opublikowano: 26-10-2010

GŁOS GMINY STAROZAKONNYCH - marzec 1968r.

NASZ GŁOS Nr 31 OUR VOICE No 31

40 lat później od wydarzeń marca 1968 roku.

Instytut Pamięci Narodowej w Łodzi wszczął śledztwo w sprawie publicznego nawoływania przez funkcjonariuszy PRL-u do nienawiści wobec obywateli narodowości żydowskiej w latach 1968-69. Instytut uznaje kampanię antysemicką władz z marca 1968 r. za zbrodnię komunistyczną niepodlegającą przedawnieniu. Ze wszczęcia śledztwa cieszą się m.in. Symcha Keller, przewodniczący Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Łodzi i Piotr Kadlcik, przewodniczący GWŻ w Warszawie, Żydzi po konwersji, którzy nie mają zielonego pojęcia o tych wydarzeniach z 1968 r.

Zastanawiać może fakt, dlaczego Instytut uznał kampanię antysemicką z marca 1968 roku za zbrodnię komunistyczną nie podlegającą przedawnieniu i kto stoi na czele tego procesu ?

Takie wystąpienie z oskarżeniem to kolejna karta przetargowa, podobnie jak z Grossem w sprawie Jedwabnego, by wymusić na Polsce ustępstwa w kwestii rewindykacji mienia pożydowskiego oraz podporządkowaniu się Polskiego narodu w dominacji Żydów w świecie, jako narodu, który bestialsko został zamordowany przez Niemcy hitlerowskie. Proces ten w przyszłości pozwoli na zbudowanie nowych kombatantów, którzy będą mogli starać się o zadośćuczynienie finansowe od Polaków.

Nazywanie wypadków marcowych w 1968 r. wielkim aktem antysemityzmu jest niesprawiedliwym uproszczeniem. Niestety od kilku lat również Polacy w prasie, radiu i telewizji, ustami polityków - tych z lewa i tych z prawa - nazywają tow. Gomułkę i jego rząd antysemitami.

Protestujemy wobec takiego podejścia do tego historycznego wydarzenia. Zakłamaniem jest mówienie, że marzec 1968 roku to akt antysemityzmu polskiego. Polska, związana trwałymi sojuszami z ZSRR, musiała prowadzić tę samą politykę, co bratni naród radziecki i jej przywódcy KPZPR, tak tuż po zakończeniu II wojny światowej, jak i w marcu 1968 roku.

Scenariusz wyrzucenia Żydów z Polski przez Gomułkę, Moczara i innych był wymuszony przez sytuację geopolityczną, sterowaną poprzez ZSRR i USA. Te dwa mocarstwa walczyły ze sobą o panowanie na świecie po drugiej wojnie światowej bez żadnego pardonu. Polska oddana przez USA do strefy państw wchodzących w skład ZSRR, miała tyle do gadania, co przysłowiowy Żyd za okupacji hitlerowskiej. Ale i ówcześni dygnitarze państwowi też niewiele mieli do gadania. Stosowanie się do dyrektyw Moskwy było konieczne do przeżycia w spokoju i do odbudowywania Polski po zniszczeniach wojennych. Należy pamiętać, iż na tej samej zasadzie powstało po wojnie Państwo Izrael, które bez zgody Moskwy na forum międzynarodowym mogłoby w ogóle nie powstać. To nowe Państwo Żydowskie było zobowiązane do prowadzenia poprawnej polityki wobec ZSRR, który upatrywał w nim jeszcze jeden przyczółek swoich wpływów na Bliskim Wschodzie. Nowa Polska nazywana komunistyczną, czy socjalistyczną, tak czy inaczej została odbudowana i wychowała nowe pokolenia Polaków i Żydów, którzy żyli obok siebie, żenili się pomiędzy sobą, pracowali wspólnie dla wspólnego dobra i dla dobra istnienia Państwa, w ramach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. I nie było w tym nic nienormalnego. Mieliśmy wspaniały Teatr Żydowski, kluby, czynne synagogi dla tych, którzy potrzebowali modlitwy (a była ich znaczna mniejszość). Były żydowskie restauracje koszerne i nie koszerne, sklepy, jatki z mięsem i wszystko pod kontrolą przewodniej siły PZPR-u. Brakowało w Polsce tylko jednego: swobód w poruszaniu się po świecie. Paszportu, który by uprawniał do wyjazdu i do powrotu wszystkim obywatelom. Choć wybrańcy Narodu, którzy służyli wiernie ideologiom narzuconym przez Moskwę, zajmując wysokie stanowiska we władzach PZPR, urzędach państwowych, na uniwersytetach i w innych instytucjach, jeździli sobie bez żadnych przeszkód po świecie. Służyli wiernie aparatowi władzy, aż do marca 1968 roku, kiedy to wyrzucenie ich ze stanowisk pracy, ze względów politycznych, umożliwiło im całkowite opuszczenie PRL-u.

Do takiego stanu rzeczy doprowadziła polityka Państwa Izrael i USA. Już początki dużych niepokojów na Bliskim Wschodzie były zauważalne po podpisanych w 1965 roku porozumieniach pomiędzy Niemiecką Republiką Federalną a Izraelem, co w szczególności zaniepokoiło kraje arabskie, które groziły zerwaniem stosunków dyplomatycznych z NRF. Fakt ten stał się zarzewiem konfliktu pomiędzy Izraelem i ZSRR, który utracił wysoką pozycję dominacji politycznej i gospodarczej w tym regionie. Zmieniła się polityka Izraela dotycząca uzbrojenia armii izraelskiej, która została wyposażona w broń najnowocześniejszych technologii, jakie posiadała Bundeswhera. Napaść Izraela na sąsiednie kraje arabskie 5 czerwca 1967 roku, uwikłała świat w nowy kryzys polityczny. Powstała też realna groźba konfliktu atomowego.

Błyskawiczne zwycięstwo wojsk izraelskich nad wieloma terytoriami państw arabskich zmieniło sytuację geopolityczną - nie tylko w tym regionie - i doprowadziło do rozłamu w stosunkach z ZSRR. W wyniku tej sytuacji 12 czerwca 1967 roku rząd Polski Ludowej zerwał stosunki dyplomatyczne z Izraelem. Retorsją ze strony Światowego Kongresu Żydowskiego i międzynarodowych kół syjonistycznych było m.in. oczernianie Narodu Polskiego, czyniąc go winnym za istnienie hitlerowskich obozów zagłady w okupowanej Polsce. Publikowano wszelkiego rodzaju oskarżenia o antysemityzm, ba, nawet czyniono wszystko, by odwrócić oburzenie opinii publicznej od Niemców hitlerowskich, zarzucając Polakom współudział w eksterminacji ludności żydowskiej (co czasami, niestety ma miejsce po dzień dzisiejszy).

A ci, którzy wtedy nie wyjechali z Polski, wręcz zarobili na wydarzeniach marcowych i na pozbyciu się z Polski kilkudziesięciu tysięcy Żydów. Oni, po gomułkowskich czystkach obejmujących żydowskich działaczy w szeregach Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, poprzechodzili na wysokie emerytury, a ich dzieci dokonały wewnętrznych przemian i przeszli do opozycji. Odcięły się od swoich rodziców i rozpoczęły „walkę” z ideologią PZPR-u. Te wydarzenia marcowe utorowały im drogę do władzy. Tamte dni były zalążkiem ich karier politycznych, społecznych i biznesowych, które trwają nieprzerwanie po dzień dzisiejszy.

Tacy jak M. Edelman, B. Geremek, A. Michnik, A. Rok, S. Szurmiej, M. Turski, F. Tych, P. Wildstein i inni piszą o tym wydarzeniu książki (określając je naukowymi), prowadzą dyskusje w szkołach, na uniwersytetach i widzą w marcu 1968 tylko antysemityzm polski. Będąc świadkami tamtego wydarzenia sieją grzech nieprawdy.

Wyrażają zgodę na likwidację pozostałych majątków żydowskich w Polsce należących do wymordowanego przez hitlerowców Narodu żydowskiego, jak też przez tych, co opuścili Polskę w 1968 roku. Dla nich ustawa z 20 lutego 1997 roku o stosunku Państwa do gmin wyznaniowych żydowskich w RP, zezwalająca na likwidację tych majątków jest nic nie znaczącym faktem historycznym u schyłku ubiegłego tysiąclecia. A czyż to nie jest przejaw antysemityzmu? Niektórzy z nich byli twórcami tej ustawy na której, tak jak na wydarzeniach marcowych 1968 roku dorobili się majątków i zaszczytów...

A ci, Polscy Żydzi, którzy wtedy wyjechali z Polski, dzięki Gomułce nie żałowali swoich kroków. Choć na początku niewątpliwie było im trudno zaaklimatyzować się w nowych warunkach. Pozostająca w nich nostalgia do kraju urodzenia, lat młodości, budziła w nich ogromne obawy o ich przyszły los. Ale dziś, po 40 latach, nie spotyka się głosów żalu w stosunku do podjętych decyzji o wyjeździe. Wręcz odwrotnie. Dziś na spotkaniach z nimi, patrząc na ich dzieci, a nawet już i wnuki, można usłyszeć tylko radość z podjętych decyzji, a towarzyszowi Wiesławowi Gomułce z chęcią (choć zabarwioną goryczą) ufundowali by pomnik w Polsce, za umożliwienie im wyjazdu, który otworzył ich rodzinom drogę do normalnego, bezpiecznego życia.

Polecam sprawy poruszane w działach:
SĄDY PROKURATURA ADWOKATURA
POLITYKA PRAWO INTERWENCJE - sprawy czytelników

Tematy w dziale dla inteligentnych:
ARTYKUŁY - tematy do przemyślenia z cyklu: POLITYKA - PIENIĄDZ - WŁADZA

WSZYSTKICH INFORMUJĘ ŻE WOLNOŚĆ WYPOWIEDZI I SWOBODA WYRAŻANIA SWOICH POGLĄDÓW JEST ZAGWARANTOWANA ART 54 KONSTYTUCJI RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.

zdzichu