AferyPrawa.com

opublikowano: 26-10-2010

W zaparte na wariata

O korupcji sądowej mówi się powszechnie. Temat nadużyć psychiatrii w „ustawianych” sprawach, jest mniej znany. Rzeczy, o których piszę są oparte na moich własnych doświadczeniach, lecz spotkałem też osoby, które były w podobnych sytuacjach. Z rozmów jakie odbyłem, wiem, że obserwacja psychiatryczna jest częstym narzędziem w rękach sędziów. Jest to narzędzie niebezpieczne, gdyż posługują się nim osoby, co do których uczciwości mam poważne zastrzeżenia. Jest to klan, który z dziwnych względów nie został poddany lustracji po roku 1989 a bezkarność ma zagwarantowaną ustawowo.

Polski system prawny wciąż, w dużym stopniu oparty jest na kodeksach PRL. W dodatku, w świadomości urzędników, a profesji prawniczej w szczególności, prawo ma służyć dla trzymania w ryzach rzesz petentów. Sądów prawo nie obowiązuje. Wystarczy porównać akta spraw rodzinnych i opieki nad dziećmi z Kodeksem Cywilnym lub Rodzinnym i Opiekuńczym.

W szczególnej pogardzie mają prawnicy Konstytucję i krzywią się na próby odwoływania się do niej. Sądy natomiast, powoływanie się na Konstytucję mają zwyczaj ignorować. Są przecież niezawisłe i mogą decydować jak chcą. Co jednak ciekawe, istnieje duża społeczna akceptacja, dla tego typu zachowań. Jest to postawa niewolnicza, będąca spuścizną z lat komunizmu, nakazująca bierne poddanie się „władzy”.

Skorumpowany, ale jednak niezawisły sędzia zwykle prowadzi sprawę według swojego uznania. Zanim jeszcze zostanie ustalone, czy zarzucane przestępstwo zostało rzeczywiście popełnione i czy oskarżony jest winny, kieruje delikwenta na badanie psychiatryczne a następnie na obserwację do zakładu zamkniętego. Sędzia w tym celu ma arsenał środków, na przykład może zadawać prowokujące pytania, doprowadzając do zdenerwowania oskarżonego. Po długich wypowiedziach, w stanie napięcia nerwowego, często zasycha przesłuchiwanemu w ustach. Dla sędziego są to wszystko oznaki problemów psychicznych.

Po takim wstępie biegli sądowi są instruowani o oczekiwanym wyniku „ekspertyzy”, poprzez dostarczenie akt sprawy i szczegółowych obserwacji sędziego. Zgodnie z kodeksem postępowania karnego opinia psychiatryczna powinna być pochodzić, od co najmniej dwóch samodzielnych psychiatrów. W praktyce dwóch psychiatrów przyjmuje pacjenta razem, uzgadniając diagnozę, więc o niezależności czy samodzielności nie ma mowy. Daje się za to im zarobić bez zbędnych komplikacji. Do tego dochodzą wystąpienia w sądzie i konsultacje w czasie pobytu na obserwacji. Nic dziwnego, że w tej sytuacji opinia psychiatrów jest zgodna jest zgodna z oczekiwaniem sądu a człowiek jest kierowany do psychuszki.

Jest to bardzo wygodny chwyt dla uniknięcia rozprawy i przesłuchania światków, do czego oskarżony ma prawo. Dodatkowo, ofiarę ubezwłasnowolnia się poprzez narzucenie mu, wbrew jego woli, obrońcy z urzędu. W ustawionej sprawie takie rozwiązanie bardzo ułatwia sytuację oszustom. Jak dobrze wiemy, w szpitalu psychiatrycznym można z człowiekiem zrobić wszystko a na pewno ze zdrowego zrobić chorego. Obrona przed tą perfidią jest bardzo trudna. Biegli psychiatrzy odmawiają wydania opinii bez skierowania sądu. Można uzyskać każdą inną ekspertyzę na życzenie, z wyjątkiem opinii psychiatrycznej. Daje to do myślenia o rzeczywistym celu owych „ekspertyz”. Z trudem, bez informowania o celu wizyty, udało mi się uzyskać pozytywne zaświadczenie o moim zdrowiu psychicznym od niezależnego psychiatry (nie biegłego). Dla sądu taka opinia nie ma jednak znaczenia, liczą się tylko zaufani biegli.

Innym ciekawym aspektem spraw, z którymi mam do czynienia, jest zaangażowanie prokuratury w kierowanie delikwentów do zakładów psychiatrycznych. Jest to nawet zapisane w kodeksie postępowania karnego (art. 202 k.p.k.). Wydawać by się mogło, że celem prokuratury jest wyjaśnienie sprawy i ewentualne udowodnienie winy. Tymczasem, w tracie rozprawy prokurator wspiera sąd w kwestii skierowania na obserwację. Bywa też, że podobnie jak sąd, zanim jeszcze sprawdzi czy zarzucany czyn miał miejsce, prokuratura wysyła człowieka na badanie psychiatryczne. Stawia to pod znakiem zapytania cele i nastawienia tej instytucji.

W przypadkach, jakie poznałem, w opisany sposób atakowani są ludzie postrzegani jako zamożni. W polskim kodeksie cywilnym istnieje pojęcie zabezpieczenia a artykuły 735 i 753 kpc pozwalają na zaoczne, w ramach owego zabezpieczenia, zasądzenie dowolnej sumy na życzenie oszustów. W sprawach opiekuńczych „prawo” to wykorzystuje się do wyłudzenia arbitralnie wysokich alimentów i praktycznego pozbawienia ojców praw rodzicielskich. Na protestujących sądy mają wcześniej opisany sposób. Na apelację nie ma co liczyć. Wszyscy sędziowie od Sądu Rejonowego do Najwyższego poprą kolegę, idąc w zaparte. Adwokaci zaś bardzo niechętnie podejmują się tych spraw nagle zauważając, że to nie bardzo ich specjalność.

Obserwując tą sytuację, można pokusić się o tezę, że jednym z celów systemu „sprawiedliwości” jest wymuszanie uległości wobec urzędniczej. Jest to władza nie pochodząca z wyboru, o celach nierzadko z praworządnością nie mających nic wspólnego.

Obecnie w Polsce państwo prawa to fikcja. Cały system prawny i kadry wymagają gruntownej przebudowy i lustracji. Mam jednak wątpliwości czy własnymi siłami Polacy są to w stanie osiągnąć. Problemem jest zakotwiczone w świadomości poczucie bezsilności i akceptacja nadużyć władzy. Być może należałoby skorzystać z pomocy Unii i polskich prawników z emigracji o znacznie mniejszym skażeniu korupcją? Naprawa stanu rzeczy nie jest prosta, ale trzeba ten proces rozpocząć. Udawanie, że się problemu nie widzi, na pewno go nie rozwiąże.

Bogdan Goczyński

grudzień 2006

Tematy w dziale dla inteligentnych:

ARTYKUŁY - do przemyślenia z cyklu: POLITYKA - PIENIĄDZ - WŁADZA

Polecam sprawy poruszane w działach:
SĄDY PROKURATURA ADWOKATURA
POLITYKA PRAWO INTERWENCJE - sprawy czytelników

WSZYSTKICH INFORMUJĘ ŻE WOLNOŚĆ WYPOWIEDZI I SWOBODA WYRAŻANIA SWOICH POGLĄDÓW JEST ZAGWARANTOWANA ART 54 KONSTYTUCJI RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.

zdzichu