AferyPrawa.com

(Stary Testament, księga “Kohelet").

Obywatelowi kraju,  który niedawno przeżył wybory do miejskich i regional­nych władz, czegoś w powyższym cytacie brakuje. Brakuje radnych, co czyni lustro niezupełnie wiernym; czyżby Schoenberg zapomniał  o roli radnego? Nie, nie zapomniał, tylko pisze o tym w innym miejscu:

Radni, już całkiem otwarcie sprzedawali swoje głosy decydują­ce o przyznaniu koncesji na usługi lub przedsiębiorstwa użyteczności publicznej. Wzięcie łapówki nie od­bierało nikomu spokojnego snu. Nikomu, a więc również elektoratowi,  czyli,, społeczeństwu, co dla  autentycznego idealisty zawsze było, jest i będzie zjawiskiem z kręgu cudów produkowanych przez diabła”.

Szczerzy zwolennicy reform ni­gdy nie mogli pojąć, dlaczego społe­czeństwo ich nie popiera} skoro jest przerażone jawną  korupcją; dlaczego tak rzadko ludzie decydują się usunąć łotrów i dlaczego ,jeśli wre­szcie ich wyrzucą, w następnych wyborach zwykle znowu głosują na kandydatów tego samego pokroju albo jeszcze gorszych".

Zupełnie to. samo -mówi stare, prawo Kopernika — że zły pieniądz jest wypierany przez pieniądz jeszcze gorszy. Są to wszakże pojęcia względne (o czym mówi teoria względności Einsteina), bo dla zło­dzieja każdy; ukradziony .pieniądz jest lepszy od nie ukradzionego. Dla polityka i biurokraty również. Społeczeństwo ma dość rozumu, by cenić ludzi, którym “pecunia non olet", więc wybiera takich ludzi na urzędy, bardzo często. A politycy i biurokraci mają dość rozumu by speł­niać oczekiwania, elektoratu. Elektoratu Bogobojnego, bijącego własne dzieci po pupie, gdy ukradną zabawkę, ale głosujące­go wbrew wyznawanym ideałom — za pragmatyzmem świata dorosłych. Schoenberg przytacza kilka konkretów doku­mentujących wspomnianą, z pozoru (ale tylko z pozoru) masochistyczną, tenden­cję:

“Gdy burmistrz John Wentworth  zbyt mocno przykręcił śrubę, wyborcy usunęli go. Kiedy ponownie objął urząd, postępował ostrożnie, zdając sobie sprawę, że niezależnie od tego jak żarliwie wierni modlą się w niedzielę, podczas głosowania okazuje się, że większość hołduje zasadzie, iż wszystko jest dla ludzi. Z kolei, gdy reform próbował bur­mistrz Joseph Medill - Michael Cassius McDonald, największy wła­ściciel domów gry, zwołał wiec, na którym właściciele salonów, hazardowych złodzieje, ogłosili własny, antyrestrykcyjny program, z którym ich kandydat stanął do wyborów i wygrał".

Jak miał nie wygrać, kiedy głosują pełnoletni ludzie? Pełnoletni ludzie to takie zwierzęta, które uważają, że wszy­stko jest dla pełnoletnich ludzi prócz restrykcji, czyli pedantycznego stosowa­nia Dekalogu. Oto czemu Savonarolę unicestwił ten sam lud, co go ukoronował

-błędem brata Girolamo było traktowa­nie Dekalogu serio. Tymczasem wiado­mo, że serio można przykazania trak­tować w pedagogice i w retoryce, ale nie w praktyce i w polityce. Słowem - trze­ba oburzać się na Zło, ale głosować na Zło:

 “Gdy dana społeczność publicznie twierdzi,  że praktyki występne są __

 grzechem, lecz tylko mniejszość tak naprawdę, rodzi się korupcja. W Chicago obywatele wielokrotnie opowiadali się większością głosów za tolerowaniem niemoralnych praktyk."

 Dotykamy tu już sfery psychologii, czyli zagadnień z kręgu dwoistości natury człowieka, i sam pan Freud się kłania ,- nisko, kiedy mowa o tym, że szczególnie "wierny elektorat skurwysynów (zwłaszcza przystojnych skurwysynów,  w typie fryzjerów prowincjonalnych i działaczy ligowych) tworzy płeć piękna. Kobiety 'czasami świątków chwalą, łotrów wybie­rają zawsze. Analizując to zjawisko Schoenberg cytuje — by nie zostać posądzonym o, “męski szowinizm"— damę, głośną dziennikarkę i właścicielkę “Heralda" oraz “Timesa" (które połączyła), Eleono­rę Pattersori, zwaną “Cissie". Mme Patterson, której Al Capone udzielił wywia­du, orzekła m.in. co następuje:

“Jeśli obywatele nie chcą, by wy­muszano przestrzeganie prawa; je­śli szefowie policji l politycy nie stronią od towarzystwa przestęp­ców; jeśli policjanta zamiast awansu spotyka szyderstwo i degradacja za postępowanie zgodne z regulami­nem, ogól zaś nazywa je nadgor­liwością, a zdrowy rozsądek szaleń­stwem - wówczas policjant odma­wiający wzięcia łapówki za zanie­chanie działań, których prawie nikt sobie nie życzy, jest fanatykiem albo głupcem".

Cóż, fanatyzm i głupota to przebrzydłe cechy, a do tego najczęściej wzajemnie ze sobą powiązane, jednak nie bądźmy zbyt surowi dla (nielicznych, dzięki Bogu) glin-durniów i glin-fanatyków, skoro sam Al nic przeciwko nim nie miał:

“— Nie mam nic przeciwko uczciwym glinom — powiedział kiedyś Capone. — Jak już jaki się trafi, nie daje się kupić, zawsze można go przenieść gdzieś gdzie nikomu ni będzie przeszkadzał. Ale nie gadajcie mi o honorze kapitanów i sędziów. Ci, którzy nie są do kupienia muszą zmienić pracę".

Pochylił się i ojcowsko-braterskim gestem objął Brundidge'a za ramiona.

- Słuchaj, Harry - powiedział. — Podobasz mi się. Dam ci dobrą radę. Rzuć Chicago i tych łasych na pieniądze reporterów. Jesteś uczciwy, a ponieważ jesteś uczciwy, więc się mylisz l nie masz racji. Nic nie zwoju­jesz. Nawet przy poparciu tej twojej gazety. To jest zbyt poważny interes. Nikt nigdy nie dowie się jak duża jest to sprawa. Dlatego zostaw ją. .

— To znaczy?

— To znaczy, że nawet się nie połapiesz jak zrobią z ciebie durnia. Nieważne, co powiesz przed sądem. Chłopaki i tak udowodnią, żeś łgarz i oszust. Zrobią cię na cacy.

-         Mam zamiar wydrukować to, co pan mówi.

-          A ja wszystkiemu zaprzeczę".

Trzeba się z tym bezwzględnie zgo­dzić. W rzeczy samej bowiem władza to istotnie zbyt “duża sprawa", zbyt “po­ważny interes", aby można było zezwalać na wtrącanie się, grzebanie u żłobu i mie­szanie przy stoliku gry don Kichotom, marzycielom, altruistom oraz podobnym harcerzykom. Od stawiania szlabanu fra­jerom były i są “chłopaki", a od sadzania “chłopaków" na odpowiednich fotelach (urzędniczych, bankowych, policyjnych i w ogóle wszystkich decyzyjnych) jest stały kilkumilionowy elektorat i są wolne wybory, w końcu mamy demokrację, no nie?, he, he, he, he!... Wierność stałego elektoratu gangsterów warunkują byle i aktualne, całkowicie pragmatyczne zwrotne sprzężenia typu “rąsia rąsię myje", “kruk krukowi oka nie wykole" oraz  “bliższa koszula ciału". I jest klawo. Schoenberg to rozumie:

,,Ze strony wyborcy byłoby czymś nienaturalnym, gdyby przy urnie nie odpłacił się za przysługi, oczekując na dalsze. Byłoby samobójstwem

głosować na jakichś świeckich świę­tych, którym zasady zabraniają po­tem brać na lewo z kasy miejskiej, udzielać protekcji, owijać sobie sę­dziów wokół palca, i którzy mają w swoim programie jedynie uczciwe rządy".

Na uczciwe (no, może niecałkowicie ale przynajmniej uczciwsze) rządy Chica­go musiało czekać kilkadziesiąt lat. Było to kilkadziesiąt lat walki, którą Schoenberg tak sumuje:

“Prawdziwi reformatorzy opowia­dali się energicznie również za usta­wami o płacy minimalnej i maksymal­nym czasie pracy, za sprawiedliwym prawem mieszkaniowym oraz inny­mi posunięciami, które wreszcie zli­kwidowałyby zależność biedaków od samowoli lokalnych bossów. Ale za nim przyszły takie reformy, a wraz z nimi względna “prosperity”, mó­wienie choćby tylko o umiarkowanie przyzwoitej władzy miejskiej pozo­stawało wołaniem na puszczy".

Co nie znaczy, że przez wspomniane lata dżumy uczciwi politycy nie wchodzili do władz. Wchodzili, a jakże, zdrowsza (mniejsza) część społeczeństwa wybierała czasami idealistów. Z reguły jednak nie tylu, by mogli sprawować władze samo­dzielnie. Żeby więc móc sprawować wła­dzę (władza jest celem każdego polityka, uczciwego i nieuczciwego, taki zawód), uczciwi musieli wchodzić w alianse ze skurwysynami, co się fachowo nazywa: zawiązywać koalicje, dzięki czemu sami ulegali skurwieniu naturalnym biegiem rzeczy, jak to w przyrodzie:

“ Idealista, aby przetrwać  jako po­lityk, musiał iść na ustępstwa. W erze Ala Capone ta konieczność kryla się za wieloma aliansami. Ina­czej niewytłumaczalnymi. Uczciwi politycy musieli zawierać kompro­misy ze złem, po to, by przysporzyć więcej dobra. Ludzie skorumpowani i przestępcy mieli przewagę w zbyt wielu sytuacjach. Nie można było ich ignorować. Jeśli od czasu do czasu nie szło się z nimi na współ­pracę, mogło to kosztować przegra­ną w wyborach, gdy chciało się wybrać naprawdę przyzwoitego człowieka. Nawet prawi ludzie musieli korzystać z tego rodzaju poparcia. System, jaki się w ten oto spo­sób ukształtował, uprawomocnił ko­rupcję".

To prawda — nic bardziej nie uprawo­mocnia gangreny politycznej i admini­stracyjnej jak współudział “prawych lu­dzi" vel “naprawdę przyzwoitych ludzi" w jej funkcjonowaniu i rozszerzaniu. Dlatego Al miał słuszność, gardząc bar­dziej “uczciwymi politykami" klejącymi się do zawodowych przestępców niż gangsterami swojego pokroju:

“- Kanciarz to jest kanciarz — rzekł Capone. — W szczerości intencji kanciarza jest coś zdrowe­go. Lecz każdy gość, który udając, że pilnuje prawa, wykorzystuje swą władzę dla kradzieży, jest wredną żmiją. Najgorszym gatunkiem tej zgnilizny jest polityk. Może ci po­święcić bardzo mało swego czasu, bo większą jego część spędza na maskowaniu się i zacieraniu śladów, żeby nikt nie wiedział jakim jest złodziejem",

To był inteligentny facet ten Al. Kapo­wał o co chodzi i gadał o tym do rzeczy. Dlatego, kiedy w 1940 roku odbywały się w Stanach wybory prezydenckie, dużo ludzi głosowało na Ala Capone. Spytacie:

jak to możliwe, przecież nie było go wśród kandydatów?! Nie było, ale wy­borcy sami wpisywali jego nazwisko na kartach do głosowania. Komentując ten fakt Schoenberg cytuje opinię Katherine Gerould:

Schoenberg w klarowny sposób wy­kłada dlaczego Al zdobył Chicago:

“Bo ci, co rządzili przed nim; rządzili tak, jak tego chciała skorum­powana większość mieszkańców, i wystarczająco długo pozostawali u władzy, by przygotować teren dla Ala Capone".

Mógłbym z księgi Schoenberga o zadżumionym Chicago wyjąć jeszcze sporo równie adekwatnych cytatów. Czytając tę księgę jestem jak ów przysłowiowy kapral, któremu wszystko kojarzyło się z tylną wypukłością damskiej anatomii. Mnie się tutaj również wszystko jednoznacznie . (swojsko) kojarzy. Co zdradza, że należę do niepoprawnych “oszołomów", do “zoolo­gicznych "malkontentów, do kłusowników “polujących na czarownice" do notorycz­nych destabilizatorów “ładu społecznego ". Mówiąc serio — do śmiertelnych wrogów obecnie funkcjonującej czerwonej pseudo-demokracji i rustykalizacji, inaczej: do wro­gów rozkradania, prostytuowania i chamie­nia Lechistanu. Gdybym był Bogiem, ze­słałbym potop, ale będąc pisarzem mam tylko jeden oręż - słowa. Wytaczam prze­ciwko Złu słowa. Robię to od dawna i będę robił póki zaraza nie zniknie (lub póki ja nie zniknę). Dlaczego uwziąłem się tak bardzo? Bo “noblesse oblige". Już kilka razy prze­zwano mnie publicznie (również na łamach  “Tysola") ,,Sumieniem Narodu". Taki za­wód.

Wszystkie cytaty z książki J. Schoenberga „Mr Capone" w tłumaczeniu Władysława Masiulanisa.

www.aferyprawa.com - Niezależne Wydawnictwo Internetowe "AFERY KORUPCJA BEZPRAWIE" Ogólnopolskiego Ruchu Praw Obywatelskich i Walki z Korupcją. prowadzi: (-)  ZDZISŁAW RACZKOWSKI. Dziękuję za przysłane opinie i informacje.

uwagi i wnioski proszę wysyłać na adres: Z.Raczkowski@aferyprawa.com

zdzichu