PRZYGODA  INTELEKTUALNA  Z  PREZESEM  ZLP Część druga: 

Zatęskniłem za „prezesem” Krzysztofem Gąsiorowskim... Naprawdę jest bezpieczniej z intelektualistą rozmawiać czy pisać do siebie srebrnymi literkami – bez gloryfikacji oczywiście. Chłop to jest chłop i „żywemu nie popuści”, to taka przewrotna piosenka z marszu.  

Ale jeśli ja, spokojny w liryce człowiek, oj spokojny, do momentu nie ruszenia „kruszcu” z psiego gówna politycznego, to można „ze mną konie kraść”. Ba, można ze mną iść na balangi i podrywać dziewczyny do woli białego poranka. Tylko się proszę nie kłócić jak z tym podrzutkiem przez przystojnego żyda komunistę – choć podobno nie miał czerwonej legitymacji PZPR – ale był i tak malowany w ślicznym ogrodzie w maju, kiedy jabłonie zakwitły na biało i na różowo, wtedy towarzysz Urban Jerzy z domu Josek Urbach, „polonofob” jak się patrzy, podrzucił swoją ukochaną Anastazję na pożarcie głodnych komunistów i tych nie-komunistów, ale w większości to rżnęli ją żydzi gdzie się dało, gdzie popadło... Gdyby i mogli to by ją na mównicy rozkraczyli ku szczytom... 

W „Wirtualnej Polonii” czytam: „Prostytutka posługująca się nazwiskiem Potocka, sprowadzona do Sejmu przez Jerzego Urbana”. Oczywiście jako twórca piosenek, napisałem o niej też melodyjkę i słowa pt. „Ballada o Anastazji i nie tylko”: 

Tej pornografii mam na co dzień, 
„atomy” budzą się do skoku.
Wnet Anastazja, na jedwabnym tle 
rozbiera kogoś... 

A dalej nie pamiętam, nie mam tekstu pod ręką. A refren zaczynał się tak:  

I zaczęła się sielanka rąbanka, 
aż z dupy iskry szły...  

Ale odskoczyłem od meritum, bo tę konwersację prowadzę z Gąsiorowskim.  

Kronika: 27 listopada 2006 r. odpisuje mi prezes ZLP:

„Zygmuncie, ile trzeba Cię prosić, abyś dał mi spokój ? Krzysztof”.    

Zaglądam, co mu wysłałem: „RAPORT NOWAKA – Poseł Zbigniew Nowak przedstawia wiele faktów z polskiego życia”. E-mail: nowak@e.pl  

27 listopada 2006 r. odpisuje mi prezes ZLP: „Do jasnej cholery, skreśl mnie idioto ze swojej listy. Krzysztof”. 

Zaglądam, co mu wysłałem: „AFERY PRAWA BEZPRAWIE A PRAWO”. E-mail: afery@poczta.fm  

No, tu to mnie wkurzył. Pytam, kto jest idiotą, czy ten który czyta czy ten który nie czyta ? O, gdyby był pod ręką warszawski Krzysio to bym mu szeroko powiedział, że ma czytać to co ja czytam też, bo to są ważne fakty historyczne. No to jak to, poeta ma być zaślepiony tylko w swoje tworzywo i nic poza tym ? To mi się nie podoba, taka skorupa egoizmu. Krzysztofie, za karę proszę trzy pacierze odmówić. 

24 grudnia 2006 r. odpisuje mi prezes ZLP: „Zygmuncie, Dobrych Świąt, Udanego Nowego Roku, Krzysztof. Miło mi, że Cię nastraszyłem tym wierszykiem”.  

Zaglądam, co mu wysłałem, szkic literacki pt. POEZJA MNIE BIERZE: W gdańskim „Autografie” nr 5 (93) wrzesień – październik 2006, na str. 24 napotykam się na wiersze Edmunda Pietryka. Zupełnie nieznanego mi twórcę poezji. Z treści ich wynika, , że gość E. Pietryk nieźle sobie radzi ze „słowem poetyckim”. Nawet jak na mój gust, za łatwo... Oto próbki. Wiersz „Duch”:  

 „Mój wiersz nie żyje – powiedział wypalony
poeta – Był moim duchem ciemności
lub gałązką bzu która witała mnie
w czerwcu”. 

A w wierszu „Atrament”: 

 „Poeci którzy pisali wiersze atramentem
nocy w cieniu wron i głogów
Świat ich zabijał powoli”. 

Poeta także przypomina dwie „dusze”: Łucję Danielewską i Andrzeja Babińskiego. Oto propozycje. Wiersz „Biel”:

„Poetę Andrzeja Babińskiego
pochowano w białym prześcieradle
jak w czystej kartce papieru
z nie napisanym wierszem”. 

(Akurat redakcja nie zauważyła błędu i napisała tak: „z nienapisanym”).  A w wierszu „Miłość” autor przypomina dotkliwy żart Łucji Danielewskiej i tak pisze: 

Na stronie 26 jest inny znany mi poeta Mieczysław J. Warszawski. Ma umieszczonych 13 utworków, bo to są krótkie wiersze. Oczywiście gdyby się zastanowić, to Warszawski ma tę wadę, że w wierszu prozaizuje. I niech nie dziwi się, a przecież dokładnie pisze w wierszu pt. „Jeszcze jedna intepretacja”: 

„Pana wiersze są takie prozaiczne
Mówi do mnie ilekroć się
spotykamy pewna niby
feministyczna poetka”. 

A co to jest ? A powiem więcej, wszystkie te propozycje są dalekie od poetyckiej szaty, bo prozą są te wiersze nagie... Pisze M. Warszawski w tekście „Kurz. Moje wertowanie”: 

„Wertuję
Kurz: zawieruchę tego,
Co pleni się
We mnie”. 

Tak, zgadzam się, (pleni się prozaiczność) w tych niby wierszach. Co na to profesor literatury Andrzej Waśkiewicz, redaktor  „Autografu”? A nic, nie zauważa, po prostu idzie po przekątnej... 

Ze względu że koresponduję z Krzysztofem Gąsiorowskim, czasem go zaskakuję jakimś udanym wierszem, co z ust „klasyka” w Poezji Polskiej jest wymierne, bo tak raz rzekł mistrz K. Gąsiorowski, cytuję: „Zygmunt, Ty masz w poezji swój śpiew”. I tylko tyle. Ale ja nie bacząc na warszawskiego mistrza poezji czytam na str. 14 jego wiersz bez tytułu, i jestem sam tym jego snem przerażony. Akurat wczoraj (sobota, 23 grudnia 2006) zerwałem się ze swojego snu, kiedy olbrzymi wąż połknął mnie, to była anakonda..., a Krzysztofowi przyśniły się rekiny ! Pisze on: 

„Na wszelki wypadek nie
otwieram oczu, nie zapalam światła.
Nie wiadomo co tu się jeszcze okaże”. 

Ja jak najbardziej otworzyłem oczy, by poczuć się, że jestem – nie w żołądku węża, a w czystej rzeczywistości. 

Z ulgą odetchnąłem, iż dotykam życia właściwego. Z ulgą jakoby szczęśliwy, że to Polska a nie gdzieś dzikości Amazonii. Bo tam „poezja” sama sobie wytacza ścieżki dramatu i takowe ucieczki też. 

24.12.2006 – Ustka