AferyPrawa.com

opublikowano: 26-10-2010

Dziwny jest ten świat
Janusz B. Kępka
I. Who is Who?

I.5. „Żyd Wieczny Tułacz”

Jest to centralna postać średniowiecznej legendy nieznanego pochodzenia.
Według większości wersji, miał to być albo stróż Piłata, albo szewc, który popędzał Jezusa niosącego krzyż na Kalwarię.
Rzekł mu Jesus: „Idę, idę, ale ty poczekasz aż do mego powrotu”.

Żydzi „błądzili” też (i „błądzą”) po Europie. A oto maleńki fragment tej „tułaczki”.
W Europie w krótkim czasie osiągali absolutną kontrolę nad wieloma dostojnikami Kościoła oraz znaczącą i znaczną częścią arystokracji[22].
W czasie śledztwa zarządzonego przez króla Henryka III, a które dotyczyło rytualnego zabójstwa św. Hugona z Lincoln w 1255 r. – udowodniono, że winowajcami było osiemnastu Żydów. Zostali osądzeni i wykonano wyroki śmierci.
Z inicjatywy króla Anglii Edwarda I, Parlament uchwałił Statuty Żydowskie.
W znaczący sposób ograniczono lichwę[23] oraz władzę lichwiarzy nad dłużnikami.

Jednak Żydzi zlekceważyli królewski dekret, podobnie jak zlekceważyli dekrety Soboru Laterańskiego (1123 r., określił zasady celibatu; potępił symonię, czyli praktyki sprzedawania i kupowania za pieniądze beneficjów, godności i stanowisk kościelnych oraz związanych z nimi dóbr i korzyści materialnych; potępił konkubinaty duchownych).
W 1290 r. król Edward I wydał dekret o eksmisji wszystkich Żydów z Anglii.
Był to początek t.zw. Wielkiej Eksmisji[24]:
1. Anglia, 1290 r. 5. Belgia, 1379 r. 9. Hiszpania, 1492 r.
2. Francja, 1306 r. 6. Słowacja, 1380 r. 10. Litwa, 1495 r
3. Saksonia, 1348 r. 7. Austria, 1420 r. 11. Portugalia, 1498 r.
4. Węgry, 1360 r. 8. Holandia, 1444 r. 12. Włochy, 1540 r.
13. Bawaria, 1551 r.

Jednak, w znacznych ilościach, a także w ukryciu pozostali np. w Bordeaux, Avignon, Marseille, czyli w znacznej części Francji. A także północna Alzacja, część północnych Włoch. A także w ogóle nie byli eksmitowani z niektórych krajów papieskich, jak np. z Polski.
„Masy Żydów znalazły się w ten sposób jeszcze raz na Wschodzie i w imperiach polskim i tureckim. Niewiele gmin zniosło pozostanie w Europie Zachodniej, gdzie w międzyczasie podlegały wreszcie wszystkim restrykcjom, które wcześniejsze stulecia zwykle utrzymywały jako idealne. Tak więc można by powiedzieć, że w pewnym sensie żydowskie Średniowiecze zaczyna się z początkiem Renesansu” [25].
Wielu wywodzi, że właśnie eksmisja Żydów z Europy dała początek nowej epoce zwanej Renesansem (Oświecenie, Odrodzenie), a ponure Średniowiecze jest zasługą „narodu wybranego”. Wobec tego, zafundowano im…
Ale, oto… wrócili, na przykład:
na Węgry w 1500 r., na Słowację w 1562 r., do Anglii w 1600 r., na Litwę w 1700 r.
A także… ponownie byli eksmitowani (np. z Węgier w 1582 r., ze Słowacji w 1744 r.).
Ale po powrocie do… („ziemi obiecanej”?), byli jeszcze… silniejsi[26]!
Tylko dwa przykłady.

A. Zemsta na Anglikach.

Oliver Cromwell (1599-1658) został przekupiony przez Żydowski Spisek Rewolucyjny.

I pisze Cromwell[27] w liście (po niemiecku) z dnia 16 czerwca 1647 r. do Ebenezera Pratta:
„W zamian za wsparcie finansowe będziemy popierać przyjęcie Żydów do Anglii. Jakkolwiek jest to niemożliwe, dopóki żyje Karol. Karol nie może zostać stracony bez procesu, dla którego odpowiedni grunt obecnie nie istnieje. Stąd rada, by Karol zginął w zamachu, ale nie będziemy mieć nic wspólnego z przygotowaniami do znależienia zamachowca, chociaż chcemy pomóc w jego ucieczce”

W liście z 12 lipca 1647 r. Enebezer Pratt w odpowiedzi, przedstawia i proponuje:
„Przyznamy pomoc finansową, gdy tylko Karol zostanie usunięty, a Żydzi przyjęci. Zamach zbyt niebezpieczny. Powinniście dać Karolowi możliwość ucieczki[28]. Jego ponowne schwytanie umożliwi potem proces i egzekucję. Wsparcie będzie hojne, ale bezużyteczne jest dyskutowanie warunków, dopóki nie rozpocznie się proces.”
Wykonano zgodnie z powyższą instrukcją, i dnia 30 stycznia 1649 r. król Karol I został publicznie ścięty w Londynie[29].

B. Zemsta na Litwinach.

Unia polsko-litewska rozpłynęła się… we mgle… wspomnień dawnej świetności.
To po co Władysław Jagiełło wygrał bitwę pod Grunwaldem?
Zapłaciła też Rzeczpospolita… kolejnymi rozbiorami.
A co jest, w tym przypadku, tylko i wyłącznie zasługą jej wspaniałych i jakże mądrych…
Amen.
Mijają lata, i… czytamy[30]:

Także, gdzie indziej, czytamy:

„„Izraelski sąd najwyższy zakazał armii używania Palestyńczyków w charakterze „żywych
tarcz” w czasie operacji wojskowych.
Izraelscy żołnierze wielokrotnie używali Palestyńczyków jako osłony w czasie otaczania i wchodzenia do domniemanych kryjówek zbrojnych radykałow”. (IAR, Aktualności, 7.10.2005).
„Niemiecka firma ThyssenKrupp Systems zbuduje dla Izraela dwa kolejne okręty podwodne, częściowo sfinansowane z niemieckiego budżetu. Jak donosi tygodnik „Focus”, decyzję podjął ustępujący rząd Niemiec w porozumieniu z przyszłą kanclerz Angelą Merkel, spełniając życzenia władz izraelskich. Marynarka izraelska ma już 3 niemieckie okręty podwodne klasy „Delfin”.
Izrael chciał, by Niemcy przejęły pełne koszty budowy – ok. 1 mld euro.
Ostatecznie uzgodniono, że niemiecki budżet pokryje 1/3 wartości kontraktu”. (PAP, 19.11.2005 r.)

I.6. „Uczeni w piśmie…”

Dosyć popularnie używane jest określenie „uczony w piśmie”, co ma oznaczać, że jest to człowiek, który czytał (i czyta) wiele mądrych ksiąg, w tym „zakazanych”, stąd sam jest (bardzo, bardzo) mądry. A jaka jest prawda?
Otóż, na przykład, treści Biblii najpierw były opowiadane, a następnie spisywane…
Pierwsze teksty pisane były za pomocą tzw. alfabetu prahebrajskiego (k’taw daac lub k’taw libāna). Alfabet ten nie zawierał samogłosek, składał się wyłącznie ze spółgłosek.
Natomiast znaki diaktryczne, używane obecnie w trudniejszych tekstach, są w użyciu dopiero od IX w. po Chr. Nawet w obecnym hebrajskim (k’taw aszuri) w potocznych pismach (listy, gazety, powieści, itp.) używa się tylko spółgłosek; samogłosek trzeba się… domyślać.
Wyjątek stanowią dwie litery: א – alef oraz ע – ain (współczesnego alfabetu), które mogą oznaczać jakikolwiek dźwięk samogłoskowy. Używane są, gdy wyraz zaczyna się od samogłoski (א), lub jest to samogłoska długa w dalszej części wyrazu (ע).
Na przykład, JHW można czytać jako Jahwe lub Jehowa. A także… „Jak hto woli”.
Dla „niewtajemniczonych” podamy przykład tekstu[31], który jednakowo jest (prze)pisany, ale różnie może być… odczytany, i… rozumiany(!).
Oryginał hebrajski (zapisany literami… rzymskimi):
Halo im tetiv s’et w’im lo tetiw lapetah hatāt rowec
Przecie czy uda ci się przynieść czy nie uda u wrót grzech leży

Natomiast, w literackim przekładzie Biblii Tysiąclecia, powyższe brzmi:
„Przecież, gdybyś postępował dobrze, nie miałbyś głowy spuszczonej; jeżeli zaś nie będziesz dobrze postępował, grzech waruje u wrót…”.

Wskazany Artur Sandauer przedstawia aż dwie wersje (według niego i przez niego) poprawnie tłumaczonego tekstu:
„Czy uda ci się pojąć ją za żonę, czy nie uda, u wrót grzechu leżysz”, lub/oraz
„Czy złożysz pomyślną ofiarę, czy niepomyślną, u wrót grzechu leżysz”.
I jeszcze zacytujemy wskazanego autora (str. 197-198):
„W istocie Biblia mówi niejednokrotnie o wielu Elohim [Elohim to liczba mnoga]; wspomina też „zastępy niebiańskie”, na czele których stoi Jahweh itp. Cokolwiek by uczynili teologowie, aby wielobóstwo to zatuszować¨, faktem jest, że Jahweh należy do szerszego grona bogów i że widzi w Adamie rywala, który rości sobie pretensje do nieśmiertelności.”, koniec cytatu.
Czytający (także „po nocach”!) i tłumaczący nam („w biały dzień”!) „święte teksty”, we wskazany wyżej sposób, zwani są właśnie „uczonymi w piśmie”.
Ale pozostaje dręczące pytanie: jak brzmi i jaki jest prawdziwy sens prawdziwego tekstu[32]?

I.7. Kamień z Rosetta (Raszid)

znaleziony w 1799 r. przez Boussarda, oficera saperów wojsk Napoleona, w czasie wykopalisk w forcie St. Julien koło portu Rosetta (Raszid) w delcie Nilu.
Na bazaltowej płycie tekst wyryty hieroglifami[33], pismem demotycznym[34] oraz po grecku.
Już jeden z generałow, hellenista z zawodu, na miejscu z łatwością odczytał tekst grecki.
Jest to adres hołdowniczy kapłanów egipskich, skierowany w r. 196 przed Chr. do faraona Ptolemeusza V Epifanosa z okazji jego koronacji.
Po kapitulacji w 1801 r. wojsk Napoleona, wszystkie znaleziska wraz z kamieniem zostały przekazane wojskom angielskim, stąd też kamień z Rosetta znajduje się w British Museum w Londynie.
Przyjmuje się, że trzy teksty na kamieniu to jest jeden tekst, ale w trzech różnych zapisach.
Powyższe umożliwiło w 1822 r. Champolionowi (Jean François, profesor Collège de France) odczytanie egipskich hieroglifów.
Czy istnieje kamień z…(?) umożliwiający odczytanie spółgłosek „prahebrajskiego”, ze wskazaniem wstawiania w odpowiednie miejsca samogłosek?
A także (poprawne) odczytanie (po prahebrajsku!) cytowanej wyżej Biblii?
Nie istnieje, m.in. dlatego, że nie istnieje oryginalny tekst! Tej Biblii!

A więc: CO w CO?
„Wyjaśnią i objaśnią” TO… „uczeni w piśmie”!

I.8. Krótka (pra)historia „narodów niewybranych”
(także należy zwracać uwagę na miejsce i daty)

Żydzi (królestwo Judy - Judea) przejęli bóstwo Jahwe jako swoje. Zwany też Jahweh[36] lub Jehowa. Równolegle z nazwą Jahwe, Żydzi posługiwali się też nazwą Elohim (dosł. tłum. – bogowie), a także Adonai (hebr. – Panowie moi). Ergo: wielu bogów bezimiennych!
Hebrajczycy czcili różnych bożków danego narodu wśród którego żyli.
W Egipcie jednym z głównych bogów był byk Hapi (bóg Nilu). Później, w Grecji – Apis.
Gdy Hebrajczycy opuścili Egipt, porzucili też jego bogów. Pozostawiony na pustyni byk Hapi (w postaci posągu) określany jest przez Żydów jako „złoty cielec”.
Warto tu zwrócić uwagę, że bóstwo Jahwe zostało przejęte od Ugarytów po wyjściu Hebrajczyków z Egiptu, i po przybyciu do „Ziemi Obiecanej”.
Dlatego wcześniej, Jakubowi (Israelowi), także Mojżeszowi na górze Horeb i z kolei na górze Synaj, głos nie podał swojego imienia. A to z tego prostego względu, że ani Jakub ani też Mojżesz, nie znali jeszcze imion nowych bogów w „ziemi obiecanej”!
A na terenach „ziemi obiecanej”, znacznie wcześniej, byli już:

Wzorując się na powyższym, Żydzi z kolei twierdzą, że to właśnie im Jahwe oddał ten świat we władanie i posiadanie („ziemia obiecana”).

Babilon – starożytne miasto w środkowej Mezopotamii (obecnie Irak), centrum kultury Mezopotamii: świątynia Esangila i zikkurat Etemenanki; „droga procesyjna”; pałac królewski z wiszącymi ogrodami Semiramidy; akadyjskie Babili (brama boga) – po hebr. Babel.

Od początku drugiego tysiąclecia p.n.e. stolica państwa babilońskiego.

Babilon. Odkopane budowle z czasów Nebukadnezara II (pocz. VI w.p.n.e.) w okolicy bramy Isztar[37] (z pracy R. Koldewey’a. Das wiedererstehende Babylon, 3 wyd. 1914).

Babilon.

Rekonstrukcja „Ulicy procesji“ Isztar i bramy Isztar[38].

W głębi (horyzont), zbudowana w formie stopni (zikkurat) świątynia Esagila, poświęcona bogu Mardukowi.

(według obrazu H. Angera zaprojektowanego przez E. Ungera, autora książki Babylon, die hellige Stadt,1931).

Prawie tysiąc lat później Żydzi (po względnej „modyfikacji”) przypisali te prawa Salomonowi, a zapis ich na kamiennej płycie (dosłownie!) „podarowali”… Mojżeszowi („Oko za oko, ząb za ząb, rękę za rękę, nogę za nogę”, Genesis, 21, 34).
Obecnie ocenia się, że Dekalog powstał w okresie VIII-VI w. p.n.e.
A więc, tysiąc lat po Hammurabim, pół tysiąca lat po „przekazaniu” Mojżeszowi.

Babilońska niewola – pobyt Żydów na wygnaniu w Babilonii (ok.597-ok.537 p.n.e.)
po zdobyciu i zburzeniu Jerozolimy przez Nebokadnezara II (Nabuchodonozor II)[39].

Na poniższym rysunku (zaczerpnięty z „The Wall Chart of World History”, Studio Editions Ltd, 1988, Princess House, 50 Eastcastle Street, London WIN 7AP, England) pokazane są ubiory kapłanów babilońskich.

Ponad wieżą umieszczona jest gwiazda sześcioramienna[40], a pod nią półksiężyc.
Gwiazdę przejęli Żydzi nazywając ją Gwiazdą Dawida (obecnie godło państwa Izrael).
Ośmioramienny podział koła – symbol boskości u Asyryjczyków.
Gwiazda ośmioramienna z nałożenia dwu kwadratów – świat materii i ducha.
Później, w Średniowieczu – u chrześcijan – symbol korony cierniowej.

Ci, którzy mają trudności w rozróżnianiu różnych kalendarzy, mają też okazję poznać te różnice:
Kalendarz babiloński – znany już w XVIII-XVII w. p.n.e. W Asyrii od ok. XII w. p.n.e. Kalendarz księżycowo-słoneczny; dzielił rok na 12 lub 13 miesięcy; miesiąc na 7 dniowe tygodnie (rok starobabiloński rozpoczynał się w kwietniu).
Kalendarz żydowski[41] - księżycowo-słoneczny; dzielił rok na 12 lub 13 miesięcy po
29-30 dni, miesiąc – na 7 dniowe tygodnie
(Leksykon PWN, Warszawa 1972, str. 487)

W I w. p.n.e. język aramejski (z hebr. Ar­ām – nazwa Syrii) stał się językiem literackim Izraelitów.
Reasumując powyższe,

na bardzo, bardzo długo przed Hebrajczykami (Izraelitami, Żydami):

A tak, przy okazji. Nie ich opowieść o potopie, lecz znacznie wcześniejsze:

		I.9. GWIAZDA BETLEJEMSKA

W Roku Pańskim 2003,

udostępniano opłatki wiernym w Polsce, w takim jak niżej opakowaniu

Wierni z wielką pokorą i niemniej „wielką miłością bliźniego swego” podzielili się opłatkiem.

Ale, w ich (pod-) świadomości pozostał obraz (sześcioramiennej) Gwiazdy Dawida[42]!

I jest to też… Gwiazda Betlejemska, ponieważ w gwieździe tej umieszczony jest (jakże śliczny!) obrazek Nowonarodzonego. A przecież Nowonarodzony urodził się… w Betlejem, na południe od Jerozolimy. A więc… Gwiazda Betlejemska!

Ale też powyższe jest kwintesencją metody ogłupiania narodów!

Wskazaliśmy już rodowód sześcioramiennej Gwiazdy Dawida. A Gwiazda Betlejemska?

Przecież trzech „mędrców Wschodu” prowadziła Gwiazda… No, jaka? I skąd?

Gwiazda Wschodu dziesięcioramienna[43], później wskazywana jako pięcioramienna, i obecnie jako godło wielu państw.

W gwieździe tej, podobnie jak w niemniej słynnej piramidzie Cheopsa, wprost zakodowana jest divina proportio (!).

Czyli zakodowany jest… „kod życia i śmierci” tego… „padołu łez i zgrzytania zębów”!

A także… „wszelakiej szczęśliwości”. (nie)Amen.

I.10. „Franek, co je grane”?

Minął rok. I znowu nastał nam radosny Dzień Bożego Narodzenia Anno Domini 2004.

Ale… Podwójny numer na święta i Nowy Rok „Polityki” (Nr 52/53) „uprzejmie donosi”:

Zauważmy, że są dwa rodzaje gwiazdy pięcioramiennej[44].

Ale także są dwa rodzaje gwiazdy Dawida (lub Salomona), czyli gwiazdy państwa Izrael.
I właśnie, zafundowano nam w Anno Domini 2004 gwiazdki, „lekko przykamuflowane”.
Wierni, z wielką pokorą i „miłością bliźniego swego”, nałykali się gwiazdek jak niżej:

Trzeba się dobrze przyjrzeć, aby dojrzeć („Dojrzeliśmy? No to, spadamy”!) zmodyfikowane(!) gwiazdki sześcioramienne fruwające z aniołkami nad… Chytre, co?

Tramwajem przez śródmieście m.st. Warszawy jedzie dwóch „gapowatych”.
Jeden do drugiego mówi (po polsku): „Patrz, Moniek, cały Pałac Kultury obwieszony jest gwiazdami sześcioramiennymi. Widzisz?”.
Odpowiedź: „Franek, to jest… (anty)semityzm!”[45].

Oczywiście. Jak zawsze, (anty)semici nie mają racji!

Jak na ogół (nie)wiadomo, w Polsce wyróżnić można sześć pór roku: lato, jesień, przedzimie, zima, przedwiośnie i wiosna.
Oczywiście, większość Polaków wie, w którym z powyższych okresów jest Boże Narodzenie. Także większość Polaków wie, że w czasie Bożego Narodzenia bywa tak, że… pada śnieg.
Ponadto, znakomita większość Polaków twierdzi, że wie co to jest śnieg.
Ale znakomita większość Polaków nie wie jak wygląda… śnieg.
„Aby patrząc widzieli, a nie ujrzeli;…” . (Ewangelia według św. Marka, IV, 12).

Tak wygląda śnieg.

Tak też wygląda śnieg.

I tak też wygląda śnieg.

(o)Płatki śniegu mają postać heksagonalnych[46] kryształków. I dlatego, w kolejnym dniu Bożego Narodzenia Dominikanie (także inni) zafundują nam gwiazdkę sześcioramienną. I nie za darmo, bo… „na tacę”.
Ale gwiazdki te spadną nam z nieba w postaci (o)płatków… Za darmo!
Amen(?)

I.11. Antysemityzm

W 2003 r. na ekrany kin amerykańskich wszedł film The Passion of the Christ w reżyserii Mela Gibsona. Jak wiadomo, film ten wywołał ogromne wzburzenie środowisk żydowskich, które oskarżają Mela Gibsona o… antysemityzm. I domagają się jego… skazania.

Papież Jan Paweł II nie podzielił ich opinii…

„Jest tak,

jak było”.

Tym samym, nie będzie nowego ukrzyżowania! („A szkoda” – westchnęli… niektórzy).

O antysemityzm oskarżani są wszyscy nie-Żydzi. Większość „oskarżanych” jest co najmniej zdumiona i zaprzecza. I nic nie rozumie!
A przecież, to takie proste: ex definitione każdy chrześcijanin jest antysemitą!
A to dlatego, że wierzy w Jezusa-Chrystusa, który nie był semitą!
A wiara w nie-semitę jest antysemityzmem! Proste?
– Nie całkiem.
– Jak to?
– No, przecież Mahomet był… semitą! To Arabowie-semici – antysemitami?
– Ale nie był… Żydem, gapy jedne!
– Ale Jahwe też nie był…
– Zamknąć się!

Zauważmy, że w odróżnieniu od wszystkich innych religii, Judaizm jest religią tylko i wyłącznie jednego narodu – Narodu Żydowskiego. Bóg Jahwe jest tylko ich Bogiem. Jego główne zajęcia to: bić i zabijać nie-Żydów i doradzać jak to czynić (patrz np.: oblężenie i zdobycie Jerycha), jak ich złupić (patrz np.: przygotowania do ucieczki z Egiptu) oraz błogosławić i wspierać „naród wybrany” w jego podboju tego (i tamtego też!) świata („obiecanego”!). Ponadto, nikt inny poza Żydem (z matki) nie ma prawa do zbawienia.
Łatwo (nie)zauważyć, że powyższe jest więcej niż wzorcowo skrajnym rasizmem[47].
Naturalne prawo do obrony przed powyższym nie-Żydów, niezwykle ostro i hałaśliwie potępiane jest jako… antysemityzm.

„I poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi”. (z Ewangelii św. Marka, 8, 32)
Od (anty)semitów też? Pardon! Pytać nie wolno?

I.12. Przyszedł… Ale skąd?

Z Ewangelii św. Mateusza (3):

3. „A w one dni przyszedł Jan Chrzciciel…”.
7. „A gdy ujrzał wielu faryzeuszów[48] i saduceuszów, przychodzących do chrztu,
rzekł do nich: Plemię żmijowe, kto was ostrzegł przed przyszłym gniewem?”.
13. „Wtedy przyszedł Jezus[49] z Galilei nad Jordan, do Jana, aby się dać ochrzcić
przez niego”.

Wielu wskazywało Jana Chrzciciela jako Mesjasza.
Jan stanowczo zaprzeczał, i chrzcił (obmywał stopy i dłonie).
W ten sposób poszukiwał prawdziwego Mesjasza.
Z innych przekazów wiadomo, że obmywając stopy Jezusa Jan Chrzciciel zauważył szczególne znaki[50] wskazujące, że właśnie Ten jest Mesjaszem.
Jak to wielu wskazuje, podobnego rodzaju znaki co Jezus miał też Budda[51].

Zauważmy, że Gwiazda Betlejemska prowadziła „mędrców” ze Wschodu do miejsca narodzin Jezusa.
Ale pięć tysięcy lat wcześniej Sumerowie przybyli także ze Wschodu (z Indii? Tybetu?).
Ale dopiero cztery tysiące lat po przybyciu Sumerów powstała legenda, że przyjdzie „Wybawiciel z rodu Davida”, drugiego króla Izraela.
Gdyby Jezus był z rodu Davida, to gwiazda nie musiałaby sprowadzać „obcych mądrali” ze Wschodu, ponieważ (mądrzejsi, oczywiście) „wybrańcy” byli na miejscu!
Wskazanym już wyżej językiem aramejskim posługiwał się Jezus i apostołowie.
W języku aramejskim napisano ostatnie partie Starego Testamentu, Ewangelię według św. Mateusza, Talmud Palestyński (Jerozolimski, V w. po Chr.) częściowo zachowany, oraz Babiloński (VI w. po Chr.) jako dzieło autorytatywne dla ortodoksyjnych Żydów.

Zauważmy też, że Jezus i Chrystus to imiona greckie, a nie… hebrajskie.
Ergo: Jezus nie tylko, że nie był Hebrajczykiem (Izraelitą, Żydem),
ale (najprawdopodobniej) nawet nie był… z plemienia semickiego!

Dlatego właśnie, (przyszłej) Matce Jezusa, jako obcej plemiennie, dano miejsce tylko w stajence, a nie w domu mieszkalnym dla współplemieńców (dokładnie zgodnie z obowiązującym prawem i obyczajem). Gdyby nie była brzemienna, to nawet by nie dano Jej miejsca w stajence! Identycznie jak innym.

Dlatego też, tetrarcha[52] Perei i Galilei, Herod Antypas (22 r. przed, 39 r. po Chr.) „dowiedziawszy się od mędrców ze Wschodu o narodzinach Jezusa w Betlejemie Judzkim”, – zamierzał zabić Jezusa. A dlaczego?
Ponieważ „trzej mędrcy” poszukiwali swojego… mesjasza! A nie żydowskiego!

Z kolei, ponieważ Jezus był obcoplemiennym, to wykonanie wyroku śmierci wydanego na Jezusa przez sanhedryn[53] musiał zatwierdzić Piłat Poncjusz – rzymski prokurator Judei.
Gdyby Jezus był Izraelitą, to wyrok można było wykonać bez zgody prokuratora rzymskiego. Tak właśnie postąpiono w przypadku dwu innych, powieszonych obok…
W Imperium Rzymskim obowiązywała zasada[54], że lokalne prawo mogły stosować lokalne sądy do współplemieńców zamieszkujących daną prowincję rzymską.

Wyroki wydawane na osoby z zewnątrz (cudzoziemców z innych prowincji) musiały być zatwierdzane przez prokuratora rzymskiego danej prowincji rzymskiej.
Piłat Poncjusz początkowo odrzucił wyrok Sanhedrynu. Jednak, nie chcąc zaogniać i tak napiętych stosunków z Izraelitami, zatwierdził ich wyrok, mówiąc:
„Nie winienem krwi tego sprawiedliwego; wasza to rzecz!”.

Za wskazywanie Jezusa jako oczekiwanego Mesjasza, tenże sam Herod Antypas kazał ściąć Jana Chrzciciela. A posłużono się pretekstem: publiczne potępienie małżeństwa Heroda z Herodiadą. Inaczej mówiąc: Herod został… podpuszczony. Przez kogo?

Oczywiście, Jezusa powieszono na krzyżu nie za to, że był obcoplemienny.
Powieszono za to, że wskazywał Boga Jedynego, który nie był jednym z bożków Izraelitów, w tym ugaryckiego Jahwe.
A to było więcej niż rażąco sprzeczne ze wskazaniami… ksiąg, zwanych obecnie Biblią.
Dopiero

Ergo: zwykłym oszustwem jest wskazywanie, że właśnie Izraelici są „wynalazcami” Boga Jedynego. Uprzejmie informujemy (donosimy), że Arystoteles nie był Izraelitą!

A co pisze Arystoteles, grecki filozof?
„Jeżeli zatem Bóg posiada zawsze dobro, tak jak my tylko niekiedy, jest to godne podziwu, a jeśli posiada je w sposób bardziej doskonały, to jest to jeszcze bardziej przedziwne.
A tak właśnie jest. I życie jest jego udziałem, ponieważ akt intelektu jest życiem, a Bóg jest tym aktem; sam jego akt jest życiem najlepszym i wiecznym. Toteż nazywamy Boga wiecznym, najdoskonalszym jestestwem: życie, trwanie nieustanne i wieczne przynależy Bogu i tym wszystkim jest Bóg” (Metaphysicorum liber XII,7).

Zasadnicze pytanie:

Kolejne pytanie: czy Judaizm obchodzi Dzień Katolicyzmu? [56]

Z chwilą podziału cesarstwa rzymskiego (395 r.), chrześcijaństwo rozpadło się na dwa kościoły: kościół wschodni z siedzibą w Konstantynopolu, oraz kościół zachodni z siedzibą w Rzymie (Kościół rzymsko-katolicki, hierarchicznie scentralizowany z papieżem jako władzą absolutną, oraz swoistym prawem liturgicznym i systemem dogmatyczno-doktrynalnym). Prawosławie odłączone od Rzymu w 1054 r.
Prawosławie dosyć jednolicie zachowuje tradycje chrześcijaństwa.
Natomiast pewna część hierarchów Kościoła rzymsko‑katolickiego wyraźnie ewoluuje w kierunku podporządkowania się judaizmowi.
I to ze wskazywaniem „starszych braci w wierze”!
Powyższe jest o tyle śmieszne, że hierarchowie ci wierzą w t.zw. zbawienie, a które zarezerwowane jest tylko i wyłącznie dla „narodu wybranego”, czyli dla Żydów.
Na co więc liczą, lub w co wierzą „młodsi… nawracani” rzymscy‑katolicy nie-Żydzi?
A może… Żydzi? Ale, ponoć… „wiara czyni cuda”!
A prawda jest taka, że judaizm w dzisiejszej formie został ukształtowany przez rabinów-faryzeuszy dopiero po 70 r., a więc po ukrzyżowaniu Jezusa, i w opozycji do… chrześcijaństwa!
Więc, kto tu jest „starszym bratem”[57]?

W czasie pielgrzymki do Polski, w Sejmie III Rzeczypospolitej Polskiej, papież Jan Paweł II z pokorą wysłuchuje poleceń „starszego brata” Menachema Joskowicza:
usunąć krzyże chrześcijańskie z terenów byłego obozu zagłady Auschwitz‑Birkenau!
I… rozkaz wykonano. Usunięto krzyże. Zakonnice tyż. Amen.

Zauważmy, z jaką pokorą papież wysłuchuje pouczeń i poleceń „ukochanego starszego brata” przybyłego do… „ziemi obiecanej”(?)!

Zapraszamy do lektury:

Ciąg dalszy Dziwny jest ten świat I. Who is Who?

Spis treści książki wydania papierowego I. Who is Who ? 3 1. Stworzenie świata, Pana Boga i….. 4 2. Krótka (pra)historia „narodu wybranego”................... 8 3. Sodoma i Gomora. 11 4. Wykopaliskowe osiągnięcia „narodu wybranego”................ 15 5. „Żyd wieczny tułacz”... 22 6. „Uczeni w piśmie”.. 24 7. Kamień z Rosetta (Raszid). 26 8. Krótka (pra)historia „narodów niewybranych”............ 28 9. Gwiazda Betlejemska................ 34 10. „Franek, co je grane”? 35 11. Antysemityzm............. 38 12. Przyszedł… Ale skąd? 39 13. „Całun Turyński” 43 14. Normy moralne wielkich religii.... 47 15. Monoteizm................ 48 16. Arystotelesowski dowód św. Tomasza z Akwinu na istnienie Boga....... 49 17. Janusza B. Kępki dowód na istnienie Szatana... 50 18. Kto to jest… Pan Bóg? 52 II. Czyje prawo? 55 1. Rodowód przepisów prawodawczych.......... 55 2. Więc, w czym problem? 60 3. Polski Olimp.... 62 Psychuszka w demokracji................ 64 4. Ubezwłasnowolnieni ograniczenie................ 67 III. „Cogito ergo sum”.. 70 IV. Kraina ubogich ignorantów......... 73 V. „Lenin wiecznie żywy”.. 77 Rozmowy z „Duchem Świętym”................ 78 Appendix A. Transformacje…................ 79 B. Alberta Einsteina przekręty................ 89 C. Parada oszustów.............. 112 Od autora Obecne wydanie „Dziwny jest ten świat…” jest znacznie zmienione i uzupełnione. Poruszana jest tu tematyka z trzech istotnych dziedzin t.zw. „twórczości ludzkiej”: religii, prawodawstwa oraz nauki (przez duże n). I niejako przy okazji – stan fizyczny i intelektualny niektórych…, ponieważ ich samopoczucie jest zawsze doskonałe. Już nawet pobieżna lektura tej książeczki wprost wskazuje, że „Jest dobrze, a będzie jeszcze lepiej!” Tym optymistycznym akcentem kończąc (na razie)… autor Anno Domini 2006

Tematy w dziale dla inteligentnych:
ARTYKUŁY - tematy do przemyślenia z cyklu: POLITYKA - PIENIĄDZ - WŁADZA

"AFERY PRAWA" Niezależne Czasopismo Internetowe www.aferyprawa.com redagowane przez dziennikarzy AP i sympatyków z całego świata których celem jest PRAWO, PRAWDA SPRAWIEDLIWOŚĆ DOSTĘP DO INFORMACJI ORAZ DOBRO CZŁOWIEKA

uwagi i wnioski proszę wysyłać na adres: afery@poczta.fm - Polska redakcja@aferyprawa.com Dziękujemy za przysłane teksty opinie i informacje.

WSZYSTKICH INFORMUJĘ ŻE WOLNOŚĆ WYPOWIEDZI I SWOBODA WYRAŻANIA SWOICH POGLĄDÓW JEST ZAGWARANTOWANA ART 54 KONSTYTUCJI RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.

zdzichu