Tej nocy i w następnych dniach nastał okres terroru. Miasto było martwe. Przewrócone latarnie, powyrywane płyty z chodników, okna wystawowe bez szyb. Na ulicy szkło i ślady krwi. Według „Gońca Warszawskiego” zabitych było około 79 tylko w dniu 24 kwietnia liczba aresztowanych we Lwowie w ostatnich trzech dniach wyniosła – 1500 osób, liczba zesłanych do obozu w Berezie Kartuskiej – 70 osób. Liczby te nie są bynajmniej pełne. Rządy sanacji na chłopski protest odpowiedziały przemocą i represjami, zamiast mediatorów do chłopów i ludowców wysłano uzbrojone oddziały Golędzinowskiej policji i wojska. Lista ofiar walki wsi polskiej z sanacyjnymi rządami w latach trzydziestych to stu siedmiu zamordowanych. Otwiera ją Franciszek Czernicki ze wsi Lubla w powiecie krośnieńskim, który zginął 15 maja 1932 roku, jednymi z ostatnich na tej liście są natomiast 6-letni Edward Dzieło i Katarzyna Pyszka z Majdanu Sieniawskiego – ofiary starć z policją podczas Wielkiego Strajku Chłopskiego w sierpniu 1937 r. W czasie ekonomicznych strajków chłopskich w latach 1932-1933 zginęło 44 chłopów i ludowców. Ponad tysiąc osób aresztowano i represjonowano. 15 Sierpnia 1936 r. podczas pokojowych obchodów Święta Czynu Chłopskiego, przypominającego o roli chłopów w walce o niepodległość Polski, policja zamordowała 19 chłopów. Oddziały wojska i policji spacyfikowały w tym czasie 27 wsi na Zamojszczyźnie, w Żukowie w pow. Hrubieszów zginęło 5 chłopów. Łącznie aresztowano ponad 800 ludowców, ich domy zniszczono, a majątek skonfiskowano Wincenty Witos. – Nawet zamożniejsi gospodarze nie używają cukru. Oszczędzają także na soli, która często stanowi jedyną już okrasę. Przecinanie zapałek na kilka części, krzesanie ognia z kamienia, przenoszenie żarzących węgli w garnku z jednego końca wsi na drugi, stało się rzeczą codzienną i naturalną. W nocy wieś tonie w ciemnościach, rzadko, w jakim oknie pokaże się słabo migocąca łojówka. Niedostatek i braki powodują coraz liczniejsze choroby. Grasująca w sposób niesłychany gruźlica zabiera niemiłosiernie mnogie ofiary, szczególnie spomiędzy młodszego pokolenia. Ludność chodzi bez obuwia, bez koniecznej bielizny, dodzierając reszty łachmanów,

W roku 1931 strajkowali górnicy w Zagłębiu Dąbrowskim i Krakowskim sprzeciwiający się obniżce płac o 15%, którą władze motywowały koniecznością walki z kryzysem. Doszło do starć z policją, w których zginęło 6 górników, jednak władze wycofały się ostatecznie z obniżek i przedłużyły obowiązywanie dotychczasowej umowy zbiorowej 1933r -. W Supraślu wojewoda wysłał przeciwko protestującym policję, która zaczęła strzelać zabijając 2 i raniąc 48 robotników. Klasowe związki zawodowe w geście solidarności ogłosiły wówczas jednodniowy strajk generalny na terenie całego kraju. W kwietniu 1936 r. we Lwowie doszło do niezwykle dramatycznych zamieszek. Demonstranci przewracali tramwaje, żeby zamienić je na barykady, policjanci strzelali do tłumu ostrymi nabojami, a na ulicach pojawiło się wojsko. Zginęły dziesiątki ludzi, były setki rannych i aresztowanych. Oblewa nas już istna powódź nędzy. Statystyka wykazuje zatrważającą ilość ludzi pozbawionych pracy, a statystyka obejmuje przecie tylko część bezroboczych (…). A każda cyfra w statystyce i poza statystyką – to niekończące się nigdy, beznadziejne dni niedostatku, niedojadania, często dosłownego głodu, rozpaczliwych warunków mieszkania, strzępów, wiszących na ciele zamiast ubrania. Tak 15 kwietnia 1936 r., w przeddzień lwowskiej tragedii, pisał w „Kurierze Warszawskim” Adam Grzymała-Siedlecki, znany wówczas publicysta, krytyk literacki oraz zwolennik Narodowej Demokracji opozycyjnej wobec rządzącej od 10 lat sanacji.

Kryzys gospodarczy, który w roku 1923 ogarnął świat kapitalistyczny, miał w Polsce szczególnie ostry przebieg. Polska była krajem zacofanym, o dużych pozostałościach feudalnych. Rządy kapitalistyczno-obszarnicze wyprzedając bogactwo kraju kapitałowi zagranicznemu i uzależniając kraj ekonomicznie i politycznie od międzynarodowego imperializmu, doprowadziły Polskę do zupełnej katastrofy gospodarczej, a najszersze masy pracujące do skrajnej ruiny i nędzy. Olbrzymie sumy pochłaniało utrzymanie aparatu ucisku oraz biurokracji , który potrzebny był polskim klasom posiadającym do tłumienia wrzenia rewolucyjnego w kraju, do dławienia walki narodowo-wyzwoleńczej na okupowanych ziemiach Ukrainy i Białorusi Zachodniej oraz do przygotowania wojny przeciw ZSRR.Tak cały okres miedzywojenny to ciagłe zbrojenie oarz szykowanie się do wojny z Rosją- Jeszcze dobrze nie ostygly w pamieci robiory a Marszałek szykował wojsko na wojnę z Rosją.O mały włos a Polska miała okazje kolejny raz stracic wolność..W kraju rosło bezrobocie. Inflacja doprowadziła do niebywałej nędzy i głodu nie tylko robotników i masy pracującego chłopstwa, nie tylko inteligencję pracującą i przeważającą część pracowników państwowych i prywatnych, ale również szerokie masy drobnomieszczaństwa- drobnych handlarzy.

Wychodzili z imperium zła, jakim był Związek Radziecki, a wkraczali do świata Zachodu, któremu wielu – nie tylko polityków, ale również uczonych i różnych autorytetów – przypisało atrybuty dobra jako stałych danych. A zatem, jeśli w tym świecie zdarzać by się miały wojny, to tylko sprawiedliwe – w obronie najwyższych, absolutnych wartości i w interesie ludzkości. Stany Zjednoczone – hegemon tego „ imperium dobra” – traktowane były wówczas przez Polaków z nabożną czcią jako gwarant ładu światowego, sprawiedliwości i demokracji. Tę ostatnią, zgodnie z życzeniem hegemona, Polacy przyjęli za cel i sens istnienia nie tylko państwowego, ale również narodowego. Nikt nie śmiałby nawet pomyśleć, że stacjonowanie wojsk USA w Europie – pół wieku od zakończenia II wojny światowej, w dodatku po rozpadzie nie tylko ZSRR, ale również Układu Warszawskiego – jest okupacją starego kontynentu. Świadomość Polaków – podobnie zresztą jak wszystkich Europejczyków – została tak ukształtowana przez amerykańską propagandę, że wojska USA i stworzonego dla interesów tego mocarstwa Sojuszu Północnoatlantyckiego zapewniają pokój nie tylko Europie, ale również całemu światu, w przeciwieństwie do wojsk Rosyjskich , których pobyt w krajach bloku komunistycznego miał zawsze charakter okupacyjny wg IPN oraz PRAWICOWYCH polityków