opublikowano: 26-10-2010
Skazany za niewinność
Zbigniew Kękuś - pisma
o
wznowienie
postępowania dot.
subiektywnego
odczucia
pomówienia
przez
sędziów,
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania.
Kraków, dnia 12 sierpnia
2010r. Zbigniew
Kękuś Szanowny
Pan Krzysztof
Kwiatkowski Minister
Sprawiedliwości Al.
Ujazdowskie 00-950 Warszawa „Nie pytam się, jakie są prawa, ale jacy są sędziowie.” Charles Louis Montesquieu
Część II.
Uzasadnienie Wyrokiem z dnia 18
grudnia 2007r. sędzia Sądu Rejonowego w Dębicy Wydział II Karny Tomasz
Kuczma skazał mnie z art. 226 § 1 kk i inne – sygn. akt IIK 451/06. W dniu 2 lipca 2010r. mój
od czerwca 2010r. obrońca, adw. Małgorzata Wassermann nadała przesyłką
listową priorytetową pismo zawierające wniosek do Sądu Okręgowego w
Rzeszowie Wydział II Karny o wznowienie postępowania prowadzonego od 4
listopada 2006r. przez Sąd Rejonowy w Dębicy do sygn. akt II K 451/06 i zakończonego
w.w. wyrokiem z dnia 18 grudnia 2007r. Oto treść pisma adw. M. Wassermann z dnia
30.06.2010r: Na podstawie art. 540
§ 2 w zw. z art. 542 § 1 i art. 544 § 1 kpk
wnoszę o: 2)
wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Rejonowego w Dębicy z w sprawie Zbigniewa Kękusia, skazanego z art. 226
§ 1 kk i in., 3)
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w
Dębicy do ponownego
rozpoznania. UZASADNIENIE W dniu 13 czerwca 2006
roku Prokuratura Rejonowa Kraków Śródmieście-Wschód sporządziła i
wniosła do Sądu akt oskarżenia (sygn. akt 1 Ds. 39/06/S), przeciwko
Zbigniewowi Kękusiowi oskarżając go z art. 226 § 1 kk i art. 212 § 2
kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk. Zgodnie ze stawianymi
zarzutami oskarżony miał dopuścić się przestępstw w ten sposób, że
w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, za
pośrednictwem portalu internetowego Zarządu Głównego Stowarzyszenia
Obrony Praw Ojca i założonej przez siebie strony internetowej znieważył
kilku funkcjonariuszy publicznych. Postanowieniem z dnia 30 listopada 2006
roku (sygn. akt II K 451/06), Sąd Rejonowy w Dębicy zwrócił sprawę
Prokuraturze, żądając przede wszystkim wyjaśnienia jednoznacznie, kto
zamieszczał na stronach internetowych wskazane w akcie oskarżenia obraźliwe
teksty. Sąd Okręgowy w Rzeszowie uchylił jednak powyższe postanowienie
w dniu 5 stycznia 2007 roku (sygn. akt II Kz 675/06). W dniu 18 grudnia 2007
roku Zbigniew Kękuś został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Dębicy
(II K 451/06), który się uprawomocnił wobec niezłożenia w prawem
przewidzianym terminie zwykłych środków odwoławczych (apelacji).
Zbigniew Kękuś złożył bowiem spóźniony wniosek o uzasadnienie
wyroku, jednakże Sąd negatywnie rozpoznał jego kolejny wniosek o przywrócenie
tegoż terminu. Postanowienie w tej kwestii utrzymał ostatecznie w mocy Sąd
Okręgowy w Rzeszowie postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2008 roku. W pierwszej kolejności
należy odnieść się do istoty sprawy a mianowicie wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 11 października 2006 roku – sygn. akt P 3/06, którym
to wyrokiem Trybunał uznał że: Art.
226 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88,
poz. 553, ze zm.) w zakresie, w jakim penalizuje znieważenie
funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej dokonane
niepublicznie lub dokonane publicznie, lecz nie podczas pełnienia
czynności służbowych, jest niezgodny z art. 54 ust. 1 w
związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu Trybunał
wskazał ponadto, że od momentu wejścia w życie jego wyroku,
niedopuszczalne jest ściganie za znieważenie funkcjonariusza
publicznego, które nie jest dokonane w związku i
podczas pełnienia przez niego czynności służbowych. Efektem tego
wyroku była nowelizacja art. 226 § 1 kk, która weszła w życie z dniem
24 lipca 2008 roku – zastąpienie spójnika „lub” spójnikiem
„i”. Zatem obecnie, aby sprawca poniósł odpowiedzialność karną,
wymagane jest kumulatywne spełnienie znamion.
Zbigniew Kękuś został
oskarżony i skazany m.in. właśnie za znieważenie funkcjonariuszy
publicznych, jednakże w znamionach jego czynu zabrakło tego drugiego
elementu, tj. znieważenia podczas
wykonywania czynności służbowych. Aby spełnione zostało to znamię
musi istnieć zbieżność czasowa i miejscowa zachowania sprawcy i
wykonywania obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego (por.
Kodeks karny, część szczególna. Komentarz pod red. Andrzeja Zolla,
str. 894). Nawet przy przyjęciu, czemu skazany stanowczo przeczy,
iż to on umieszczał na stronie internetowej obraźliwe teksty dotyczące
funkcjonariuszy publicznych, oczywistym jest iż nie istniała zbieżność
czasowa i miejscowa tego zachowania i wykonywaniem obowiązków służbowych
przez funkcjonariuszy. Zatem nie ulega wątpliwości, iż przyjęcie spełnienia
tego znamienia byłoby nieprawidłowe. Wobec powyższego należy uznać, iż
ściganie Zbigniewa Kękusia z oskarżenia publicznego w zakresie art. 226
§ 1 kk było w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego
niedopuszczalne. Sąd Rejonowy w Dębicy nie miał podstaw do uznania, iż
Zbigniew Kękuś dopuścił się zachowania wyczerpującego znamiona
przestępstwa z art. 226 § 1 kk. Należy mieć na uwadze, iż art. 190
ust. 1 Konstytucji RP stanowi, iż orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Oznacza to przede
wszystkim, że orzeczenia Trybunału, w tym te, które stwierdzają
niezgodność z Konstytucją konkretnego przepisu aktu normatywnego,
skutkują trwałym wyeliminowaniem zakwestionowanego przepisu z obowiązującego
w Rzeczypospolitej Polsce systemu prawnego. Zatem Sąd Rejonowy w Dębicy
rozpoznając sprawę Zbigniewa Kękusia już po wejściu w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, powinien był
wyeliminować przepis art. 226 § 1 kk z przyjętej kwalifikacji prawnej
jego czynów. Nie czyniąc tego niewątpliwie rażąco naruszył prawo
materialne. Według przyjętej
przez Sąd Rejonowy w Dębicy kwalifikacji prawnej, zachowanie Zbigniewa Kękusia
zrealizowało również znamiona innego czynu zabronionego, a mianowicie
przestępstwa z art. 212 kk. Zgodnie z dyrektywą wymiaru kary z art. 11
§ 3 kk Sąd wymierzył karę na podstawie wyżej wskazanego przepisu.
Należy jednak mieć na względzie, iż skazując za przestępstwo w
przypadku zbiegu przestępstw, Sądy stwierdzają większą szkodliwość
społeczną czynu i jego karygodność, co oczywiście wpływa na sądowy
wymiar kary. Podkreśla to również sam ustawodawca, który w przypadku właściwego
zbiegu przepisów ustawy nakazuje wymierzać karę na podstawie przepisu
przewidującego karę najsurowszą. na podstawie którego wymierzono karę.
Należy również
zaznaczyć, iż Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 8 lipca 2009 roku o sygn.
II KO 45/2009 wypowiedział się w sprawie podobnej do przedmiotowej. W
uzasadnieniu wskazał, iż jeżeli
zmiana przepisu stanowiącego podstawę odpowiedzialności karnej nastąpiła
w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, uznającego
przepis w pierwotnym brzmieniu za niezgodny z Konstytucją RP, a przepis w
nowym brzmieniu jest korzystny dla prawomocnie skazanego (warunki te zostały
spełnione w niniejszej sprawie) - to istnieje określona w art. 540
§ 2 k.p.k. podstawa do wznowienia postępowania. Jest
oczywiste, że postępowanie ulega wznowieniu w takim zakresie, w jakim
zmiana stanu prawnego ma znaczenie dla przyszłego orzeczenia. W
niniejszej sprawie przepis art. 226 § 1 k.k. zastosowany został w zbiegu
właściwym z przepisem art. 212 § 2 kk dla wyczerpania prawnej oceny
czynu przypisanego skazanemu w pkt II wyroku Sądu pierwszej instancji, a
zatem wznowić należało postępowanie i uchylić wydane uprzednio wyroki
w tej tylko części. Wobec powyższych
okoliczności oraz potrzeby określenia na nowo kwalifikacji prawnej czynu
przypisanego oskarżonemu, a co za tym idzie również wymierzenia kary,
niniejszy wniosek o wznowienie postępowania należy uznać za zasadny.
adw. Małgorzata Wassermann Wskazać należy, że –
jak podała adw. Małgorzata Wassermann - w dniu 8 lipca 2009r. Sąd Najwyższy
wydał wyrok /sygn. akt II KO 45/09/ o wznowieniu postępowania w sprawie
Andrzeja Leppera skazanego wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2005r. Sądu Okręgowego
w Warszawie z tych samych artykułów, z których mnie wyrokiem z dnia
18.12.2007r. skazał sędzia Sądu Rejonowego w Dębicy Tomasz Kuczma. Oto – podana do
publicznej wiadomości przez media - treść
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2009r.: „Wyrok
z dnia 8 lipca 2009 r. Sąd Najwyższy II KO 45/09 Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia SN Andrzej Siuchniński Sędziowie SN: Przemysław
Kalinowski, Józef Skwierawski (spr.). Wskazać należy, że
Andrzej Lepper skazany został z art. 226 § 1 kk i inne – sprawę
przypomniały media w maju 2010r. w związku z nieskutecznym działaniem
PKW na rzecz pozbawienia A. Leppera możności kandydowania na Prezydenta
RP /Uchwała PKW z dnia 10 maja 2010r./ - z wyrokiem z dnia 9 sierpnia
2005r., tj. wydanym 14 miesięcy przed wydaniem w dniu 11.10.2006r. /Dz.
U. z dnia 19.10.2006r., Nr
190, poz. 1409/ przez Trybunał Konstytucyjny wyroku czyniącego
niedopuszczalne ściganie z art. 226 § 1 kk, w zakresie, w jakim ten
penalizował znieważenie funkcjonariusza publicznego w związku z pełnieniem
przez niego obowiązków służbowych, a nie podczas pełnienia obowiązków
służbowych. Wskazać także należy,
że do wydania w dniu 18.12.2007r. przez Sąd Rejonowy w Dębicy skazującego
mnie z art. 226 § 1 kk i inne wyroku oczywiście i rażąco naruszającego
prawo materialne, tj. sprzecznego z wyrokiem TK z dnia 11.10.2006r. dopuścił
Minister Sprawiedliwości w rządzie Donalda Tuska Zbigniew Ćwiąkalski,
który pismem z dnia 5 grudnia 2007r. odrzucił mój wniosek z dnia 15
września 2007r. do Ministra Sprawiedliwości o objęcie nadzorem sprawy
karnej prowadzonej przeciwko mnie przez Sąd Rejonowy w Dębicy od dnia 4
listopada 2006r. z art. 226 § 1 kk i inne. Oto treść odpowiedzi
Ministra Sprawiedliwości z
dnia 5 grudnia 2007r. na mój wniosek z dnia 15.09.2007r. o objęcie
nadzorem sprawy karnej przeciwko mnie prowadzonej z art. 226 § 1 kk i
inne: „W nawiązaniu do
pism z dnia15 i 17 września 2007r.
(zawierających identyczną treść), dotyczących sprawy II K 451/06 Sądu
Rejonowego w Dębicy przekazanych do załatwienia Departamentowi Sądów
Powszechnych Ministerstwa Sprawiedliwości, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
(…) Z dokonanych ustaleń wynika, że akta wymienionej na wstępie
sprawy wpłynęły do Sądu Rejonowego w Dębicy w dniu 14
listopada 2006r. bez zbędnej zwłoki skierowano sprawę na
posiedzenie, na którym w dniu 30 listopada 2006r. zapadło postanowienie
o zwrocie akt prokuratorowi /Radosławie
Ridan – ZKE/ celem
uzupełnienia postępowania przygotowawczego. W dniu 5 stycznia 2007r. Sąd Okręgowy w Rzeszowie /w składzie
SSO Jarosław Szaro, SSO Mariusz Sztorc, SSR del. do SO Andrzej Borek
(spraw.) oraz prokurator Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie – Renata
Stopińska-Witkowska – ZKE/ uwzględniając
zażalenie prokuratora uchylił powyższe postanowienie, po czym po
zwrocie akt do Sądu Rejonowego w Dębicy wyznaczono pierwszy termin
rozprawy na dzień 27 marca 2007r., w którym to dniu na podstawie art. 377 § 3
Kodeksu postępowania karnego rozpoczął się przewód sądowy pod
nieobecność prawidłowo zawiadomionego oskarżonego. Rozprawę
kontynuowano w dniach 7 i 28 maja, 17 lipca, 23 sierpnia i 27 września 2007r. następnie
zwrócono się do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa o przesłuchanie
jednego ze świadków /Prezesa ZG SOPO, Krzysztofa Łapaj – ZKE/ w
drodze pomocy sądowej. Do dnia 20 listopada 2007r., na który to dzień
wyznaczono kolejny termin rozprawy do Sądu Rejonowego w Dębicy nie dotarł
jeszcze protokół przesłuchania świadka i dlatego też rozprawę
odrodzono do dnia 18 grudnia 2007r.
(…) Powszechnych, sygn. akt DSP-I-051-527/2007, pismo z dnia 5
grudnia 2007r. Zastępcy Dyrektora Departamentu Sądów Powszechnych, sędziego
Z. Długogórskiego Minister
Zbigniew Ćwiąkalski uznał w dniu 5 grudnia 2007r., że prowadzenie
sprawy przeciwko mnie w sprzeczności z wyrokiem TK wydanym 14 miesięcy
wcześniej nie wymaga jego interwencji. Dwa tygodnie później,
tj. w dniu 18 grudnia 2007r. SSR Tomasz Kuczma wydał zatem za wiedzą i
przyzwoleniem Ministra skazujący mnie z art. 226 § 1 kk i inne
wyrok, którym oczywiście i rażąco naruszył prawo materialne. Fakt, że skazujący mnie
z art. 226 § 1 kk i inne wyrok SSR T. Kuczma z dnia 18.12.2007r. oczywiście
i rażąco narusza prawo materialne poświadczył zastępca prokuratora
generalnego Andrzej Pogorzelski w odpowiedzi z dnia 9 października 2009r.
na złożoną w dniu 3 września 2009r. na moją prośbę przez ŚP. Posła
Zbigniewa Wassermanna interpelację do Ministra Sprawiedliwości w sprawie
tego wyroku. A. Pogorzelski potwierdził wielokrotnie w odpowiedzi na
interpelację Posła Zbigniewa Wassermanna, słuszność stanowisko Posła,
tj. że skazujący mnie wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa
materialnego – patrz: strony
internetowe Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, nr interpelacji 11505.
Dowód:
Odpowiedź z dnia 9.10.2010r. zastępcy prokuratora generalnego
Andrzeja Pogorzelskiego dla Marszałka Sejmu na interpelację
Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Zbigniewa Wassermanna z dnia
3.09.2009r. /sygnatura: PR V 861 – 1995/08 BM -1-0700-477/09/ w sprawie
wyroku Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia 18.12.2007r. /sygn. akt II K
451/06/ - patrz: internetowe strony
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, interpelacja nr 11505 Wskazać także należy,
że do wydania w dniu 18 grudnia 2007r. skazującego mnie z art. 226 § 1
kk i inne wyroku Sądu Rejonowego w Dębicy dopuścił Sąd Okręgowy w
Rzeszowie Wydział II Karny w składzie: SSO Jarosław Szaro /przewodniczący/, SSO Mariusz
Sztorc, SSR del. do SO Andrzej Borek (spraw.), prokurator Prokuratury Okręgowej
w Rzeszowie – Renata Stopińska-Witkowska Sąd Okręgowy w Rzeszowie w składzie, jak wyżej
wydał w dniu 5 stycznia 2008r. na podstawie art. 345 § 1 kpk
postanowienie o uchyleniu postanowienia z dnia 30.11.2006r. sędziego
Tomasza Kuczma o zwróceniu sprawy przeciwko mnie prokuratorowi
Prokuratury Rejonowej Kraków Śródmieście Wschód Radosławie Ridan w
celu – cytat: „usunięcia istotnych
braków postępowania przygotowawczego polegających na: -
braku zawiadomienia wszystkich pokrzywdzonych w sprawie - nieczytelności dokumentów dołączonych
do akt sprawy” Dowód: Sąd
Rejonowy w Dębicy Wydział II Karny, sygn. akt II K 451/06, Postanowienie
z 30 listopada 2006r. W uzasadnieniu do postanowienia z dnia 5 stycznia 2007r. Sąd
Okręgowy Wydział II Karny w Rzeszowie pod przewodnictwem SSO Jarosława
Szaro podał: Sędziowie: SSO Mariusz Sztorc SSR del. do SO Andrzej Borek (spraw.) Protokolant /imię, nazwisko protokolanta – ZKE/
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie – Renaty
Stopińskiej-Witkowskiej po
rozpoznaniu na posiedzeniu sprawy Zbigniewa Kękusia oskarżonego o czyny
z art. 226 § 1 kk i in. kk na skutek zażalenia prokuratora Prokuratury
Rejonowej w Krakowie Śródmieście Wschód na
postanowienie Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia 30 listopada 2006r.
– sygn. akt II K 451/06 w przedmiocie zwrotu sprawy prokuratorowi w celu
usunięcia istotnych barków postępowania przygotowawczego na podstawie
art. 437 § 1 kpk postanawia uchylić zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie Postanowieniem z dnia 30 listopada 2006r. sygn. akt II K 451/06, Sąd
Rejonowy w Dębicy zwrócił sprawę przeciwko oskarżonemu Zbigniewowi Kękusiowi
prokuratorowi Prokuratury Rejonowej w Krakowie Śródmieściu Wschód w
celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego polegających
na: „–
braku ustaleń dotyczących danych osoby, która zamieszczała na stronach
internetowych wskazane w akcie oskarżenia pisma i czasu trwania
publikacji tych pism -
braku zawiadomienia wszystkich pokrzywdzonych w sprawie -
nieczytelności dokumentów dołączonych do akt sprawy” Na powyższe postanowienie zażalenie złożył oskarżyciel publiczny /prokurator
Radosława Ridan – ZKE/ zarzucając
obrazę przepisu art. 345 § 1 kpk polegającą na błędnym uznaniu, że
postępowanie przygotowawcze dotknięte jest istotnymi brakami, których
usunięcie powodowałoby znaczne trudności w toku postępowania przed Sądem
I instancji. Wskazując na powyższe, wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia
i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Dębicy celem dalszego
prowadzenia i jego merytorycznego zakończenia. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: W szczególności Sąd Rejonowy już na wstępie przyjął błędne założenie,
jakoby oskarżyciel nie wskazał danych osoby, która zamieszczała na
stronach internetowych wskazane w akcie oskarżenia pisma. Rzecz bowiem w tym, iż akt oskarżenia został wniesiony przeciwko
Zbigniewowi Kękusiowi, który, w ocenie wnoszącego wyżej wymienioną
decyzje procesową, jest osobą mającą takie pisma właśnie umieszczać.
Przy tym prokurator stosownie do art. 297 §1pkt 5 zabezpieczył i w niezbędnym
zakresie utrwalił dowody, które na chwilę obecną nie mogą w żaden
sposób jego oceny kategorycznie odrzucać, a samoistną przesłanką
zwrotu sprawy prokuratorowi nie może być obecnie kwestia objęcia ściganiem
innej osoby, niż osoba przez niego wskazana jako oskarżona. Pamiętać należy, iż przy orzekani u Sąd każdorazowo dokonuje
swobodnej ceny dowodów, która zobowiązuje go m.in. do uwzględnienia
zasad prawidłowego rozumowania, a więc wyciągania właściwych wniosków
z ujawnionego materiału dowodowego. Rzeczą Sądu, który jak wynika z
pisemnych motywów zaskarżonego postanowienia nie ma wątpliwości, iż
treść składanych przez oskarżonego dokumentów i treści ujawnionych
na stronach internetowych są z sobą zbieżne, będzie więc ocenić, czy
przedstawiony materiał dowodowy może przekonywać, iż Zbigniew Kękuś
jest osobą, która pisma wskazane w akcie oskarżenia na stronach
internetowych umieszczała. I wcale nie wydaje się, aby poza dokonaniem
oceny dowodów stosownie do art. 7 kpk, na chwilę obecną istniała
potrzeba ustalania numerów IP komputerów, w których dokonywano zmian na
stronach internetowych, czy też osób związanych ze stroną internetową
Zarządu Głównego Stowarzyszenia Obrony Praw Ojca, celem ustalenia, kto
faktycznie dokonywał umieszczania na stronach internetowych przesyłanych
tam dokumentów. Tym bardziej, że zarówno komputer, jak i dostęp do internetu nie jest
obecnie niczym szczególnym i zarezerwowanym jedynie dla wąskiej grupy osób.
To zaś przekonuje, iż wszelkie danej ujawnione następnie na stronie
internetowej www.zkekus.w.interia.pl
mogły być umieszczane z dowolnego komputera pozostającego w dowolnym
miejscu, co przekonuje, iż wcale nie musiał to być komputer osoby oskarżonej. Oczywiście, jeśli jednak Sąd nadal utrzymywać będzie, że pewien
materiał dowodowy wymaga uzupełnienia, to przecież bez potrzeby powoływania
biegłych, czy dopuszczania innych specjalistycznych dowodów może
pisemnie zwrócić się do operatora administrującego portalem interia o
przekazanie danych osoby, która w/w adres zarejestrowała, a następnie
opłacała. Zasadą jest bowiem, iż domeny takie są płatne. Sąd będzie mógł również sam zwrócić się do wskazanej wcześniej
organizacji i wysłuchania osób, które miały bezpośredni związek
z jej domeną internetową. Pamiętać jednak wcześniej Sąd musi, iż z
załączonych do akt sprawy dokumentów przedrukowanych ze stron
internetowych www.zkekus.w.interia.pl oraz www.zgsopo.webpark.pl,
jasno wynika, iż osoba je sporządzająca chciała, aby te tam
umieszczone zostały. Powyższe czynności, jeśli Sąd orzekający będzie chciał je wykonać
niewątpliwie nie powodowałyby znacznych trudności, a tę okoliczność
odnieść należy także do wskazanego przez Sąd Rejonowy
uchybienia polegającego na nieczytelności dołączonych do akt
dokumentów. W tym ostatnim zakresie należy jednak zauważyć, iż wszystkie one mają
zalegać w aktach XI CR 603/04 (Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XI
Rodzinny) i chociaż niewątpliwie niektóre z tych odpisów są
nieczytelne, to nie spowoduje znacznej trudności dla Sądu, jeśli sam
zwróci się o te akta celem zapoznania się z treścią tych stron, które
są nieczytelne. Zauważyć zresztą należy, iż Sąd Rejonowy nie wskazał,
aby nieczytelność dokumentów, w tym protokołów rozpraw, dotyczyła
tych fragmentów, które następnie miały być ujawnione przez oskarżonego,
mimo iż rozprawa toczyła się z wyłączeniem jawności. Wracając zaś raz jeszcze na chwilę do wcześniej nakreślonych rozważań,
zauważyć należy, iż zasadnie prokurator zwraca uwagę, że w stopkach
wydrukowanych dokumentów wskazana jest data umieszczenia danego dokumentu
na stronie internetowej, a czasokres działań podejmowanych przez oskarżonego
ujawniony w akcie oskarżenia jest okresem, w którym takie dokumenty na
tych stronach pozostawały. W końcu Sąd Rejonowy, jak trafnie przekonuje skarżący konwalidował
uchybienie prowadzonego śledztwa i zawiadomił instytucję Rzecznika Praw
Obywatelskich o prowadzonym postępowaniu. Niewątpliwie więc, w razie
przystąpienia do sprawy w/w/ będzie mogła działać i wykonywać swoje
uprawnienia. W związku z powyższym, wobec uchybienia przepisowi art. 345 § 1 kpk,
zaskarżone postanowienie uchylono, a sprawa winna być skierowana na
rozprawę przed wyznaczonym Sądem Rejonowym. Pieczęć okrągła Sąd Okręgowy
w Rzeszowie 2, Za zgodność z oryginałem Sekretarz, podpis nieczytelny. Pouczenie: na powyższe postanowienie zażalenie nie przysługuje. Dowód:
Sąd Okręgowy w Rzeszowie, Wydział II Karny, sygn. akt II Kz
675/06, postanowienie z dnia 5 stycznia 2007r. |
Tematy w dziale dla
inteligentnych:
ARTYKUŁY - do przemyślenia z cyklu: POLITYKA - PIENIĄDZ - WŁADZA
Polecam
sprawy poruszane w działach:
SĄDY
PROKURATURA
ADWOKATURA
POLITYKA
PRAWO
INTERWENCJE
- sprawy czytelników
"AFERY
PRAWA" Niezależne Czasopismo Internetowe www.aferyprawa.com redagowane przez dziennikarzy AP i sympatyków z całego świata których celem jest PRAWO, PRAWDA SPRAWIEDLIWOŚĆ DOSTĘP DO INFORMACJI ORAZ DOBRO CZŁOWIEKA |
|
WSZYSTKICH INFORMUJĘ ŻE WOLNOŚĆ WYPOWIEDZI I SWOBODA WYRAŻANIA SWOICH POGLĄDÓW JEST ZAGWARANTOWANA ART 54 KONSTYTUCJI RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.
zdzichu
Komentowanie nie jest już możliwe.