AferyPrawa.com

opublikowano: 07-02-2013

Tajna bieda w bogatej gminie Polkowice ukrywana przez "sytych" włodarzy ?

Chciałabym skierować uwagę na pewną sprawę, z którą zetknęłam się przypadkowo, a która od pewnego czasu spędza mi sen z powiek i nie pozwala przejść obok obojętnie. Piszę jako osoba postronna, całkowicie niezwiązana z poruszanym przeze mnie problemem, a jednocześnie ze względów natury moralnej głęboko zaangażowana w wątek aroganckiego traktowania przez władze nieszczęścia bezbronnego, samotnego człowieka, który od kilkunastu lat walczy bezowocnie o prawo do godnego życia dla siebie oraz dla swej matki - staruszki.

Człowiek, w którego imieniu pragnę interweniować - Marcin E., mieszkaniec bogatej gminy Polkowice, imał się w życiu wielu sposobów rozwiązania problemu mieszkaniowego, pukał do wielu drzwi w nadziei znalezienia pomocy rozwiązaniu prostej sprawy, a która w mniemaniu sytych urzędników, jest nierozwiązywalna. 
Dlaczego uczciwy, zdolny i chory człowiek jest traktowany przez lokalne władze jak uzurpator i niewiarygodny fantasta? 
I gdyby w skali i stopniach można było zbadać ludzkie cierpienie - w którym miejscu na tej skali powinien znaleźć się potrzebujący, aby zasłużyć sobie na urzędniczą uwagę? 
Doprawdy, ja sama nie wiem jakich słów użyć, aby mój apel zasłużył na miano wiarygodnego, i aby zabrzmiał tak, aby nie pozostawiał wątpliwości co do potrzeby właściwego zareagowania. Wiem jedno, że jeżeli pozostałabym obojętna i nie podjęła próby pomocy nie mogłabym rościć sobie prawa do miana osoby wierzącej w Boga i nie mogłabym dłużej utrzymywać znajomości z pokrzywdzonym bez uczucia wstydu.

  Spróbuję, dla jasności ująć sprawę w punkty, aby bez zbędnych ozdobników ukazać bezmiar obojętności, bezduszność paragrafów, zza których urzędnik przestaje dostrzegać w petencie ludzką istotę: 
1. Pan Marcin E. od kilkunastu lat znajduje się na liście oczekujących na mieszkanie z puli TBS w Polkowicach pragnąc zrealizować, jakże przyziemne marzenie o bezpiecznym dwupokojowym mieszkaniu dla siebie i zniedołężniałej matki. Niestety, bez względu na ogrom wysiłków włożonych w swe usiłowania, w istniejących przepisach zawsze znajduje się jakiś punkt, który czyni roszczenia pana Marcina bezzasadnymi. Po przeanalizowaniu sytuacji doszłam sama do wniosku, że przepisy nie istnieją po to aby przeciwdziałać nędzy i społecznemu wykluczeniu, ale po to aby wykazać, że władza zawsze może mieć rację i wara maluczkim od sądzenia sposobu jej sprawowania. Zdaniem polkowickich władz pan Marcin na mieszkanie nie zasługuje, tym bardziej, że wiele lat temu otrzymał od gminy lokal zastępczy czyli 18 metrową klitkę bez kuchni, grożącą zawaleniem namiastkę w postgierkowskim bloku, jednym z tych które zohydzać będą swym wyglądem krajobraz polskich miast przez następnych kilka dekad, a których istnienie pozwala niesumiennym urzędnikom na niesienie wyimaginowanej pomocy czy też mówiąc bez ogródek na "zatkanie  gęby" krzyczącym. 
Kilka lat temu na skutek kolejnych interwencji złożono panu Marcinowi propozycję przyjęcia innego lokum, które ze względu na fatalny, wymykający się wszelkim kryteriom standardów stan przyjęty nie został, a który kolejny raz pozwolił włodarzom tej bogatej gminy uwierzyć w uczciwość swych intencji. Tak więc Marcin E. wegetuje nadal we wspaniałomyślnie przydzielonej mu norze, na mieszkanie z puli TBS czekać może w nieskończoność, starą i bezradną matką zająć się nie jest w stanie, a wszystko to dzieje się w pełnym blasku i majestacie polskiego prawa. Polkowickie władze stosują system punktacji dla oczekujących na mieszkanie. Jednym z ciekawych przykładów naginania przepisów wedle życzeń są punkty za wyższe wykształcenie. 
Otóż, kilka lat temu władze respektowały dyplomy uzyskane po roku 1994, niestety ku rozpaczy pana E. data została zmieniona na 1995, a tym samym pozbawiła go potrzebnych punktów, bo jak nietrudno się domyślić pokrzywdzony ukończył studia właśnie w 1994 r. I tu chciałabym zapytać naiwnie: Czy dyplom oraz stopień magistra uległy przedawnieniu? Jeżeli tak, to czy dotyczy to również dyplomów burmistrza oraz jego ekipy? Oczywiście takich bezsensownych i żenująco niemądrych zasad znalazłoby się więcej, ale ten przykład swą głupotą bije inne na głowę.  

2. Pan Marcin E. jest poważnie chorym człowiekiem, rencistą cierpiącym od dziecka na fobię społeczną, ciężką postać nerwicy czyli chorobami utrudniającymi lub wręcz uniemożliwiającymi sprawne funkcjonowanie. Nerwica przerwała jego świetnie zapowiadającą się karierę naukową, skazała na życie na granicy ubóstwa. Marcin jest doskonale wykształconym, wybitnie uzdolnionym filologiem - germanistą i tłumaczem literatury, człowiekiem który mimo, że należy bez wątpienia do elity intelektualnej tego kraju, skazany został na niepewny byt korepetytora i ochłap w postaci polskiej renty, której wysokość choć nie skazuje chorego i samotnego na prędką śmierć, to jednak wyklucza prowadzenie bezpiecznego życia. Jednym z warunków poprawy stanu zdrowia pana Marcina (doskonale udokumentowanym przez medyczne autorytety) jest poprawa warunków bytowych. Osobie ze zdiagnozowaną ciężką postacią nerwicy pod żadnym pozorem nie wolno przebywać w hałasie, samotnie i bez opieki. Niekończące się remonty w bloku, skazują Marcina na dodatkową torturę w postaci codziennego jazgotu wiertarek, walenia młotów oraz inne wątpliwe atrakcje typu pijackie imprezy zza ściany. Nerwicę można leczyć, a przynajmniej dzięki odpowiedniej terapii uzyskać poprawę pozwalającą w miarę normalnie żyć i zarabiać. Podstawą skuteczności leczenia w przypadku Marcina jest wyeliminowanie źródła stresu jakim jest dla niego obecne - choć brzmi to zbyt szumnie - mieszkanie i łaskawe przydzielenie mu zwykłego (bez żadnych cudów), dwupokojowego lokum, w którym zamieszkałby wraz z mamą. Taktyka jaką stosują władze ( powołane chyba między innymi po to, aby zapobiegać nędzy, bezdomności oraz izolacji) nazwałabym śmiało łamaniem praw człowieka. 

3. Matka pana Marcina jest stara niedołężna i schorowana. Mieszka samotnie, kilkaset kilometrów od syna, który zabrałby ją do siebie, gdyby dano na to szanse. Widok domu, w którym zmuszona jest mieszkać staruszka sprawia, że każdemu przeciętnie wrażliwemu człowiekowi ciarki zaczynają chodzić po plecach. Jest to rozpadająca się lepianka, wywołująca skojarzenia z cygańskimi gettami, bombajskimi dzielnicami nędzy czy brazylijskimi favelami. Pani E. zamarza w zimie. Tak, nie przesadziłam, tego domu nie da się ogrzać, pobliżu nie ma sklepu...
Czy ludzi starych wyrzuca się na śmietnik? Przecież żyjemy w bogatej i wyznającej zasady humanizmu i chrześcijańskiego miłosierdzia Europie.  
Marcin jest bardzo mocno emocjonalnie związany z matką, a jej cierpienia i własna bezsilność fundują mu codziennie nową porcję psychicznych udręk. Matka jest dla niego jedyną nicią, która łączy go z własną przeszłością. Władz w Polkowicach nie obchodzi los tej kobiety - nie jest mieszkanką Polkowic - nie muszą zatem nic robić - sumienia i w tym przypadku mają czyste.                          

4.Teraz chciałabym wyjaśnić dlaczego ta sprawa wydaje mi się aż tak wyjątkowa.  
Pan Marcin - ofiara bezduszności urzędniczej - cierpi sobie nie w samotności, lecz publicznie, na oczach sporej rzeszy Polaków, a jego sprawa znana jest również wielu obcokrajowcom. 
Jak to jest możliwe? 
Odpowiedź jest prosta: Pan Marcin prowadzi internetowy pamiętnik, gdzie od wielu lat opisuje swoje porażki. Nigdy nie czytałam równie przejmującego dokumentu i nigdy nie spotkałam się z przykładem takiej znieczulicy i arogancji władz. 
Poniżej zamieszczam adres bloga. Jest przepiękny, literacko nienaganny, lecz tematyka którą zawiera wycisnęłaby łzy nawet z kamienia. Niestety, to nie jest beletrystyka, lecz literatura faktu z prawdziwym bohaterem, upodlonym, podeptanym przez zuchwałą pewność siebie władz.
http://homoemocjonalista.blox.pl/html   

Uważam, że należy pomóc temu człowiekowi, choć polkowickie władze poprzysięgły Marcinowi, że nie ugną się nawet po interwencji prezydenta RP i nasyłały w celu "wyregulowania' niepokornego policję. 
Moim skromnym zdaniem w sądzie, z pomocą adwokata Marcin miałby szansę udowodnić, że wszechmoc władzy to fikcja.

Polecam sprawy poruszane w działach:
SĄDY PROKURATURA ADWOKATURA
POLITYKA PRAWO INTERWENCJE - sprawy czytelników

Tematy w dziale dla inteligentnych:
ARTYKUŁY - tematy do przemyślenia z cyklu: POLITYKA - PIENIĄDZ - WŁADZA

WSZYSTKICH INFORMUJĘ ŻE WOLNOŚĆ WYPOWIEDZI I SWOBODA WYRAŻANIA SWOICH POGLĄDÓW JEST ZAGWARANTOWANA ART 54 KONSTYTUCJI RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.
Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.
1 - Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji.
2 - Cenzura prewencyjna środków społecznego przekazu oraz koncesjonowanie prasy są zakazane.