AferyPrawa.com

Kraków, dnia 12 sierpnia 2010r.

Zbigniew Kękuś

Szanowny Pan

Krzysztof Kwiatkowski

Minister Sprawiedliwości

Al. Ujazdowskie 00-950 Warszawa

Dotyczy:

I. Wniosek – na podstawie art. art. 45.1, 63 Konstytucji RP – o objęcie przez Ministra Sprawiedliwości nadzorem sprawy rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny wniosku z dnia 30 czerwca 2010r. mego obrońcy adw. Małgorzaty Wassermann o:

1. wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia 18 grudnia 2007r., skazującym mnie z art. 226 § 1 kk i inne – sygn. akt II K 451/06,

2. uchylenie zaskarżonego wyroku, jak w p. I,1 i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Dębicy do ponownego rozpoznania.

II. Wniosek o spowodowanie przez Ministra Sprawiedliwości, aby wnioski adw. Małgorzaty Wassermann, jak w p.p. I, 1, I, 2 zostały rozpoznane przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny zgodnie z art. 45. 1 Konstytucji, tj. bez nieuzasadnionej zwłoki.

III. Wniosek o udzielenie przez Ministra Sprawiedliwości odpowiedzi na wnioski z niniejszego pisma zgodnie z art. 35 § 1 Ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks Postępowania Administracyjnego, tj. niezwłocznie, nie później niż w ciągu miesiąca od daty złożenia niniejszego pisma.

IV. Zawiadomienie, że jeśli Minister Sprawiedliwości nie dopełni ustawowego obowiązku udzielenia odpowiedzi na wnioski z niniejszego pisma w terminie przewidzianym przepisami art. 35 § 1 Ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks Postępowania Administracyjnego, złożę zawiadomienie o popełnieniu przez Ministra przestępstwa z art. 231 § 1 kk.

„Nie pytam się, jakie są prawa, ale jacy są sędziowie.”

Charles Louis Montesquieu

Część I. Przepisy prawa

1. Artykuł 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej:
   „Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.”
2. Art. 63 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej:
   „Każdy ma prawo składać petycje, wnioski i skargi w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą do organów władzy publicznej oraz do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej. Tryb rozpatrywania petycji, wniosków i skarg określa ustawa.”
3. Ustawa Kodeks postępowania administracyjnego, z dnia 14 czerwca 1960r. art. 35:
   § 1: „Organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki.”
   § 2: „Niezwłocznie powinny być załatwiane sprawy, które mogą być rozpatrzone w oparciu o dowody przedstawione przez stronę łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania lub w oparciu o fakty i dowody powszechnie znane albo znane z urzędu organowi, przed którym toczy się postępowanie, bądź możliwe do ustalenia na podstawie danych, którym rozporządza ten organ.”
   § 3: „Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej – nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, zaś w postępowaniu odwoławczym – w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania.”

Część II. Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2007r. sędzia Sądu Rejonowego w Dębicy Wydział II Karny Tomasz Kuczma skazał mnie z art. 226 § 1 kk i inne – sygn. akt IIK 451/06.

W dniu 2 lipca 2010r. mój od czerwca 2010r. obrońca, adw. Małgorzata Wassermann nadała przesyłką listową priorytetową pismo zawierające wniosek do Sądu Okręgowego w Rzeszowie Wydział II Karny o wznowienie postępowania prowadzonego od 4 listopada 2006r. przez Sąd Rejonowy w Dębicy do sygn. akt II K 451/06 i zakończonego w.w. wyrokiem z dnia 18 grudnia 2007r.

Oto treść pisma adw. M. Wassermann z dnia 30.06.2010r:
KANCELARIA ADWOKACKA ADWOKAT MAŁGORZATA WASSERMANN /adres– ZKE/ Kraków, dnia 30 czerwca 2010 roku SĄD OKRĘGOWY W RZESZOWIE WYDZIAŁ II KARNY /adres – ZKE/ Adwokat Małgorzaty Wassermann obrońcy skazanego Zbigniewa Kękusia oskarżonego o przestępstwa z art. 226 § 1 kk i inne WNIOSEK o wznowienie postępowania karnego zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia 18 grudnia 2007 r., sygn. akt II K 451/06

Na podstawie art. 540 § 2 w zw. z art. 542 § 1 i art. 544 § 1 kpk wnoszę o:

2) wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Dębicy z w sprawie Zbigniewa Kękusia, skazanego z art. 226 § 1 kk i in.,

3) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Dębicy do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2006 roku Prokuratura Rejonowa Kraków Śródmieście-Wschód sporządziła i wniosła do Sądu akt oskarżenia (sygn. akt 1 Ds. 39/06/S), przeciwko Zbigniewowi Kękusiowi oskarżając go z art. 226 § 1 kk i art. 212 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk. Zgodnie ze stawianymi zarzutami oskarżony miał dopuścić się przestępstw w ten sposób, że w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, za pośrednictwem portalu internetowego Zarządu Głównego Stowarzyszenia Obrony Praw Ojca i założonej przez siebie strony internetowej znieważył kilku funkcjonariuszy publicznych. Postanowieniem z dnia 30 listopada 2006 roku (sygn. akt II K 451/06), Sąd Rejonowy w Dębicy zwrócił sprawę Prokuraturze, żądając przede wszystkim wyjaśnienia jednoznacznie, kto zamieszczał na stronach internetowych wskazane w akcie oskarżenia obraźliwe teksty. Sąd Okręgowy w Rzeszowie uchylił jednak powyższe postanowienie w dniu 5 stycznia 2007 roku (sygn. akt II Kz 675/06).

W dniu 18 grudnia 2007 roku Zbigniew Kękuś został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Dębicy (II K 451/06), który się uprawomocnił wobec niezłożenia w prawem przewidzianym terminie zwykłych środków odwoławczych (apelacji). Zbigniew Kękuś złożył bowiem spóźniony wniosek o uzasadnienie wyroku, jednakże Sąd negatywnie rozpoznał jego kolejny wniosek o przywrócenie tegoż terminu. Postanowienie w tej kwestii utrzymał ostatecznie w mocy Sąd Okręgowy w Rzeszowie postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2008 roku.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do istoty sprawy a mianowicie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 października 2006 roku – sygn. akt P 3/06, którym to wyrokiem Trybunał uznał że:

Art. 226 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.) w zakresie, w jakim penalizuje znieważenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej dokonane niepublicznie lub dokonane publicznie, lecz nie podczas pełnienia czynności służbowych, jest niezgodny z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W uzasadnieniu Trybunał wskazał ponadto, że od momentu wejścia w życie jego wyroku, niedopuszczalne jest ściganie za znieważenie funkcjonariusza publicznego, które nie jest dokonane w związku i podczas pełnienia przez niego czynności służbowych. Efektem tego wyroku była nowelizacja art. 226 § 1 kk, która weszła w życie z dniem 24 lipca 2008 roku – zastąpienie spójnika „lub” spójnikiem „i”. Zatem obecnie, aby sprawca poniósł odpowiedzialność karną, wymagane jest kumulatywne spełnienie znamion.

Zbigniew Kękuś został oskarżony i skazany m.in. właśnie za znieważenie funkcjonariuszy publicznych, jednakże w znamionach jego czynu zabrakło tego drugiego elementu, tj. znieważenia podczas wykonywania czynności służbowych. Aby spełnione zostało to znamię musi istnieć zbieżność czasowa i miejscowa zachowania sprawcy i wykonywania obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego (por. Kodeks karny, część szczególna. Komentarz pod red. Andrzeja Zolla, str. 894). Nawet przy przyjęciu, czemu skazany stanowczo przeczy, iż to on umieszczał na stronie internetowej obraźliwe teksty dotyczące funkcjonariuszy publicznych, oczywistym jest iż nie istniała zbieżność czasowa i miejscowa tego zachowania i wykonywaniem obowiązków służbowych przez funkcjonariuszy. Zatem nie ulega wątpliwości, iż przyjęcie spełnienia tego znamienia byłoby nieprawidłowe. Wobec powyższego należy uznać, iż ściganie Zbigniewa Kękusia z oskarżenia publicznego w zakresie art. 226 § 1 kk było w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego niedopuszczalne. Sąd Rejonowy w Dębicy nie miał podstaw do uznania, iż Zbigniew Kękuś dopuścił się zachowania wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 226 § 1 kk. Należy mieć na uwadze, iż art. 190 ust. 1 Konstytucji RP stanowi, iż orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Oznacza to przede wszystkim, że orzeczenia Trybunału, w tym te, które stwierdzają niezgodność z Konstytucją konkretnego przepisu aktu normatywnego, skutkują trwałym wyeliminowaniem zakwestionowanego przepisu z obowiązującego w Rzeczypospolitej Polsce systemu prawnego. Zatem Sąd Rejonowy w Dębicy rozpoznając sprawę Zbigniewa Kękusia już po wejściu w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, powinien był wyeliminować przepis art. 226 § 1 kk z przyjętej kwalifikacji prawnej jego czynów. Nie czyniąc tego niewątpliwie rażąco naruszył prawo materialne.

Według przyjętej przez Sąd Rejonowy w Dębicy kwalifikacji prawnej, zachowanie Zbigniewa Kękusia zrealizowało również znamiona innego czynu zabronionego, a mianowicie przestępstwa z art. 212 kk. Zgodnie z dyrektywą wymiaru kary z art. 11 § 3 kk Sąd wymierzył karę na podstawie wyżej wskazanego przepisu. Należy jednak mieć na względzie, iż skazując za przestępstwo w przypadku zbiegu przestępstw, Sądy stwierdzają większą szkodliwość społeczną czynu i jego karygodność, co oczywiście wpływa na sądowy wymiar kary. Podkreśla to również sam ustawodawca, który w przypadku właściwego zbiegu przepisów ustawy nakazuje wymierzać karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą. na podstawie którego wymierzono karę.

Należy również zaznaczyć, iż Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 8 lipca 2009 roku o sygn. II KO 45/2009 wypowiedział się w sprawie podobnej do przedmiotowej. W uzasadnieniu wskazał, iż jeżeli zmiana przepisu stanowiącego podstawę odpowiedzialności karnej nastąpiła w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, uznającego przepis w pierwotnym brzmieniu za niezgodny z Konstytucją RP, a przepis w nowym brzmieniu jest korzystny dla prawomocnie skazanego (warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie) - to istnieje określona w art. 540 § 2 k.p.k. podstawa do wznowienia postępowania. Jest oczywiste, że postępowanie ulega wznowieniu w takim zakresie, w jakim zmiana stanu prawnego ma znaczenie dla przyszłego orzeczenia. W niniejszej sprawie przepis art. 226 § 1 k.k. zastosowany został w zbiegu właściwym z przepisem art. 212 § 2 kk dla wyczerpania prawnej oceny czynu przypisanego skazanemu w pkt II wyroku Sądu pierwszej instancji, a zatem wznowić należało postępowanie i uchylić wydane uprzednio wyroki w tej tylko części.

Wobec powyższych okoliczności oraz potrzeby określenia na nowo kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, a co za tym idzie również wymierzenia kary, niniejszy wniosek o wznowienie postępowania należy uznać za zasadny. adw. Małgorzata Wassermann

Wskazać należy, że – jak podała adw. Małgorzata Wassermann - w dniu 8 lipca 2009r. Sąd Najwyższy wydał wyrok /sygn. akt II KO 45/09/ o wznowieniu postępowania w sprawie Andrzeja Leppera skazanego wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2005r. Sądu Okręgowego w Warszawie z tych samych artykułów, z których mnie wyrokiem z dnia 18.12.2007r. skazał sędzia Sądu Rejonowego w Dębicy Tomasz Kuczma.

Oto – podana do publicznej wiadomości przez media - treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2009r.:

„Wyrok z dnia 8 lipca 2009 r. Sąd Najwyższy II KO 45/09 Skład orzekający Przewodniczący: Sędzia SN Andrzej Siuchniński Sędziowie SN: Przemysław Kalinowski, Józef Skwierawski (spr.).
Sentencja
Sąd Najwyższy w sprawie A. L., skazanego za przestępstwa określone w art. 212 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k., po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 8 lipca 2009 r. wniosku o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 9 sierpnia 2005 r., utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 8 maja 2006 r.:
1) wznawia postępowanie w sprawie Sądu Okręgowego, w części dotyczącej popełnienia przez A. L. przestępstwa określonego w art. 212 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt II wyroku tego Sądu),
2) uchyla wyrok tego Sądu w tej części oraz wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 8 maja 2006., w części utrzymującej w mocy pkt II wyroku Sądu Okręgowego - i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Uzasadnienie faktyczne
Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 9 sierpnia 2005 r. A. L. uznany został za winnego m.in. tego, że "w dniu 23 listopada 2001 r. w O., w siedzibie rozgłośni (...) znieważył funkcjonariusza publicznego - Ministra Spraw Zagranicznych W. C. w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, używając w stosunku do jego osoby słów powszechnie uważanych za obelżywe, co mogło go poniżyć w opinii publicznej, to jest o czyn z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k." (pkt II wyroku). Na podstawie art. 212 § 2 k.k. Sąd wymierzył za ten czyn karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie - po objęciu jej karą łączną - warunkowo zawiesił na okres pięciu lat.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 8 maja 2006 r. utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego.
We wniosku o wznowienie zakończonego prawomocnie postępowania wskazano art. 540 § 2 k.p.k. jako podstawę wniosku, skoro zapadłe w tej sprawie wyroki wydane zostały "w oparciu o przepis prawny (art. 226 § 1 k.k.), który uległ zmianie w wyniku wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 października 2006 r. (P 3/06)" - na podstawie ustawy z dnia 9 maja 2008 r. (Dz. U. Nr 122, poz. 782). Skarżący wniósł o wznowienie postępowania, uchylenie obu zapadłych w tej sprawie wyroków i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.
Prokurator Prokuratury Krajowej w stanowisku przedłożonym na piśmie wniósł o uwzględnienie wniosku "w zakresie czynu z art. 226 § 1 k.k., przypisanego skazanemu w pkt II wyroku Sądu Okręgowego".
Uzasadnienie prawne
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W czasie czynu i w czasie orzekania w niniejszej sprawie przepis art. 226 § 1 k.k. obwiązywał w brzmieniu pozwalającym na ustalenie realizacji jego znamion, jeżeli sprawca dopuścił się zniewagi "podczas lub w związku" z pełnieniem obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego. Wyrokiem z dnia 11 października 2006 r. (P 3/06) Trybunał Konstytucyjny uznał ten przepis za niezgodny z art. 54 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zakresie, "w jakim penalizuje znieważenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej dokonane niepublicznie lub dokonane publicznie, lecz nie podczas pełnienia czynności służbowych". W konsekwencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego, na podstawie art. 1 ustawy z dnia 9 maja 2008 r. (Dz. U. Nr 122, poz. 782) zmienione zostało - z dniem 25 lipca 2008 r. - brzmienie art. 226 § 1 k.k. Przepis ten stanowi obecnie podstawę odpowiedzialności jedynie w wypadku uczynienia zniewagi "podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych".
Jeżeli zmiana przepisu stanowiącego podstawę odpowiedzialności karnej nastąpiła w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, uznającego przepis w pierwotnym brzmieniu za niezgodny z Konstytucją RP, a przepis w nowym brzmieniu jest korzystny dla prawomocnie skazanego (warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie) - to istnieje określona w art. 540 § 2 k.p.k. podstawa do wznowienia postępowania. Jest oczywiste, że postępowanie ulega wznowieniu w takim zakresie, w jakim zmiana stanu prawnego ma znaczenie dla przyszłego orzeczenia. W niniejszej sprawie przepis art. 226 § 1 k.k. zastosowany został w zbiegu właściwym z przepisem art. 212 § 2 k.k. dla wyczerpania prawnej oceny czynu przypisanego skazanemu w pkt II wyroku Sądu pierwszej instancji, a zatem wznowić należało postępowanie i uchylić wydane uprzednio wyroki w tej tylko części.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji wyroku.

Wskazać należy, że Andrzej Lepper skazany został z art. 226 § 1 kk i inne – sprawę przypomniały media w maju 2010r. w związku z nieskutecznym działaniem PKW na rzecz pozbawienia A. Leppera możności kandydowania na Prezydenta RP /Uchwała PKW z dnia 10 maja 2010r./ - z wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2005r., tj. wydanym 14 miesięcy przed wydaniem w dniu 11.10.2006r. /Dz. U. z dnia 19.10.2006r., Nr 190, poz. 1409/ przez Trybunał Konstytucyjny wyroku czyniącego niedopuszczalne ściganie z art. 226 § 1 kk, w zakresie, w jakim ten penalizował znieważenie funkcjonariusza publicznego w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, a nie podczas pełnienia obowiązków służbowych.
W moim przypadku sędzia Sądu Rejonowego w Dębicy Tomasz Kuczma skazał mnie z art. 226 § 1 kk i inne, tj. za znieważenie funkcjonariuszy publicznych w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, wyrokiem wydanym w dniu 18 grudnia 2007r., tj. 14 miesięcy … po opublikowaniu w Dzienniku Ustaw z dnia 19.10.2006r. w.w. wyroku TK z dnia 11.10.2006r.

Wskazać także należy, że do wydania w dniu 18.12.2007r. przez Sąd Rejonowy w Dębicy skazującego mnie z art. 226 § 1 kk i inne wyroku oczywiście i rażąco naruszającego prawo materialne, tj. sprzecznego z wyrokiem TK z dnia 11.10.2006r. dopuścił Minister Sprawiedliwości w rządzie Donalda Tuska Zbigniew Ćwiąkalski, który pismem z dnia 5 grudnia 2007r. odrzucił mój wniosek z dnia 15 września 2007r. do Ministra Sprawiedliwości o objęcie nadzorem sprawy karnej prowadzonej przeciwko mnie przez Sąd Rejonowy w Dębicy od dnia 4 listopada 2006r. z art. 226 § 1 kk i inne.

Oto treść odpowiedzi Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 grudnia 2007r. na mój wniosek z dnia 15.09.2007r. o objęcie nadzorem sprawy karnej przeciwko mnie prowadzonej z art. 226 § 1 kk i inne:

„W nawiązaniu do pism z dnia15 i 17 września 2007r. (zawierających identyczną treść), dotyczących sprawy II K 451/06 Sądu Rejonowego w Dębicy przekazanych do załatwienia Departamentowi Sądów Powszechnych Ministerstwa Sprawiedliwości, uprzejmie wyjaśniam, co następuje: (…) Z dokonanych ustaleń wynika, że akta wymienionej na wstępie sprawy wpłynęły do Sądu Rejonowego w Dębicy w dniu 14 listopada 2006r. bez zbędnej zwłoki skierowano sprawę na posiedzenie, na którym w dniu 30 listopada 2006r. zapadło postanowienie o zwrocie akt prokuratorowi /Radosławie Ridan – ZKE/ celem uzupełnienia postępowania przygotowawczego. W dniu 5 stycznia 2007r. Sąd Okręgowy w Rzeszowie /w składzie SSO Jarosław Szaro, SSO Mariusz Sztorc, SSR del. do SO Andrzej Borek (spraw.) oraz prokurator Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie – Renata Stopińska-Witkowska – ZKE/ uwzględniając zażalenie prokuratora uchylił powyższe postanowienie, po czym po zwrocie akt do Sądu Rejonowego w Dębicy wyznaczono pierwszy termin rozprawy na dzień 27 marca 2007r., w którym to dniu na podstawie art. 377 § 3 Kodeksu postępowania karnego rozpoczął się przewód sądowy pod nieobecność prawidłowo zawiadomionego oskarżonego. Rozprawę kontynuowano w dniach 7 i 28 maja, 17 lipca, 23 sierpnia i 27 września 2007r. następnie zwrócono się do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa o przesłuchanie jednego ze świadków /Prezesa ZG SOPO, Krzysztofa Łapaj – ZKE/ w drodze pomocy sądowej. Do dnia 20 listopada 2007r., na który to dzień wyznaczono kolejny termin rozprawy do Sądu Rejonowego w Dębicy nie dotarł jeszcze protokół przesłuchania świadka i dlatego też rozprawę odrodzono do dnia 18 grudnia 2007r. (…)
W świetle powyższych ustaleń tok postępowania sądowego w przedmiotowej sprawie nie nasuwa żadnych zastrzeżeń, a zatem w sprawie tej brak jest podstaw do podejmowania działań nadzorczych przez Ministerstwo Sprawiedliwości. Zastępca Dyrektora Departamentu Sądów Powszechnych sędzia Zygmunt Długogórski”
Dowód: Ministerstwo Sprawiedliwości Rzeczypospolitej Polskiej, Departament Sądów

Powszechnych, sygn. akt DSP-I-051-527/2007, pismo z dnia 5 grudnia 2007r. Zastępcy Dyrektora Departamentu Sądów Powszechnych, sędziego Z. Długogórskiego

Minister Zbigniew Ćwiąkalski uznał w dniu 5 grudnia 2007r., że prowadzenie sprawy przeciwko mnie w sprzeczności z wyrokiem TK wydanym 14 miesięcy wcześniej nie wymaga jego interwencji.

Dwa tygodnie później, tj. w dniu 18 grudnia 2007r. SSR Tomasz Kuczma wydał zatem za wiedzą i przyzwoleniem Ministra skazujący mnie z art. 226 § 1 kk i inne wyrok, którym oczywiście i rażąco naruszył prawo materialne.

Fakt, że skazujący mnie z art. 226 § 1 kk i inne wyrok SSR T. Kuczma z dnia 18.12.2007r. oczywiście i rażąco narusza prawo materialne poświadczył zastępca prokuratora generalnego Andrzej Pogorzelski w odpowiedzi z dnia 9 października 2009r. na złożoną w dniu 3 września 2009r. na moją prośbę przez ŚP. Posła Zbigniewa Wassermanna interpelację do Ministra Sprawiedliwości w sprawie tego wyroku.

A. Pogorzelski potwierdził wielokrotnie w odpowiedzi na interpelację Posła Zbigniewa Wassermanna, słuszność stanowisko Posła, tj. że skazujący mnie wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa materialnego – patrz: strony internetowe Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, nr interpelacji 11505.

1. „Ustosunkowując się do tej /Posła Z. Wassermanna – ZKE/ argumentacji, a także do pytań zawartych w interpelacji, zauważyć należy, że zarzut wydania wyroku Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia 18 grudnia 2007r., sygn. akt II K 451/06, z rażącym naruszeniem art. 226 § 1 K.k. jest jak najbardziej trafny”.
2. „W tej sytuacji po wejściu w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, ponieważ w omawianej sprawie znieważenie funkcjonariuszy publicznych przez oskarżonego nie było dokonane podczas wykonywania przez nich czynności służbowych, prokurator popierający przed sądem wniesiony w dniu 12 czerwca 2006r. akt oskarżenia powinien był złożyć na rozprawie wniosek o modyfikację kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu poprzez wyeliminowanie z niej art. 226 § 1 K.k., czego jednak nie uczynił.”
3. „Także Sąd Rejonowy w Dębicy, rozpoznając sprawę pana Z.k. już po wejściu w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, powinien był wyeliminować przepis art. 226 § 1 K.k. z przyjętej kwalifikacji jego czynów.”
4. „Nie ulega zatem wątpliwości, że wyrok Sądu Rejonowego w Dębicy przypisujący oskarżonemu popełnienie przestępstw przy zastosowaniu kumulatywnej kwalifikacji prawnej z art. 226 § 1 K.k. i art. 212 § 2 K.k. naruszał rażąco prawo materialne.”
5. „W niniejszej sprawie bezsporne jest, że doszło do innego rażącego naruszenia prawa materialnego (…).”

Dowód: Odpowiedź z dnia 9.10.2010r. zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja Pogorzelskiego dla Marszałka Sejmu na interpelację Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Zbigniewa Wassermanna z dnia 3.09.2009r. /sygnatura: PR V 861 – 1995/08 BM -1-0700-477/09/ w sprawie wyroku Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia 18.12.2007r. /sygn. akt II K 451/06/ - patrz: internetowe strony Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, interpelacja nr 11505

Wskazać także należy, że do wydania w dniu 18 grudnia 2007r. skazującego mnie z art. 226 § 1 kk i inne wyroku Sądu Rejonowego w Dębicy dopuścił Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie: SSO Jarosław Szaro /przewodniczący/, SSO Mariusz Sztorc, SSR del. do SO Andrzej Borek (spraw.), prokurator Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie – Renata Stopińska-Witkowska

Sąd Okręgowy w Rzeszowie w składzie, jak wyżej wydał w dniu 5 stycznia 2008r. na podstawie art. 345 § 1 kpk postanowienie o uchyleniu postanowienia z dnia 30.11.2006r. sędziego Tomasza Kuczma o zwróceniu sprawy przeciwko mnie prokuratorowi Prokuratury Rejonowej Kraków Śródmieście Wschód Radosławie Ridan w celu – cytat:

„usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego polegających na:
– braku ustaleń dotyczących danych osoby, która zamieszczała na stronach internetowych wskazane w akcie oskarżenia pisma i czasu trwania publikacji tych pism

- braku zawiadomienia wszystkich pokrzywdzonych w sprawie

- nieczytelności dokumentów dołączonych do akt sprawy”

Dowód: Sąd Rejonowy w Dębicy Wydział II Karny, sygn. akt II K 451/06, Postanowienie z 30 listopada 2006r.

W uzasadnieniu do postanowienia z dnia 5 stycznia 2007r. Sąd Okręgowy Wydział II Karny w Rzeszowie pod przewodnictwem SSO Jarosława Szaro podał:
„Sąd Okręgowy w Rzeszowie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Jarosław Szaro

Sędziowie: SSO Mariusz Sztorc SSR del. do SO Andrzej Borek (spraw.)

Protokolant /imię, nazwisko protokolanta – ZKE/ przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie – Renaty Stopińskiej-Witkowskiej po rozpoznaniu na posiedzeniu sprawy Zbigniewa Kękusia oskarżonego o czyny z art. 226 § 1 kk i in. kk na skutek zażalenia prokuratora Prokuratury Rejonowej w Krakowie Śródmieście Wschód na postanowienie Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia 30 listopada 2006r. – sygn. akt II K 451/06 w przedmiocie zwrotu sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych barków postępowania przygotowawczego na podstawie art. 437 § 1 kpk postanawia uchylić zaskarżone postanowienie. Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 30 listopada 2006r. sygn. akt II K 451/06, Sąd Rejonowy w Dębicy zwrócił sprawę przeciwko oskarżonemu Zbigniewowi Kękusiowi prokuratorowi Prokuratury Rejonowej w Krakowie Śródmieściu Wschód w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego polegających na:

„– braku ustaleń dotyczących danych osoby, która zamieszczała na stronach internetowych wskazane w akcie oskarżenia pisma i czasu trwania publikacji tych pism

- braku zawiadomienia wszystkich pokrzywdzonych w sprawie

- nieczytelności dokumentów dołączonych do akt sprawy”

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył oskarżyciel publiczny /prokurator Radosława Ridan – ZKE/ zarzucając obrazę przepisu art. 345 § 1 kpk polegającą na błędnym uznaniu, że postępowanie przygotowawcze dotknięte jest istotnymi brakami, których usunięcie powodowałoby znaczne trudności w toku postępowania przed Sądem I instancji.

Wskazując na powyższe, wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Dębicy celem dalszego prowadzenia i jego merytorycznego zakończenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie oskarżyciela publicznego jest zasadne.

W szczególności Sąd Rejonowy już na wstępie przyjął błędne założenie, jakoby oskarżyciel nie wskazał danych osoby, która zamieszczała na stronach internetowych wskazane w akcie oskarżenia pisma.

Rzecz bowiem w tym, iż akt oskarżenia został wniesiony przeciwko Zbigniewowi Kękusiowi, który, w ocenie wnoszącego wyżej wymienioną decyzje procesową, jest osobą mającą takie pisma właśnie umieszczać. Przy tym prokurator stosownie do art. 297 §1pkt 5 zabezpieczył i w niezbędnym zakresie utrwalił dowody, które na chwilę obecną nie mogą w żaden sposób jego oceny kategorycznie odrzucać, a samoistną przesłanką zwrotu sprawy prokuratorowi nie może być obecnie kwestia objęcia ściganiem innej osoby, niż osoba przez niego wskazana jako oskarżona.

Pamiętać należy, iż przy orzekani u Sąd każdorazowo dokonuje swobodnej ceny dowodów, która zobowiązuje go m.in. do uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, a więc wyciągania właściwych wniosków z ujawnionego materiału dowodowego. Rzeczą Sądu, który jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego postanowienia nie ma wątpliwości, iż treść składanych przez oskarżonego dokumentów i treści ujawnionych na stronach internetowych są z sobą zbieżne, będzie więc ocenić, czy przedstawiony materiał dowodowy może przekonywać, iż Zbigniew Kękuś jest osobą, która pisma wskazane w akcie oskarżenia na stronach internetowych umieszczała. I wcale nie wydaje się, aby poza dokonaniem oceny dowodów stosownie do art. 7 kpk, na chwilę obecną istniała potrzeba ustalania numerów IP komputerów, w których dokonywano zmian na stronach internetowych, czy też osób związanych ze stroną internetową Zarządu Głównego Stowarzyszenia Obrony Praw Ojca, celem ustalenia, kto faktycznie dokonywał umieszczania na stronach internetowych przesyłanych tam dokumentów.

Tym bardziej, że zarówno komputer, jak i dostęp do internetu nie jest obecnie niczym szczególnym i zarezerwowanym jedynie dla wąskiej grupy osób. To zaś przekonuje, iż wszelkie danej ujawnione następnie na stronie internetowej www.zkekus.w.interia.pl mogły być umieszczane z dowolnego komputera pozostającego w dowolnym miejscu, co przekonuje, iż wcale nie musiał to być komputer osoby oskarżonej.

Oczywiście, jeśli jednak Sąd nadal utrzymywać będzie, że pewien materiał dowodowy wymaga uzupełnienia, to przecież bez potrzeby powoływania biegłych, czy dopuszczania innych specjalistycznych dowodów może pisemnie zwrócić się do operatora administrującego portalem interia o przekazanie danych osoby, która w/w adres zarejestrowała, a następnie opłacała. Zasadą jest bowiem, iż domeny takie są płatne.

Sąd będzie mógł również sam zwrócić się do wskazanej wcześniej organizacji i wysłuchania osób, które miały bezpośredni związek z jej domeną internetową. Pamiętać jednak wcześniej Sąd musi, iż z załączonych do akt sprawy dokumentów przedrukowanych ze stron internetowych www.zkekus.w.interia.pl oraz www.zgsopo.webpark.pl, jasno wynika, iż osoba je sporządzająca chciała, aby te tam umieszczone zostały.

Powyższe czynności, jeśli Sąd orzekający będzie chciał je wykonać niewątpliwie nie powodowałyby znacznych trudności, a tę okoliczność odnieść należy także do wskazanego przez Sąd Rejonowy uchybienia polegającego na nieczytelności dołączonych do akt dokumentów.

W tym ostatnim zakresie należy jednak zauważyć, iż wszystkie one mają zalegać w aktach XI CR 603/04 (Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XI Rodzinny) i chociaż niewątpliwie niektóre z tych odpisów są nieczytelne, to nie spowoduje znacznej trudności dla Sądu, jeśli sam zwróci się o te akta celem zapoznania się z treścią tych stron, które są nieczytelne. Zauważyć zresztą należy, iż Sąd Rejonowy nie wskazał, aby nieczytelność dokumentów, w tym protokołów rozpraw, dotyczyła tych fragmentów, które następnie miały być ujawnione przez oskarżonego, mimo iż rozprawa toczyła się z wyłączeniem jawności.

Wracając zaś raz jeszcze na chwilę do wcześniej nakreślonych rozważań, zauważyć należy, iż zasadnie prokurator zwraca uwagę, że w stopkach wydrukowanych dokumentów wskazana jest data umieszczenia danego dokumentu na stronie internetowej, a czasokres działań podejmowanych przez oskarżonego ujawniony w akcie oskarżenia jest okresem, w którym takie dokumenty na tych stronach pozostawały.

W końcu Sąd Rejonowy, jak trafnie przekonuje skarżący konwalidował uchybienie prowadzonego śledztwa i zawiadomił instytucję Rzecznika Praw Obywatelskich o prowadzonym postępowaniu. Niewątpliwie więc, w razie przystąpienia do sprawy w/w/ będzie mogła działać i wykonywać swoje uprawnienia.

W związku z powyższym, wobec uchybienia przepisowi art. 345 § 1 kpk, zaskarżone postanowienie uchylono, a sprawa winna być skierowana na rozprawę przed wyznaczonym Sądem Rejonowym. Pieczęć okrągła Sąd Okręgowy w Rzeszowie 2, Za zgodność z oryginałem Sekretarz, podpis nieczytelny.

Pouczenie: na powyższe postanowienie zażalenie nie przysługuje.

Dowód: Sąd Okręgowy w Rzeszowie, Wydział II Karny, sygn. akt II Kz 675/06, postanowienie z dnia 5 stycznia 2007r.

Pragnę nadmienić, że przewodniczący składu sędziowskiego, który postanowieniem z dnia 5.01.2007r. zezwolił na ściganie mnie w sprzeczności z wyrokiem TK z dnia 11.10.2006r. /Dz. U. z dnia 19.10.2006r., Nr 190, poz. 1409/ z artykułu 226 § 1 kk za znieważenie funkcjonariuszy publicznych w związku z pełnieniem obowiązków służbowych SSO Jarosław Szaro jest … przewodniczącym Wydziału II Karnego Sądu Okręgowego w Rzeszowie.

Część III. Wnioski

Skoro do wydania w dniu 18 grudnia 2007r. przez sędziego Sądu Rejonowego w Dębicy Wydział II Karny Tomasza Kuczmę wyroku oczywiście i rażąco naruszającego prawo materialne, tj. skazującego mnie w sprzeczności z wyrokiem TK z dnia 11.10.2006r. z art. 226 § 1 kk i inne dopuścili:

a. minister sprawiedliwości w rządzie Donalda Tuska Zbigniew Ćwiąkalski,

b. przewodniczący Wydziału II Karnego Sądu Okręgowego w Rzeszowie SSO Jarosław Szaro,

a w.w. wyrokiem uczyniło mnie przestępcą piętnaścioro sędziów Sądu Okręgowego w Krakowie i Sądu Apelacyjnego w Krakowie, w tym byli prezesi tych Sądów SSO Maja Rymar i SSA Włodzimierz Baran oraz skoro od niespełna trzech lat wyrok ten nie został wzruszony mimo licznych z mej strony składanych w tej sprawie wniosków do Sądu Okręgowego w Rzeszowie, Ministerstwa Sprawiedliwości oraz Prokuratora Generalnego, domniemywać należy, że winny wydania niekonstytucyjnego w sprawie przeciwko mnie wyroku Wydział II Sądu Okręgowego w Rzeszowie zwlekał będzie z wydaniem postanowienia o wznowieniu postępowania przeciwko mnie, jak we wniosku adw. Małgorzaty Wassermann z dnia 30.06.2010r.

Tym bardziej, że przewodniczący Wydziału II Karnego Sądu Okręgowego w Rzeszowie SSO Jarosław Szaro będzie sędzią – poniekąd - we własnej sprawie.

Pragnę poinformować, że jestem w posiadaniu mnóstwa pism z Ministerstwa Sprawiedliwości, którymi zatrudnieni w nim funkcjonariusze – sędziowie – informują mnie od kilku lat, że Minister Sprawiedliwości jest uprawniony do sprawowania administracyjnego nadzoru nad postępowaniami prowadzonymi przez sądy, w tym posiada uprawnienia do podjęcia działań, by te nie zwlekały z rozpoznawaniem zgłoszonych im spraw.

Ufam, że skoro były Minister Sprawiedliwości w rządzie Donalda Tuska Zbigniew Ćwiąkalski odrzuciwszy w dniu 5 grudnia 2007r. mój wniosek o objęcie nadzorem sprawy karnej prowadzonej przeciwko mnie z art. 226 § 1 kk i inne, dopuścił do wydania w dniu 18 grudnia 2007r. skazującego mnie wyroku, który nawet w opinii zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja Pogorzelskiego oczywiście i rażąco narusza prawo materialne /patrz: s. 5 niniejszego pisma/, obecny Minister Sprawiedliwości w rządzie Donalda Tuska Krzysztof Kwiatkowski udzieli mi pomocy i spowoduje niezwłoczne wzruszenie tego wyroku.

Co wobec wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2009 r. /sygn. akt: II KO 45/09/ jest nieuchronne mimo ogromnego dotychczas oporu dla jego wzruszenia ze strony całkiem sporej grupy funkcjonariuszy publicznych, którzy uczynili mnie przestępcą oraz ich sprzymierzeńców.

Od momentu, gdy Bronisław Komorowski jeszcze jako prezydent elekt udzielił wywiadu „Gazecie Wyborczej”, w którym potwierdził jego zamiar usunięcia krzyż sprzed Pałacu Prezydenckiego umieszczony tam ku czci ofiar katastrofy pod Smoleńskiem w dniu 10.04.2010r., jesteśmy świadkami prowadzonej szczególnie przez „Gazetę Wyborczą” batalii na rzecz uczynienia Polski państwem świeckim.

Premier Donald Tusk zapowiedział nawet – jak podała „Gazeta Wyborcza” w wydaniu z dnia 4 sierpnia 2010r. - przeprowadzenie … akcji porządkowej w celu usunięcia krzyża.

Uprzejmie proszę, by Minister Sprawiedliwości w rządzie Donalda Tuska dowiódł, że rząd Rzeczypospolitej Polskiej nie ustaje w wysiłkach na rzecz czynienia Polski nie tylko państwem świeckim, ale także państwem prawa.

Ja, ofiara bezprawia i patologii okazanych moim małoletnim dzieciom, w tym choremu nawet dziecku a potem mnie przez funkcjonariuszy publicznych uważam nawet, że uczynienie Polski państwem prawa otwierać powinno listę priorytetów władz Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym oraz w związku z ogromem problemów, dramatów, jakich doświadczam razem z moją rodziną z powodu trwania od niespełna trzech lat w statusie przestępcy nałożonym na mnie wyrokiem z dnia 18.12.2007r. przez sędziego Sądu Rejonowego w Dębicy Tomasza Kuczma, skazującym mnie z art. 226 § 1 kk i inne, tj. wydanym z oczywistym i rażącym naruszeniem prawa materialnego wnoszę jak na wstępie.

dr Zbigniew Kękuś
Ojciec Przestępca

uwagi i wnioski proszę wysyłać na adres: afery@poczta.fm - Polska
aferyprawa@gmail.com
Dziękujemy za przysłane teksty opinie i informacje.