do pustego kapelusza (nie mylić z „pustą głową”) sięgamy po… żabę (–1) i wyciągamy… bociana (+1).
A podobno „z pustego to sam Salomon nie naleje…”.
Oczywiście i słusznie, ponieważ Salomon nie był matematykiem!

2. Według matematyków można dzielić przez siebie liczby różnych znaków, na przykład:

i zawsze otrzymuje się w wyniku liczbę ujemną.
W realnym i materialnym świecie doczesnym, powyższemu odpowiada następujące.
Na jednym pastwisku jest dwadzieścia krów (+20).
Na drugim pastwisku są cztery barany (– 4).
Pytanie matematyków brzmi: ile razy stado baranów mieści się w stadzie krów?
Dzieląc dwadzieścia krów przez czterech baranów, otrzymujemy pięć… baranów!
I w ten oto „prosty” sposób ilość baranów wzrosła o… jednego. Witamy i gratulacje!

Podobnie matematycy wywodzą, że istnieje mnożenie liczb przeciwnego znaku, i zawsze w wyniku otrzymujemy liczbę ujemną.
Rzeczywiście, zwielokrotniając dwadzieścia krów (+20) przez cztery barany (–4) otrzymujemy zwielokrotnione stado… baranów, a to z tego prostego względu, że każda krowa zbaraniała czterokrotnie na widok czterech baranów, a co możemy zanotować w postaci:
(+20) x (– 4) = (– 80)
I w ten oto „prosty sposób” pojawia się osiemdziesiąt… baranów! Witamy i gratulacje!
Z powyższego wynika jakże prosty i oczywisty wniosek (matematyczny, oczywiście):
ilość baranów rośnie w zastraszającym tempie!
A co widać nawet „gołym okiem”.
Ale barany mogą rozmnażać się w… krowy: (–1) x (–1) = (+1).
Tak więc, wynikiem krzyżowania się baranów jest… cielęcina!
I mamy: porcja cielęciny z… baraniny!
Ale tej właściwości nie mają krowy: (+1) x (+1) = (+1).
Z powyższego wynika jakże ważne znaczenie „pochodzenia społecznego” oraz „nierówność ras”: cielę nierówne… cielęcinie! A „pochodzenie” z… baraniny!
A co z dumą wielu wskazuje (także na siebie!)… Słusznie i zasadnie.

Dziwny jest ten świat I. Who is Who?

Tematy w dziale dla inteligentnych:
ARTYKUŁY - tematy do przemyślenia z cyklu: POLITYKA - PIENIĄDZ - WŁADZA

WSZYSTKICH INFORMUJĘ ŻE WOLNOŚĆ WYPOWIEDZI I SWOBODA WYRAŻANIA SWOICH POGLĄDÓW JEST ZAGWARANTOWANA ART 54 KONSTYTUCJI RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.

zdzichu